Η κόρη της Refan Long, blogger και μητέρας τεσσάρων παιδιών, έκανε κάτι κακό στην παιδική χαρά. Η μαμά της μικρής «ένοχης» περίμενε την οργή της άλλης μητέρας υπομονετικά. Κι όμως. Οργή δεν ήρθε. Ήρθε μόνο κατανόηση.
Διαβάστε και θα καταλάβετε:
«Η καρδιά μου βυθίστηκε.
Όταν, στην παιδική χαρά, η φίλη μου με φώναξε κοντά της, το βλέμμα της τα έλεγε όλα.
Είδα την μόλις δύο ετών κόρη μου να κάθεται με το κεφάλι σκυμμένο δίπλα στον μικρό σου γιο. Τα μάγουλά του ήταν κατακόκκινα και δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του.
Η παιδική χαρά ήταν γεμάτη κόσμο και εσύ δεν είχες ακόμα καταλάβει τι είχε κάνει η μικρή μου στον γιο σου. Η καρδιά μου έλιωνε και η φυσική μου αντίδραση ήταν να σκουπίσω τα δάκρυα του μικρούλη, να τον πάρω στην αγκαλιά μου και να ψάξω να σε βρω.
Προσπάθησα να τον παρηγορήσω, όσο τα μάτια μου “σκάναραν” τη θάλασσα των μαμάδων, ελπίζοντας απελπισμένα ότι με κάποιο τρόπο ότι το κατακόκκινο χρώμα στα μάγουλά του που είχαν προφανώς μόλις ζουληχτεί, θα υποχωρούσε πριν σε βρούμε.
Όταν τα μάτια μας συναντήθηκαν, αμέσως έτρεξες να τον αγκαλιάσεις και να τον παρηγορήσεις στην αγκαλιά σου. Δεν κατέκρινες ούτε εμένα, ούτε την κόρη μου –και, ειλικρινά, δεν θα κουνούσα βλέφαρο, αν το έκανες.
Η καρδιά μου βούλιαζε, γιατί ήξερα ότι το μικρό σου πονούσε και φοβόταν. Μπορούσα με ασφάλεια να υποθέσω ότι το διασκεδαστικό του πρωινό είχε λάβει τέλος.
Το μυαλό μου έτρεχε. Το μικρό, γλυκό μου κορίτσι που είναι τρυφερό και ευγενικό ξαφνικά άλλαξε εντελώς. Οι αγκαλιές της μπορούν να μετατραπούν σε κεφαλοκλειδώματα και τα χάδια στα μάγουλα, άγρια τσιμπήματα.
Θα μπορούσα να κατηγορήσω το στάδιο στο οποίο βρίσκεται, μιας και μόλις κλείσαμε τα δύο. Θα μπορούσα να σκεφτώ ότι έχω κάνει λάθος, αφού το έχει ξανακάνει και, προφανώς, δεν έχει μάθει να το σταματάει. Θα μπορούσα να σκεφτώ πολλούς διαφορετικούς λόγους για να ονομάσω αυτό που έγινε “φυσιολογικό”. Και, ειλικρινά, εγώ απλώς ευχόμουν να μην είχε γίνει ποτέ.
Οι φίλες μου αμέσως εμφανίστηκαν για να βοηθήσουν και πρότειναν να αναλάβουν την άλλη μου κόρη, όσο εγώ θα μιλούσα με την μικρή μου. Έκατσα ένα ή δυο λεπτά κρατώντας τη μικρή μου, λέγοντάς της πόσο με στεναχώρησε και πόσο έκανε να λυπηθεί εκείνο το αγοράκι. Της είπα ότι μόλις σηκωθούμε, θα φύγουμε αμέσως από την παιδική χαρά, γιατί δεν επιτρέπεται να πονάμε κανέναν.
Ακόμα κι αν αγνοεί ότι οι περισσότερες πράξεις της έχουν συνέπειες, είναι αρκετά μεγάλη για να συνειδητοποιήσει ότι έκανε κάτι πολύ, πολύ κακό που δεν πρέπει να επαναλάβει.
Δεν είναι εύκολο να μεγαλώνεις παιδιά. Η κολλητή μου, μου έστειλε μήνυμα, όταν γύρισα σπίτι (επειδή ήξερε ότι ήμουν στεναχωρημένη). Μου θύμισε ότι το να είσαι κακός γονιός είναι εύκολο. Να είσαι καλός γονιός είναι πολύ δύσκολο τις περισσότερες φορές. Τις μέρες σαν τη σημερινή, εύχομαι να μπορούσα να γράψω ένα δικό μου βιβλίο με τίτλο “Τι να κάνετε όταν το παιδί σας γίνει νήπιο”.
Όμως, παρά το ότι κλαίω, δεν μπορώ να μην πω ότι είμαι ευγνώμων.
Υπάρχουν μέρες που νιώθουμε πραγματικά αβοήθητοι και αμφισβητούμε κάθε μας κίνηση. Σκεφτόμαστε διάφορα σενάρια στο κεφάλι μας, σχετικά με το τι θα έπρεπε να έχουμε κάνει, τι θα μπορούσαμε να έχουμε κάνει, τι θα έπρεπε να έχουμε κάνει διαφορετικά. Και άλλες φορές, φτιάχνουμε δικαιολογίες και βασιζόμαστε πάνω σε συμπαγείς αλήθειες περί σταδίων και ηλικίας, ενώ κάνουμε την προσευχή μας στον Θεό να συμφωνούν κι οι άλλοι μαζί μας.
Σήμερα το ‘χες. Διατήρησες την ψυχραιμία σου. Δεν με κατέκρινες. Δεν μου κούνησες το δάχτυλο. Δεν κατηγόρησες το απείθαρχο παιδί μου.
Σήμερα κατάλαβες ότι κανείς μας δεν θέλει να μπαίνει σε μια τέτοια θέση. Δεν το έκανες ακόμα πιο δύσκολο, ούτε για ‘μένα, ούτε για την κόρη μου.
Σήμερα, έδειξες ανωτερότητα και νηφαλιότητα. Σ’ ευχαριστώ, αγαπητή Μαμά. Σ’ ευχαριστώ που ήσουν στην ίδια ομάδα με εμένα σήμερα, παρά το πόσο δύσκολο μπορεί να σου ήταν.
Σ’ ευχαριστώ που έκανες μια έμπειρη μητέρα τεσσάρων παιδιών να καταλάβει ότι τα μικρά της είναι άνθρωποι και επιτρέπεται να κάνουν λάθη. Κι απλώς εύχομαι ότι απ’ αυτό θα βγούμε κι οι δυο πιο δυνατές.»
Πηγή: Scarymommy.com