«Ας υποθέσουμε ότι το παιδί σας θέλει να βγει έξω και να παίξει με τους φίλους του, αλλά του έχετε ζητήσει να ολοκληρώσει πρώτα την συνηθισμένη του υποχρέωση: να πλύνει το πιάτο του. Το κάνει, αλλά βιάζεται τόσο πολύ που όταν το βλέπετε αργότερα, παρατηρείτε ότι υπάρχουν ακόμα φαγητά κολλημένα σε διάφορα σημεία. Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορείτε να κάνετε τότε: Το ένα είναι να πλύνετε εσείς το πιάτο καλύτερα, εκνευρισμένη που δεν το έκανε το παιδί, ή να το φωνάξετε πίσω στην κουζίνα και να του πείτε “λυπάμαι, φιλαράκι μου, αλλά αυτό δεν είναι πλύσιμο”. Το δεύτερο είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει στο σπίτι μου. Και κάπως έτσι, κάποιες φορές, γίνομαι η πιο κακιά μαμά του κόσμου.
Αυτός είναι ένας από τους πιο σκληρούς μου κανόνες: Δεν επιτρέπω στα παιδιά μου να κάνουν μισοδουλειές.
Είτε πρόκειται για τη λεκάνη που δεν καθάρισαν καλά, είτε για μια κακογραμμένη παράγραφο στα Αγγλικά, θα δεχτούν την αποδοκιμασία μου και δεν θα τα αφήσω να ξεφύγουν μέχρι η δουλειά να γίνει όπως ξέρω ότι μπορούν να την κάνουν. Φυσικά, θα μπορούσα να την κάνω εγώ για εκείνα, ειδικά όταν πρόκειται για δουλειές του σπιτιού. Αλλά γιατί να το κάνω; Το μόνο που θα μάθουν τότε είναι ότι το επίπεδο προσπάθειάς τους δεν μετράει, ότι θα υπάρχει πάντα κάποιος που θα τρέχει από πίσω τους για να κάνει όσα εκείνα βιάζονται ή βαριούνται να ολοκληρώσουν. Δεν είμαι εδώ για να τα διευκολύνω να βολεύονται με την λιγότερη δυνατή προσπάθεια.
Δεν αναφέρομαι στις φορές που τα κάνουν μαντάρα με κάτι που καλούνται να δοκιμάσουν για πρώτη φορά. Υπάρχει πάντα επιείκεια όταν μαθαίνουν κάτι, και επιτρέπω να γίνονται πολλά λάθη που έχουν να κάνουν με έλλειψη εμπειρίας. Αλλά όταν ξέρουν ακριβώς τι περιμένω από εκείνα, και ξέρω ότι είναι ικανά να το καταφέρουν, δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτό να μην γίνεται όχι τέλεια, αλλά τουλάχιστον επαρκώς. Αν δεν γίνει, αν τα παρατήσουν στα μισά ή αναζητήσουν τρόπους για να το ξεπετάξουν, τότε… μαντέψτε; Θα έχουν την «ευχαρίστηση» να το κάνουν ξανά. Αυτή τη φορά σωστά.
Δεν είναι εύκολο, γιατί μερικές φορές τα παιδιά δεν βρίσκουν κανένα κίνητρο, όταν πρόκειται για δουλειές του σπιτιού ή για τα μαθήματά τους, και προσπαθούν συνέχεια να δοκιμάσουν τα όριά μου. Μερικές φορές -εντάξει, όλες τις φορές- θυμώνουν όταν τους λέω ότι πρέπει να ξανακάνουν κάτι. Ως συνέπεια, πρέπει να υποστώ την επιπλέον γκρίνια τους, τα πεσμένα μούτρα και το “στραβομουτσούνιασμα”. Αν μου αρέσει αυτό; Όχι, βέβαια. Δεν ξέρω κανέναν γονιό που θέλει τα παιδιά του να παραπονιούνται ακόμα περισσότερο από όσο ήδη κάνουν. Θα γλύτωνα από τρομερούς πονοκεφάλους και τσακωμούς, αν απλά αποδεχόμουν τη μετριότητα. Αλλά σφίγγω τα δόντια μου και κάνω υπομονή και θυμίζω στον εαυτό μου πως ό,τι κάνω είναι για το δικό τους καλό. Αν δεν τους μάθω να απαιτούν περισσότερα από τον εαυτό τους, τότε δεν θα το κάνουν… ποτέ. Γιατί να προσπαθείς περισσότερο, όταν κανείς δεν περιμένει κάτι τέτοιο από εσένα, σωστά;
Κάποια μέρα, όταν θα μεγαλώσουν, κάποιος θα απαιτήσει από τα παιδιά μου να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό. Μπορεί να είναι ένας καθηγητής, ή ένα αφεντικό, ή ένας λοχίας στον στρατό. Αν δεν έχουν συνηθίσει να το κάνουν -αν έχουν μάθει στη “λούφα”, χωρίς κανείς να τους λέει τίποτα- θα έρθει η στιγμή που θα ξυπνήσουν απότομα! Αν δεν ζητήσω τον καλύτερό τους εαυτό τώρα, τους στέλνω το μήνυμα ότι δεν πειράζει να τεμπελιάζεις, να φέρνεις μέτρια αποτελέσματα, να καταφέρνεις το ελάχιστο. Αυτή η στάση δεν θα τα ωφελήσει πουθενά και θα αποκλείσει κάθε πιθανότητα να φτάσουν ποτέ στο μέγιστο των δυνατοτήτων τους, και ως μητέρα τους, αυτό δεν είναι κάτι που θέλω για τα παιδιά μου. Σε κανέναν δεν αρέσουν όσοι κάνουν ανεπαρκώς την δουλειά τους και περιμένουν από άλλους να διορθώσουν τις δικές τους ελλείψεις.
Ξέρω ότι τα παιδιά μου είναι έξυπνα και ικανά. Και με το να περιμένω από αυτά να το αποδείξουν, τα εξοπλίζω με ένα πολύτιμο μάθημα ζωής –γιατί το να κάνεις κάτι σωστά με την πρώτη, στην πραγματικότητα σε γλυτώνει από περισσότερο κόπο μακροπρόθεσμα. Δεν χρειάζεται να αριστεύουν, όμως απαιτώ από εκείνα να δίνουν τον καλύτερό τους εαυτό! Και ακόμα κι αν αυτό δεν φτάσει, φαίνεται πότε έχουν προσπαθήσει και πότε απλά βαρέθηκαν.
Δεν περιμένω από τα παιδιά μου να είναι τέλεια. Απαιτώ, όμως, προσπάθεια: Το καλύτερο που μπορούν να κάνουν, σε ό,τι κι αν κάνουν. Και αυτό το ξέρουν από πολύ μικρή ηλικία, γι’αυτό και ο 7χρονος γιος μου όλο περηφάνια με ενημέρωσε ότι έκανε “ολο-δουλειά” και ολοκλήρωσε την σχολική εργασία της επόμενης μέρας.
Να μια ωραία καινούργια λέξη που μπορώ να αρχίσω να τους λέω. Γιατί η “ολο-δουλειά” είναι προτιμότερη από το να γίνεται η μαμά παρα-δουλεύτρα!»
Πηγή: scarymommy.com