(Φωτογραφία: stokokkino.gr)
Τα νέα του απροσδόκητου θανάτου ενός διάσημου/ δημοφιλούς/ γνωστού ανθρώπου, ακόμη κι αν σε πιάνουν εξαπίνης, συνήθως δεν σε «ακουμπούν». Η περίπτωση του Κηλαηδόνη ανήκει στην άλλη κατηγορία: σ’ αυτούς τους διάσημους που πεθαίνουν και λυπάσαι σαν να «έφυγε» ένας άνθρωπος δικός σου. Σ’ αυτούς που η απουσία τους νομίζεις (κάπως δραματικά) πως θα σου κοστίσει –κι ας μην είναι έτσι.
Η αρχική μου σελίδα στο Facebοοk «φούλαρε» με ειδήσεις για τον θάνατό του και με τραγούδια του. Μοιάζει να νοιάζει όλον τον κόσμο –τα ‘παμε και πριν. Η εγγύτητα που νιώθουν τρεις –αν όχι περισσότερες!- γενιές ανθρώπων με τον Κηλαηδόνη ίσως οφείλεται στη φύση του έργου του. Τραγουδοποιός σημαίνει πάνω-κάτω «νιώθω-γράφω-εκφράζομαι» κι έτσι, εμείς οι άτεχνοι, ερχόμαστε πιο κοντά με την πρώτη ύλη μιας καλλιτεχνικής ψυχής. Κι είναι ωραίο.
Προτιμήσαμε να μη γράψουμε ένα κείμενο-βιογραφία –εύκολα μπορεί κανείς να βρει τι σπούδασε (Αρχιτεκτονική, παρεμπιπτόντως), ποια ήταν τα πρώτα του βήματα και ποιοι οι σταθμοί στην καριέρα του.
Θα πούμε ένα «γεια χαρά» ακούγοντας μερικά απ’ τα τραγούδια του που αγαπάμε. Τα ελαφρά, τα τρυφερά, τα «τζαζέ», τα ρετρό, τα (σχεδόν) ιστορικά, τα ρεμπέτικα, τις καντάδες -τα τραγούδια που έχουν μνήμη και εικόνες.
Διαλέξαμε αυτά:
Όταν ο Λουκιανός έκανε το πιο κουλ, θερινό πάρτι στην ιστορία των πάρτι (που «έπηξε» βραδιάτικα τη Συγγρού)
Γιατί η πόλη του έπεφτε στενή…
Κι όταν νοστάλγησε τα μυρωδάτα γιασεμιά στα συνοικιακά θερινά σινεμαδάκια
Στο πάρτι των ονείρων του ήταν ο Βαμβακάρης, ο Μπόρχες, ο Ζορό, ο Βέγγος και πολύ ρούμι
«Εγώ, κορίτσι μου γλυκό, έχω εσένα, αντί γι' αυτά τα μεγαλεία, τα παλάτια, τα λεφτά.»
Ο Κηλαηδόνης, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος και ο Θίασος
«Κολλήγα γιος του παππού μου ο παππούς» απ’ τα «Μικροαστικά»
Όταν ο Κηλαηδόνης έγραφε μπλουζ…
Όταν έπαιζε τζαζιές της Νέας Ορλεάνης
Κι όταν έκανε καρδιές να λιώνουν με καντάδες (σε στίχους Σολωμού)
Ο Μικρός (του) Ήρωας
Αντίο.