«Διάλεξε το όνειρο που σου ταιριάζει και κυνήγησέ το όσο μπορείς.
Όταν ήμουν οκτώ, ήθελα να γίνω δασκάλα.
Όταν ήμουν δεκατέσσερα, ήθελα να γίνω βιολόγος.
Όταν ήμουν δεκαεννιά, ήθελα να γίνω νοσοκόμα.
Όταν ήμουν εικοσιτέσσερα, παντρεύτηκα.
Όταν ήμουν εικοσιέξι, έγινα μητέρα.
Ακόμα ήθελα να γίνω κάτι. Έγραφα. Άνοιξα μια επιχείρηση. Δούλευα με μερική απασχόληση ως ρεσεπτιονίστ και με κανονική απασχόληση ως ονειροπόλος. Αλλά αυτά τα δύο πράγματα άλλαξαν τους στόχους μου. Τα όνειρά μου έγιναν μικρότερα. Δεν με προβλημάτιζε το τι θα γινόμουν, αλλά το τι είχα ήδη γίνει.
Πιστεύω ότι είμαι φεμινίστρια. Όχι απλά μια φεμινίστρια, αλλά πραγματική φεμινίστρια. Γι’ αυτό και ξέρω ότι αυτά που θα πω θ’ ανοίξουν τον ασκό του Αιόλου. δεν είναι κακό αν το μεγαλύτερο όνειρο στη ζωή σου είναι να γίνει καλή σύζυγος και μαμά.
Οι περισσότεροι ζούμε τη ζωή μας με τον ίδιο τρόπο: γεννιόμαστε, μεγαλώνουμε, ερωτευόμαστε, κάνουμε παιδιά, τα μεγαλώνουμε, βρίσκουμε σε τι είμαστε καλοί αν είμαστε τυχεροί και ασχολούμαστε μ’ αυτό μέχρι να γεράσουμε ή να μην χρειάζεται πια να το κάνουμε. Περιτριγυριζόμαστε από φίλους και συγγενείς και όλους τους ανθρώπους που μας κάνουν να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, και μια μέρα πεθαίνουμε. Αυτή είναι η σειρά των πραγμάτων κι αυτό είναι δεδομένο πριν ακόμα συνειδητοποιήσουμε ότι τα πράγματα έχουν μια σειρά.
Και είναι μια καλή σειρά.
Εδώ και αιώνες έτσι γίνεται. Κάποιες γυναίκες ζούμε συνηθισμένες ζωές, αλλά έτσι είναι για εκείνους που τις βλέπουν απ’ έξω. Από μέσα, μοιάζουμε με ενωτικές ραφές, στην καλοσύνη, την τρυφερότητα, τα δάκρυα και τις τραγωδίες. Οι ζωές μας είναι μεγάλες, τόσο μεγάλες όσο και ο κόσμος.
Έχουμε ολόκληρους ποταμούς που κυλούν μέσα στις φλέβες μας. Κρατάμε τους ωκεανούς στα χέρια μας όταν φέρνουμε στον κόσμο τα μωρά μας. Μέσα στη "μικρότητά" μας, είμαστε γίγαντες.
Κάποιες φορές, χρειάζεται πολύ θάρρος για να είσαι ικανοποιημένος με ό,τι έχεις. Κάποιες φορές, είναι τολμηρό να δέχεσαι ένα προδιαγεγραμμένο μέλλον. Ζούμε σ’ έναν κόσμο που μας κρατά όλους πίσω και που προσπαθεί να μας πείσει ότι μπορούμε να τα ‘χουμε όλα.
