Μιας και δεκάδες ώρες απ' τις ζωές των γονιών, των κηδεμόνων, των φροντιστών και των απανταχού σχετιζόμενων με παιδιά, σπαταλώνται στις κούνιες, αποφασίσαμε να γράψουμε δυο λόγια για όσα συμβαίνουν, όσα μας εκνευρίζουν, όσα δεν θα θέλαμε να συμβαίνουν κι όσα αγαπάμε στο δεύτερο σπίτι μας: τις παιδικές χαρές.
Ο νόμος του Μέρφι
Στην παιδική χαρά το κακό θα σε βρει. Νόμος. Δεν μιλάμε για κάποιο επικών διαστάσεων ατύχημα. Όχι. Μιλάμε για την εφαρμογή του γνωστού νόμου του Μέρφι. Αυτό που θα χρειαστείς, είναι με μαθηματική ακρίβεια, το μοναδικό πράγμα που ξέχασες να πάρεις.
Όσο προνοητική κι αν ήσουν, όση επιμέλεια κι αν έβαλες στην προετοιμασία πριν φύγεις απ' το σπίτι, το μικρό σου θέλει τσίσα, κακά, την πιπίλα του, τον spiderman, τις τάπες του, κάτι να φάει. Κι εσύ ανακαλύπτεις ότι αυτή ακριβώς είναι η μοναδική έλλειψη στη σούπερ οργανωμένη τσάντα σου.
Ο φόβος της μάνας (και η επιβεβαίωσή του)
Ειδικά αν είσαι καινούρια στο σπορ της μητρότητας, δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχεις βιώσει τον απόλυτο πανικό, όταν βλέπεις το μικρό σου να σκαρφαλώνει στην κούνια-Μετέωρα ή να μην σου 'χει κοπεί η ανάσα, όταν περνάει ξυστά απ' τις κούνιες (απ' την πίσω τους πλευρά -αυτή τη δολοφονική).
Κι εκεί που είσαι πανταχού παρούσα να ξορκίσεις κάθε κακό και να προλάβεις κάθε ατύχημα και νιώθεις πολύ περήφανη που δυο χρόνια τώρα δεν έχει κάνει ούτε μελανιά, έρχεται η ζωή να σου τρίψει στη μούρη όλη της την ειρωνεία: το λιγάκι ατσούμπαλο μικρό σου, πέφτει στο ίσιωμα, περπατώντας και το γόνατό του έχει γεμίσει αίματα (γιατί, για κάποιο λόγο κάποιος λαμπρός νους σκέφτηκε ότι τα χαλίκια είναι το καλύτερο υλικό για να στρώσεις ένα χώρο που παίζουν τρίχρονα). Και το πλονζόν σου, αν και περίτεχνο, αποδεικνύεται αργό κι αναποτελεσματικό.
«Να κάνουμε κι εμείς λίγο;»
Από τούτο το βήμα, απευθυνόμαστε σε κάθε γονιό/ κηδεμόνα/ θεία/ γιαγιά και νταντά αυτού του τόπου. Η κούνια -όπως και σχεδόν κάθε τι ωραίο σ' αυτή τη ζωή- δεν είναι για χόρταση.
Σίγουρα, το μικρό σας ενθουσιάζεται και περνάει μοναδικά κάνοντας κούνια. Όμως -σε περίπτωση που δεν το παρατήρησες, φίλε γονιέ- υπάρχουν ακόμη δεκατέσσερα παιδάκια που περιμένουν υπομονετικά να χαρούν κι αυτά λίγο. Άιντε. Τελείωνε, να κάνουμε κι εμείς λίγο.
«Δώσε λίγη σημασία!»
Δεν μπορεί να μην έχει συμβεί και σε 'σας: το μικρό σας συναναστρέφεται άλλα πιτσιρικάκια κι όλα κυλούν ομαλά, μέχρι που κάποιο παιδάκι αρχίζει να συμπεριφέρεται -εχμ...- ανάρμοστα. Ξεσπούν τα σχετικά κλάματα, πέφτει σήμα, όλοι ενεργοποιούνται, σχηματίζεται πηγαδάκι γύρω απ' την πιτσιρικοπαρέα, παιδάκια κλαίνε, μαμάδες νουθετούν συγκρατημένα (τι να πεις σε ένα παιδί που δεν είναι δικό σου;), αλλά η μαμά του μικρού ταραξία δεν εμφανίζεται ποτέ. Πού είναι; Γιατί δεν έρχεται να λύσει το ζήτημα; Θέλει να της δώσουμε λεφτά; Πού να τ' αφήσουμε; Δώσε ένα σήμα ζωής, συντρόφισσα μαμά.
Η αβάσταχτη βαρεμάρα της παιδικής χαράς
Κινδυνεύοντας να κακοχαρακτηριστούμε, θα το ομολογήσουμε με γενναιότητα: όχι, δεν είναι πάντα διασκεδαστικά στην παιδική χαρά. Υπάρχουν φορές που νιώθεις πολύ χαρούμενη και περήφανη για το μικρό σου, που γελάς και παίζεις και διασκεδάζεις μαζί του και, πραγματικά, δεν θα ήθελες να ήσουν πουθενά αλλού εκτός από εκεί.
Υπάρχουν, όμως, και φορές που η πλήξη έρχεται και κάθεται βαριά-πλατιά στους ώμους μας. Που ο χρόνος δεν περνάει με τίποτα. Που η 45η φορά που το παιδί σου λέει χαρούμενο «Πάλι, μαμά» και ξανανεβαίνει στην τσουλήθρα, σου τη δίνει στα νεύρα. Που ο κλασικός τύπος της κοινωνικής μαμάς που συναντάς στις κούνιες σου πιάνει την κουβέντα κι εσύ το μόνο που θέλεις να κάνεις είναι να κάτσεις ήσυχα-ήσυχα στο παγκάκι σου και να αγναντέψεις το παιδί σου σκεπτόμενη... τίποτα.
Οι μικρές, αλλά σημαντικές χαρές
Όσες πίκρες κι αν μας δίνει, όσο άγχος και βαρεμάρα κι αν δοκιμάζει η κουρασμένη μας ψυχή, το μόνο βέβαιο είναι ότι στη μικρή, κακοσυντηρημένη παιδική χαρά της γειτονιάς μας, έχουμε σκάσει μερικά πολύ μεγάλα χαμόγελα ευχαρίστησης και περηφάνιας.
Δίνει τη θέση του σε κάποιο παιχνίδι στο ήσυχο παιδάκι που περιμένει υπομονετικά. Κοινωνικοποιείται με θάρρος και ορμή. Χαίρεται τόσο που νομίζεις ότι θα σκάσει. Προσφέρει το παιχνίδι του στο ντροπαλό κοριτσάκι που κάθεται μόνο.
Τα παιδιά λατρεύουν τις κούνιες. Άρα, αν είσαι μαμά, τις λατρεύεις κι εσύ. Γιατί ό,τι του αρέσει, μπαίνει στην καρδιά σου. Κι ας το βαριέσαι λιγάκι.