Είναι γεγονός ότι από τη στιγμή που μένεις έγκυος δεν σταματάς να ανησυχείς για το παιδί σου. Όταν, όμως, η ανησυχία αυτή καταλήγει να εξαντλεί και εσένα και εκείνο, πρέπει να βάλεις φρένο και να σκεφτείς τα πράγματα λίγο πιο λογικά. Δεν είναι εύκολο, αλλά αξίζει τον κόπο να το προσπαθήσει μια μαμά, προκειμένου να επιτρέψει στα παιδιά να κάνουν λάθη, να μάθουν από αυτά και τελικά να ανθίσουν. Αν είστε και εσείς μία τέτοια μαμά θα το καταλάβετε όταν…
Την πρώτη φορά που πήγατε με το παιδί σας στο σχολείο, παραμείνατε μαζί του από την αρχή μέχρι το τέλος, παρόλο που εκείνο φάνηκε να κάνει σημαντικές προσπάθειες να προσαρμοστεί στο νέο του περιβάλλον. Και κάνατε ακριβώς το ίδιο για τις επόμενες τέσσερις ημέρες, μέχρι που οι δασκάλες του ήρθαν και σας παρακάλεσαν ευγενικά να… τους αδειάσετε τη γωνιά.
Πηγαίνετε στην παιδική χαρά με την ψυχολογία του κατάδικου που οδηγείται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Η παιδική χαρά στο μυαλό σας ισούται με: α) σκουριασμένα και σε κακή κατάσταση παιχνίδια που φέρουν τον κίνδυνο (στην καλύτερη περίπτωση) μόλυνσης και τραυματισμού. β) Μεγαλύτερα παιδάκια που βρίσκονται εκεί με αποκλειστικό σκοπό να τραμπουκίσουν το δικό σας –κι αν όχι να το τραμπουκίσουν, σίγουρα να το κολλήσουν κάποια ίωση ή κάποιο μικρόβιο για το οποίο ακόμα δεν έχει εμβολιαστεί. γ) Τον κίνδυνο να κρυολογήσει γιατί θα ιδρώσει και σίγουρα θα βγάλει το μπουφάν. Εννοείται πως δεν περνάτε ποτέ έξω από το λούνα παρκ.
Πλησιάζει οποιοδήποτε σκυλάκι το παιδί σας. Αδέσποτο ή μη. Συγκρατήστε για να μην το κλωτσήσετε και απλά σηκώνετε το παιδί στην αγκαλιά σας και αρχίζετε να τρέχετε.
Ανακαλύπτετε ένα εξάνθημα στο δέρμα του παιδιού και… μέχρι να σηκώσει το τηλέφωνο ο παιδίατρος (με τον οποίον έτσι κι αλλιώς μιλάτε πολύ συχνά) έχετε κάνει καλύτερη έρευνα κι από το FBI στο Google. Όταν πλέον είστε στα όρια του εγκεφαλικού γιατί σας περνούν από το μυαλό τα χειρότερα, ο παιδίατρος σας ενημερώνει ότι πιθανώς πρόκειται για τσίμπημα κουνουπιού, το οποίο πράγματι 10 λεπτά αργότερα έχει εξαφανιστεί.
Το παιδί δεν τρώει. Είναι ίσως ο μεγάλος καθημερινός σας τρόμος. Μη τυχόν δεν φάει το παιδί σας μια μέρα και… δεν μεγαλώσει; Λιμοκτονήσει; Αφυδατωθεί; Πέσει κάτω; Χρειαστεί νοσηλεία; Έτσι, φροντίζετε να έχετε πάντα μαζί σας ταπεράκια με κριτσίνια, κρουασανάκια, τυράκια, μπισκοτάκια κ.ο.κ. για να αποτρέψετε το ενδεχόμενο το παιδί να μείνει νηστικό. Και τα καταφέρνετε μια χαρά, γιατί φυσικά τα καταβροχθίζει όλα αυτά με μανία!
Το παιδί δείχνει λυπημένο και δεν σας λέει γιατί. Αμάν αμάν αμάν… τι κακό είναι αυτό που σας βρήκε! Μήπως του συνέβη κάποια μεγάλη συμφορά στο σχολείο; Μη τυχόν του επιτέθηκε κανένας παιδόφιλος; Μήπως περνά κατάθλιψη; Τι κάνατε λάθος και είναι το παιδί σας τόσο δυστυχισμένο; Μέχρι τελικά να βρει την όρεξη να σας μιλήσει και να σας πει ότι έχασε τον αγαπημένο του Spiderman, έχετε χάσει τουλάχιστον 10 χρόνια ζωής.
Η πρώτη σας σκέψη είναι «όχι» σε κάθε νέα πρό(σ)κληση είτε από άλλες μαμάδες είτε από το ίδιο σας το παιδί: «Πάμε σε αυτό το φοβερό adventure park με τους τοίχους αναρρίχησης;», «Να αφήσουμε τα παιδιά να παίξουν στο δωμάτιο και να πιούμε εμείς καφέ στην κουζίνα;», «Μαμά, οι φίλες μου θα πάνε κατασκήνωση το καλοκαίρι, μήπως να…». «Όχι! Όχι!» είναι η πρώτη λέξη που έρχεται στα χείλη σας και παλεύετε με νύχια και με δόντια να την συγκρατήσετε, προς χάριν ενός… «θα δούμε».
Αποφασίσατε ότι τα 6 χρόνια είναι μια εξαιρετική ηλικία για να έχει το παιδί σας κινητό, προκειμένου να μπορείτε να επικοινωνείτε μαζί του ανά πάσα ώρα και στιγμή (αλλάξατε γνώμη όταν συνειδητοποιήσατε ότι είναι αρκετά έξυπνο για να βλέπει μόνο του video στο YouTube).
Σηκώνεστε μέσα στη νύχτα, χωρίς την παραμικρή αφορμή, για να πάτε πάνω από το κρεβάτι του παιδιού σας, να το κοιτάξετε για μερικά δευτερόλεπτα, να βεβαιωθείτε ότι είναι σκεπασμένο και αναπνέει καλά και να του υποσχεθείτε πως δεν θα σταματήσετε ποτέ μα ποτέ να το προστατεύετε και να είστε ο φύλακας άγγελός του, ακόμα κι όταν θα είναι πια πολύ μεγάλο και εσείς δεν θα είστε στη ζωή.
…Τη στιγμή εκείνη πανικοβάλλεστε με την σκέψη ότι κάποια στιγμή δεν θα είστε πια στη ζωή για να το προστατεύετε. Αναρωτιέστε τι θα κάνει το παιδί σας χωρίς εσάς και αποφασίζετε πως απλά δεν γίνεται να πεθάνετε ποτέ.
(Αν είστε μια μαμά που ανησυχεί υπερβολικά, θα το καταλάβετε επειδή όσα κι αν διαβάσατε μέχρι εδώ, δεν μπορούν σε καμία περίπτωση να σας πείσουν να μην ανησυχείτε. Μεταξύ μας… καλά κάνετε και ανησυχείτε. Οι καιροί είναι μυστήριοι. Τουλάχιστον, προσπαθήστε να μην το δείχνετε τόσο, για το καλό του παιδιού σας.)