«Λίγο καιρό πριν καθόμουν στο γραφείο μου και άκουγα τα παιδιά μου στην κουζίνα που τελείωναν το μεσημεριανό τους. Τώρα είναι 16, 15 και 11 ετών. Εκείνη την ημέρα, απλώς τους αγνόησα. Όταν τελικά πήγα στην κουζίνα να φτιάξω καφέ, οι κόρες μου, σχεδόν όρμηξαν πάνω μου.
“Άκουσες πώς σε αποκάλεσε;” άρχισαν να μου λένε η μία μετά την άλλη.
Αναφέρονταν στον μικρότερο αδελφό τους. Η μεγαλύτερη κόρη μου άρχισε να μου εξηγεί: αφού τα παιδιά τελείωσαν το γεύμα τους, ο γιος μου άφησε το πιάτο στο τραπέζι, παρά το ότι και τα δύο κορίτσια του είπαν να το μαζέψει και να το βάλει στο νεροχύτη.
Ο γιος μου, εκείνη την ώρα έδωσε την εξής απάντηση: "Νόμιζα ότι θα το μάζευε η νεράιδα της καθαριότητας.”
Οι κόρες μου με κοίταξαν νομίζοντας ότι θα καταλάβω τι εννοούσαν. Αλλά εγώ δεν καταλάβαινα.
"Ποια είναι η νεράιδα της καθαριότητας;", τις ρώτησα μπερδεμένη.
"Εσύ", είπαν και οι δύο με τη μία! "Εσύ είσαι! Για τον αδελφό μας, είσαι η νεράιδα της καθαριότητας!"
Πήγα στον γιο μου, ο οποίος εκείνη την ώρα γελούσε με την αναστάτωση που είχε προκαλέσει.
"Με είπες νεράιδα της καθαριότητας;"
"Αστειευόμουν μαμά!", μου απάντησε και άρχισε να γελάει δυνατά.
Τον πίστεψα. Αλλά δεν είχε χαθεί όλη η ειρωνεία για μένα.
Έχουμε ένα εσωτερικό αστείο στην οικογένειά μας, όπου τα παιδιά κάνουν διαγωνισμό για το ποιος είναι ο αγαπημένος μου. «Εμένα αγαπάει πιο πολύ η μαμά!», «Όχι, εγώ είμαι ο αγαπημένος της!», είναι φράσεις που λένε συχνά μεταξύ τους, κυρίως όταν με βλέπουν να αγκαλιάζω κάποιο από τα αδέλφια τους.
Φυσικά, θα σας πω ό,τι θα σας έλεγε κάθε άλλη μητέρα, ότι αγαπάω όλα μου τα παιδιά το ίδιο. Και τα αγαπάω το ίδιο! Ακόμα κι έτσι, όμως, οι κόρες μου παραπονιούνται πού και πού ότι στον γιο μου συμπεριφέρομαι διαφορετικά. Μου λένε πως όταν είναι η σειρά του να καθαρίσει, τον αφήνω να την "σκαπουλάρει", κάτι που δεν θα έκανα με εκείνες στην ίδια ηλικία ή ακόμα και μικρότερες.
Όταν άκουσα ότι ο γιος μου με αποκάλεσε νεράιδα της καθαριότητας, κατάλαβα πόσο δίκιο είχαν οι κόρες μου. Αυτό που με προβλημάτισε είναι το γιατί συμπεριφερόμουν έτσι.
Πέντε χρόνια πριν χώρισα με τον άντρα μου, ύστερα από 16 χρόνια γάμου. Μάλιστα επειδή εκείνος μετακόμισε 8000 μίλια μακριά, και συγκεκριμένα στο Χονγκ Κονγκ, ανέλαβα την πλήρη κηδεμονία. Μεγάλωνα τα παιδιά μου μόνη μου.
Για πολύ καιρό, προσπαθούσα να τα κάνω όλα μόνη μου. Το καθάρισμα, την τακτοποίηση, τις εξωτερικές δουλειές, το μαγείρεμα, τη μπουγάδα- όλα. Αυτό όμως που κατάλαβα γρήγορα είναι ότι δεν μπορούσα να τα κάνω όλα, ειδικά αν ξανάρχιζα να δουλεύω, κάτι που θα γινόταν σύντομα. Με την πίεση να αρχίζει να με καταβάλλει, ήξερα ότι κάτι έπρεπε να αλλάξει.
Τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να αναλάβω δράση. Η πρώτη δουλειά που ανέθεσα στα κορίτσια ήταν να στρώσουν το κρεβάτι τους. Τους έδειξα ακριβώς πώς ακριβώς θα το έκαναν. Ακόμα κι αν δεν το έκαναν τέλεια (σύμφωνα με τα δικά μου δεδομένα), είχα μια δουλειά λιγότερη να κάνω- και μου άρεσε. Τα πρωινά μου έγιναν λίγο πιο χαλαρά.
Σειρά είχε η ώρα του φαγητού. Δεν τους έβαζα το φαγητό στο πιάτο, αλλά το άφηνα στην κουζίνα και εκείνες σέρβιραν μόνες τους τον εαυτό τους. Τους ζήτησα επίσης να στρώνουν το τραπέζι, να μαζεύουν τα πιάτα τους και να φτιάχνουν το κρεβάτι τους.
Η φροντίδα των ρούχων τους ήταν η επόμενη δουλειά που ανέλαβαν. Τα κορίτσια ανέλαβαν να πλένουν, να απλώνουν, να διπλώνουν και να βάζουν τα ρούχα τους στην θέση τους.
Όσο μεγάλωνε ο γιος μου, όμως, δεν του ανέθεσα τις ίδιες υποχρεώσεις.
Αντίθετα, κατέληγα να γίνομαι εγώ η νεράιδα της καθαριότητας. Από τότε, προσπαθώ να διορθώσω την κατάσταση – σιγά σιγά, για να μην βλέπει τις δουλειές του σπιτιού σαν τιμωρία. Γιατί δεν είναι τιμωρία.
Θυμάμαι κάποιας τιγμή όταν ήμουν μικρή που έβλεπα κάθε μέρα τη μαμά μου να φροντίζει τον πατέρα μου, ο οποίος ποτέ δεν προσέφερε την βοήθειά του στις δουλειές του σπιτιού- δεν είχε πλύνει ποτέ τα πιάτα, δεν είχε βγάλει ποτέ έξω τα σκουπίδια. Όταν παντρεύτηκα τον άντρα μου, συνέχισα αυτή την οικογενειακή παράδοση και ανέλαβα όλες αυτές τις δουλειές με τη λογική ότι δεν δούλευα, ενώ εκείνος δούλευε.
Με τον γιο μου να είναι πιεσμένος με τις προπονήσεις του και τα μαθήματα του σχολείου, συνειδητοποίησα κάτι που τόσο καιρό δεν είχα καταλάβει: ότι έδινα στα παιδιά μου το ίδιο μάθημα που έδωσαν σε μένα οι γονείς μου, τόσα χρόνια πριν.
Την ημέρα που ο γιος μου με αποκάλεσε νεράιδα της καθαριότητας, κατάλαβα ότι τα είχα κάνει θάλασσα. Είχα αποτύχει. Όχι μόνο δεν είχα τις ίδιες απαιτήσεις από όλα μου τα παιδιά, αλλά μάθαινα στις κόρες μου ότι ο αδελφός τους ήταν ανώτερος, ότι ήταν το αρσενικό της οικογένειας και ακόμα χειρότερα ότι εκείνες ήταν κατώτερές του. Ευτυχώς, είχαν το μυαλό να μου εκφράσουν τα παράπονά τους και εγώ είχα τη λογική να τις ακούσω. Τους έδωσα τη δύναμη που ήθελαν και ακόμα περισσότερο, τη δύναμη που άξιζαν. Αλλά ήξερα ότι αν δεν το έκανα εγκαίρως, η νοοτροπία αυτή θα διαιωνιζόταν και θα μεταφερόταν από γενιά σε γενιά, όπως έγινε και με μένα.
Τώρα αν ο γιος μου αφήσει το πιάτο στο τραπέζι, του λέω να το μαζέψει μόνος του. Τον ελέγχω κάθε φορά που ετοιμάζει το κολατσιό του για το σχολείο. Αρχίζω τώρα να του μαθαίνω πώς να στρώνει το κρεβάτι του και να τακτοποιεί τα ρούχα του. Ο γιος μου βελτιώνεται συνεχώς και μέρα με τη μέρα νιώθει όλο και ικανός. Το ίδιο κι εγώ. Όσο για τη νεράιδα της καθαριότητας; Δεν την ξανασυναντήσαμε ποτέ…»
Πηγή: Scarymommy.com