Το κείμενο της μαμάς και blogger Chaunie Brusie μας θυμίζει ότι ισχύει για όλες τις οικογένειες το ίδιο. Μας θυμίζει, επίσης, ότι κάποιες μαμάδες δεν έχουν την τύχη να απολαμβάνουν τόσης βοήθειας από τις γιαγιάδες. Και, τέλος, μας θυμίζει το πολύ σημαντικό: οι γιαγιάδες και οι παππούδες δεν… γεννήθηκαν νταντάδες!
«Αν είσαι γονιός και χρειάζεσαι ένα διάλειμμα, είναι σχεδόν εγγυημένο ότι θα ακούσεις από ανθρώπους με καλές προθέσεις κάτι σαν:
Ζήτα απ’ τη γιαγιά να τα κρατήσει.
Είναι δεδομένο ότι όλοι έχουν παππούδες διαθέσιμους και πρόθυμους να κρατήσουν τα αξιολάτρευτα, αγγελικά εγγόνια τους, σωστά; Είναι δεδομένο ότι όλοι οι γονείς έχουν γονείς που μπορούν να τα παρατήσουν όλα στη στιγμή για να βοηθήσουν, όταν όλοι στην οικογένεια έχουν αρρωστήσει; Είναι δεδομένο ότι οι παππούδες είναι οι νταντάδες όλων όσοι θέλουν να βγουν. Σωστά;
Χα! Μήπως κουνάτε το κεφάλι σας αυτή τη στιγμή, επειδή ουρλιάζετε από μέσα σας (ή απ’ έξω σας) «ΜΑΚΑΡΙ ΝΑ ΗΤΑΝ ΤΟΣΟ ΑΠΛΟ!»;
Η αλήθεια είναι ότι το να κάνεις παιδιά είναι εντελώς διαφορετικό για τη γενιά μας και το ίδιο ισχύει και για τα εγγόνια. Στις μέρες μας, πολλοί παππούδες και γιαγιάδες δεν είναι εκείνοι οι γκριζομάλληδες ηλικιωμένοι του παρελθόντος με τα κόκκινα μαγουλάκια, που απλώς περιμένουν εμάς σπίτι τους με ανοιχτές αγκάλες και ντουλάπια γεμάτα φρεσκοψημένες λιχουδιές. Στις μέρες μας, πολλοί παππούδες και γιαγιάδες είναι ακόμη κανονικότατοι εργαζόμενοι, που περιμένουν να βγουν στη σύνταξη και ενδεχομένως παλεύουν με προβλήματα υγείας που ίσως κάνουν πολύ δύσκολη τη φροντίδα των εγγονιών τους.
Ο άντρας μου κι εγώ έχουμε τέσσερα παιδιά και είμαστε ευγνώμονες που τα παιδιά μας έχουν στη ζωή τους και τους τέσσερις παππούδες τους. Ωστόσο, και οι τέσσερις είναι πλήρως απασχολούμενοι εργαζόμενοι. Δεν μπορούν να πάρουν όποτε θέλουν ρεπό απ’ τις δουλειές τους για να μας βοηθήσουν όταν το δικό μας πρόγραμμα είναι υπερφορτωμένο, και οι δουλειές και οι ανάγκες τους έρχονται –και πολύ σωστά!- πρώτες.
Θεωρώ ότι είμαστε πολύ τυχεροί που τους έχουμε κοντά μας (και, ειλικρινά, έχω επιλέξει να μένω ένα στενό κάτω απ’ τους γονείς μου και εκτιμώ πολύ την έξτρα βοήθεια που μου δίνουν), όμως ο γενικός κανόνας είναι ότι οι παππούδες είναι η τελευταία επιλογή για babysitting. Έχουν ακόμη τις δικές τους ζωές και είναι πολύ σημαντικό να το σεβόμαστε αυτό.
Όμως δεν θα σας πω ψέματα. Όταν ακούω από άλλες οικογένειες ότι έχουν γιαγιάδες συνεχώς διαθέσιμες να τα παρατήσουν όλα και να κρατήσουν τα εγγόνια τους, προσφέροντας δωρεάν, πλήρη φροντίδα για χάρη των εργαζόμενων γονιών, δεν μπορώ να μην ζηλέψω λίγο –όσο ευγνώμων κι αν είμαι για τη βοήθεια και την υποστήριξη που λαμβάνουμε κι εμείς. Έχουν κι άλλες οικογένειες παππούδες και γιαγιάδες που ΔΕΝ είναι 24 ώρες το 24ωρο διαθέσιμοι για babysitting, σωστά; Πείτε μου, ότι δεν είμαστε οι μόνοι.
Πρόσφατα οι New York Times δημοσίευσαν άρθρο, που μιλούσε για το φαινόμενο των νέων και πιο δραστήριων παππούδων που αγαπούν τα εγγόνια τους, αλλά έχουν θητεύσει ως γονείς και δεν επιθυμούν να το επαναλάβουν. Τα έχουν δώσει όλα και θέλουν ακόμα να ζήσουν τη ζωή τους!
Επομένως, ναι, αν είστε ένας απ’ τους γονείς που εύχονται ο παππούς και η γιαγιά να ήταν περισσότερο διαθέσιμοι και να μπορούσαν να κρατούν πιο συχνά τα παιδιά, συνεχίστε ελεύθερα να ζηλεύετε λιγάκι. Δεν πειράζει. Κάθε οικογένεια λειτουργεί διαφορετικά και πιστεύω, ότι με έχει βοηθήσει με κάποιο τρόπο η συνειδητοποίηση ότι η σημερινή νόρμα είναι, ότι οι παππούδες δεν κυκλοφορούν εδώ κι εκεί διψώντας σαν τρελοί να φροντίσουν τα παιδιά μας, για να κάνουμε κι εμείς ένα διάλειμμα.
Αν έχετε δραστήριους, νέους γονείς, χρειάζεται να καταλάβετε πόσο πραγματικά μεγάλο δώρο είναι που υπάρχουν στις ζωές των παιδιών σας! Ίσως δεν έχετε γονείς που μπορούν να κρατήσουν τα μικρά σας κάθε φορά που χρειάζεστε μια βόλτα μόνοι, αλλά ίσως έχετε γονείς που λειτουργούν σαν πρότυπο, δείχνοντας στα παιδιά τι σημαίνει να συνδυάζεις δουλειά και ζωή. Ίσως οι παππούδες των παιδιών σας δεν έχουν πολύ χρόνο να διαθέσουν τα πρωινά ή τις καθημερινές, όμως συνεχίζουν να ζουν τη ζωή τους με ενέργεια και δύναμη. Ίσως οι παππούδες των παιδιών σας να έχουν τις δικές τους ζωές, αλλά –αν με ρωτάτε- όλα αυτά τα πράγματα είναι απλώς απόδειξη μιας μεγάλης αλήθειας:
Υπάρχει ζωή μετά τα παιδιά, σύντροφοι! Κι αυτό αξίζει να το γιορτάσουμε, έτσι δεν είναι;»