Ερώτηση:
Καλησπέρα σας. Έχω ένα τρίχρονο αγοράκι που αισθάνομαι ότι με έχει «καβαλήσει» και δεν με προσέχει σχεδόν ποτέ όταν μιλάμε. Θυμώνει και φωνάζει, αν και είναι παιδί που δεν κάνει ζημίες χωρίς λόγο. Γενικά, όμως, δυσκολεύομαι να επικοινωνήσω μαζί του με ήρεμο τρόπο. Υπάρχει σχετική ένταση στο σπίτι, λόγω οικονομικών δυσκολιών και μιας «ασυμφωνίας» ρολών, στην καθημερινή σπιτική ρουτίνα με τον μπαμπά- παρόλα αυτά ήμαστε πολύ αγαπημένοι και βασιζόμαστε σε αυτό για να βελτιωθούμε. Δεν έχουμε βοήθεια από έξω και αυτό έχει στοιχίσει σε ’μένα -που θέλω τον χρόνο μου- αλλά και στον σύζυγο που γυρίζει από την δουλειά πτώμα. Επίσης ο σύζυγος δεν μπορεί να κρατήσει την ψυχραιμία του πολλές φορές (κουρασμένος, ψυχολογικά πιεσμένος) και δημιουργείται ένταση. Να προσθέσω ότι είναι πολύ στοργικός πατέρας. Τώρα προσπαθώ να μάθω στον γιο μου την τουαλέτα, γιατί θα πάει παιδικό σταθμό σύντομα, αλλά τα κάνει συνέχεια στο πάτωμα από καθαρή αντίδραση και το σύστημα επιβράβευσης δεν πιάνει. Έχω μεγάλη ανάγκη για νέες συμβουλές και υποστήριξη! Ευχαριστώ πολύ.Απάντηση:
Αγαπητή αναγνώστρια,
Η επικοινωνία με τα παιδιά είναι ένα θέμα που συχνά και σε διάφορες φάσεις, δυσκολεύει τους γονείς. Χρειάζεται υπομονή και επιμονή από την πλευρά των γονέων ώστε να διατηρήσουν τον επιθυμητό τρόπο επικοινωνίας. Όπως αναφέρατε, πολλές φορές και για διαφόρους λόγους (πχ οικονομικά προβλήματα) μέσα στην οικογένεια δημιουργείται ένταση. Αυτό έχει σαν αποτέλεσμα και τα παιδιά να ακολουθούν αυτόν το δρόμο προκειμένου να διεκδικήσουν αυτό που θέλουν. Ο νέος δρόμος που θα ανοιχθεί δεν μπορεί παρά να παραχθεί από τους γονείς, που είναι οι ενήλικες, κι όχι να ζητείται να τον βρει το παιδί μόνο του.
Στην ηλικία των 3 ετών, το μάθημα της τουαλέτας είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στο θέμα «αυτονομία ή ενοχή» που μαθαίνει ουσιαστικά το παιδί σε αυτή τη φάση. Το παιδί εκδηλώνει έντονες αντιδράσεις στους κανόνες και στις απαγορεύσεις λόγω της συνειδητοποίησης του εαυτού και των δυνατοτήτων του. Λόγω αυτής της διεργασίας προκαλούνται συχνά συγκρούσεις μεταξύ γονέων – παιδιού, και μάλιστα η ηλικία μεταξύ 2-4 έχει χαρακτηριστεί ως «πρώτη εφηβεία»!
Οι γονείς λοιπόν χρειάζεται από τη μία να επιβάλλουν τους κανόνες γιατί έτσι θα βοηθήσουν το παιδί τους να ενταχθεί στον κόσμο, και παράλληλα να είναι πολύ υποστηρικτικοί και τρυφεροί στις ανάγκες και την επιθυμία αυτονόμησης του παιδιού τους. Η σχέση μεταξύ των γονέων είναι πολύ σημαντική, καθώς μπορεί να προσφέρει και στους δύο ασφάλεια να οριοθετήσουν το παιδί τους έχοντας ένα πολύτιμο συνεργάτη σε αυτή τη διαδικασία. Αν υπάρχουν εντάσεις και διαφωνίες για το πώς αυτό θα επιτευχθεί, μια επίσκεψη του ζευγαριού σε έναν ειδικό θα βοηθούσε. Αν υπάρχει αγάπη και σεβασμός ανάμεσα στο ζευγάρι, παρά τις υπόλοιπες δυσκολίες, η λύση θα έρθει. Θυμηθείτε ότι, αν θέλετε να μην υπάρχει ένταση, φροντίστε να τη μειώσετε εσείς. Αν θέλετε να μάθετε στο παιδί σας ότι υπάρχει κι άλλος τρόπος επικοινωνίας χρειάζεται να του το δείξετε.
*Η Ρομίνα Σαλούστρου είναι ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια.
Κάντε τη δική σας ερώτηση στους ειδικούς του Mama365.gr