Αλλά όσο μεγαλώνουμε, τόσο συνειδητοποιούμε ότι αυτό είναι ένα ψέμα. Είναι ένας μύθος που μας κάνει δυστυχισμένους. Και αν αυτή είναι η αλήθεια, τότε από εμάς δεν εξαρτάται το να βρούμε ποια είναι εκείνα τα πράγματα που μας γεμίζουν, αντί να χάνουμε τον χρόνο μας με στόχους που δεν θα πραγματοποιήσουμε ποτέ;
Δεν υπάρχει τίποτα μέτριο στο να προσπαθείς να κάνεις το καλύτερο μ’ αυτά που ήδη έχεις. Έχουμε μεγαλώσει με το εξής μότο: κάνε κάτι καλύτερα, γίνε καλύτερος, γίνε μεγαλύτερος, γίνε κάτι, γίνε κάποιος. Είναι σα να ζωγραφίζουν αυτή τη φράση πάνω στη σάρκα μας με μελάνι. Υπάρχει ένα δυνατό χέρι στην πλάτη μας που μας κάνει να νιώθουμε αναγούλα, μας μπερδεύει και μας πιέζει να γίνουμε κάτι που ίσως ποτέ δεν θέλαμε.
Το να πετάξουμε αυτή τη σάρκα και να βρούμε από κάτω τα φτερά μας είναι μια πράξη επανάστασης, που θα μας κάνει να τρέμουμε από τη χαρά μας. Να ξέρεις ότι μπορείς να φύγεις αλλά να μένεις ακίνητος, να θες να πετάξεις ψηλά στον ουρανό, αλλά να ξέρεις ότι ο αέρας είναι πιο γλυκός εκεί που ήδη είσαι, αυτή είναι η γενναιότητα, για την οποία δεν μιλάμε ποτέ.
Υπάρχουν εκείνοι που ανεβαίνουν βουνά αλλά κι εκείνοι που φτιάχνουν βουνά από τις πιο μικρές στιγμές: κοιμισμένα χάδια σε μια ακτή από ήσυχη και ατελείωτη αγάπη, τα αυτάκια του νεογέννητου μωρού σου που μοιάζουν με κοχύλια, τα νυχάκια του που μοιάζουν με μικρές πέρλες, το ξαφνικό του γέλιο χωρίς λόγο, η όψη των μαλλιών του όταν τα βλέπει ο ήλιος. Η κορυφή είναι πάντα η μικρότερη λεπτομέρεια.
Ο κόσμος χρειάζεται πρωτοπόρους και οραματιστές, αλλά χρειάζεται και γυναίκες που έχουν γράψει το ποίημά τους με το σώμα τους, οι καμπύλες τους μοιάζουν με τσέλο και το χέρι τους με το δοξάρι.
Χρειαζόμαστε καλλιτέχνες και διασκεδαστές, αλλά χρειαζόμαστε και γυναίκες που το θαύμα που έχουν καταφέρει είναι το παιδί τους, που έχει πάρει τη μύτη και τα δάχτυλα του συντρόφου τους, φτιαγμένο από σάρκα και οστά.
Χρειαζόμαστε το ξεχωριστό, αλλά χρειαζόμαστε και το συνηθισμένο.
Εγώ δεν διαφέρω. Είμαι σίγουρα συνηθισμένη. Αλλά αρνούμαι να είμαι κάτι κακό. Αν μπορούμε να είμαστε ό,τι θέλουμε, αυτό πρέπει να ξεπερνά τα πάντα. Γιατροί, δικηγόροι, πολιτικοί, πρόεδροι, καλλιτέχνες, ποιητές, σύζυγοι και μαμάδες. Μπορούμε να γίνουμε γίγαντες μέσα στην μικρότητά μας.
Μπορούμε να φτιάξουμε βουνά όταν συνειδητοποιήσουμε ότι κάθε βουνό μπορεί να διαφέρει. Τα όνειρα δεν βγαίνουν μόνο σε ένα μέγεθος και δεν είναι για όλους τα ίδια, γι’ αυτό μην αφήσετε κανέναν να σας κάνει να νιώσετε ένοχοι επειδή θέλετε να ακολουθήσετε ένα όνειρο που δεν σας ταιριάζει. Διαλέξτε αυτό που θέλετε, αυτό που ονειρεύεστε και κάντε ό,τι μπορείτε για να το πραγματοποιήσετε.»
Πηγή: yourtango.com