«Υπάρχουν πολλά πράγματα που δεν περίμενα ποτέ ότι θα χρειαστεί να πω στους γιους μου –πράγματα όπως «Μη βάζεις το πιρούνι στο πουλάκι σου», για παράδειγμα.
Και υπάρχουν και πράγματα που έλεγα ότι δεν θα κάνω ποτέ, όμως ορίστε που επιτρέπω να βλέπουν αρκετή τηλεόραση και τους δίνω πότε-πότε έτοιμα γεύματα. Η προσωπική μου φιλοσοφία ως γονέα είναι «ποτέ μην λες ποτέ», επειδή υπάρχει τεράστια ποικιλία διαφορετικών καταστάσεων και ακόμα και οι καλύτερες προθέσεις, μπορεί να μεταβληθούν από τις περιστάσεις.
Υπάρχει όμως κάτι που μπορώ να πω με μεγάλη βεβαιότητα ότι δεν είπα ποτέ κι ότι δεν πρόκειται να πω ποτέ στους γιους μου.
Δεν θα τους πω ποτέ μα ποτέ «Γίνε άντρας!».
Οι άνθρωποι προσπαθούν με χίλιους τρόπους να διδάξουν τις κόρες τους (εντελώς δικαιωματικά!) ότι μπορούν να γίνουν οτιδήποτε θελήσουν και να κάνουν ό,τι ακριβώς μπορεί να κάνει και ένα αγόρι. Η γενιά των γυναικών που μεγαλώνει τώρα δεν έχει μάθει να «φέρεται σαν κυρία», όπως οι γιαγιάδες και οι προγιαγιάδες μας. Ενθαρρύνονται να βγουν απ’ τους παραδοσιακούς ρόλους που ορίστηκαν για το φύλο τους, να εισβάλλουν με ορμή στην περιοχή που κάποτε ήταν κατειλημμένη μόνο από το αντίθετο φύλο και να είναι απολύτως ίσες από κάθε άποψη. Αν ένα κορίτσι φαίνεται να φέρεται σαν αγοροκόριτσο, επαινείται πια για τον δυναμισμό και την αυτοπεποίθησή της.
Αλλά σφυρηλατούμε τις ψυχές των γιων μας με τη διαρκή πίεση να είναι «άντρες» -κυρίαρχοι, δυνατοί, στωικοί, αθλητικοί. Κι αν τύχει και παρουσιάζουν κάποια χαρακτηριστικά που θεωρούνται «θηλυπρεπή», κατονομάζονται ως αδύναμοι και κατώτεροι από αυτούς που –εκ φύσεως ή, συχνότερα, λόγω συνθηκών- δεν εμφανίζουν αντίστοιχα γνωρίσματα. Είναι άδικο αυτό για τα αγόρια μας. Και είναι κρίμα.
Μεγαλώνοντας τους γιους μου, έμαθα ένα-δυο πράγματα για τα αγόρια. Κι ένα απ’ αυτά είναι το εξής: είναι γλυκά, συμπονετικά, ανοιχτόκαρδα πλάσματα μέχρι κάποιος να τους πει ότι δεν πρέπει να είναι έτσι. Έρχονται στη ζωή με την ίδια γκάμα συναισθημάτων και αντιδράσεων –ανασφαλειών, φόβων, στεναχώριας- που έχει και οποιοσδήποτε άλλος, όμως ακούν συνέχεια ότι «αυτά δεν είναι για αγόρια». Τι υποτίθεται ότι πρέπει να γίνει μ’ αυτά τα συναισθήματα; Δεν μετασχηματίζονται απλώς σε αέρα. Στοιβάζονται μέσα τους, μεταμορφώνονται σε θυμό ή εκνευρισμό ή μνησικακία. Κι αν ένα αγόρι χάσει από τη σφιχτή λαβή του να συναισθηματικά του ηνία, έστω και στιγμιαία, κινδυνεύει να υποτιμηθεί. «Γίνε άντρας», θα του πει κάποιος, «μην κάνεις σαν κοριτσάκι».
Ως θηλυκό, είχα πάντα την πολυτέλεια να εκδηλώνω τα συναισθήματά μου άνετα. Δεν μπορώ να μετρήσω πόσες φορές απογοητεύτηκα, πληγώθηκα ή θύμωσα τόσο που έκλαψα και κανείς δεν προσπάθησε να με σταματήσει. Αν τα μάτια μου γεμίσουν δάκρυα στη θέα ενός παιδιού που πεινάει στην τηλεόραση, κανείς δεν θα το σκεφτεί δεύτερη φορά. Ένας άντρας όμως, όχι, δεν πρέπει να έχει αντίστοιχη αντίδραση!
Λέγοντας στ’ αγόρια μας να καταπνίξουν τα συναισθήματά τους, τους στερούμε τη δυνατότητα να αναπτύξουν συναισθηματικές δεξιότητες. Δεν θα μπορέσουν ποτέ να συνδεθούν πλήρως με έναν άλλο άνθρωπο, αν δεν τους επιτρέπεται να βιώσουν τα συναισθήματά τους και να επικοινωνήσουν με σαφήνεια αυτήν τους την εμπειρία. Δεν θα μπορέσουν ποτέ να κατανοήσουν ολοκληρωτικά και να ταυτιστούν με τα συναισθήματα των άλλων ανθρώπων, αν δεν έχουν πρώτα εξοικειωθεί με τα δικά τους.
Η κοινωνία πιέζει τα αγόρια να είναι συναισθηματικά απαθή, στερώντας τους έτσι την ευκαιρία να είναι ευτυχισμένα σε κάθε πτυχή της ζωής τους. Γιατί να θέλουμε αυτό από τα αγόρια που αγαπάμε; Γιατί να θέλουμε κάτι τέτοιο από τους άντρες που μεγαλώνουμε;
Ένα από τα ομορφότερα δώρα που έκανα στους γιους μου, είναι η ελευθερία να εκφράζουν κάθε συναίσθημά τους. Ποτέ δεν θα τους πω να μην κλάψουν. Αντιθέτως, θα τους αγκαλιάσω και θα τους πω ότι δεν πειράζει να στεναχωριόμαστε καμιά φορά. Είναι λογικό να απογοητευόμαστε. Είναι φυσιολογική αντίδραση τα δάκρυα. Δεν θα τους πω ποτέ ότι κάτι που λένε ή κάτι που κάνουν «δεν είναι για αγόρια».
Τα αγαπημένα παπούτσια του τετράχρονού μου είναι κάτι crocks σε χτυπητό ροζ χρώμα. Τα φορούσε περήφανος και τριγυρνούσε χαρούμενος, μέχρι που ένα αγόρι στην παιδική χαρά του είπε ότι είναι κοριτσίστικα παπούτσια. Με ρώτησε, με τα καστανά μάτια του γεμάτα ανησυχία, αν ήταν κακό που τα φορούσε. Του απάντησα αυτό που πιστεύω: είναι πολύ ωραία αυτά τα παπούτσια, τα λατρεύει, οπότε μπορεί να συνεχίσει να τα λατρεύει ό,τι κι αν λένε οι άλλοι.
Οι προσωπικές προτιμήσεις, όπως και η ιδιοσυγκρασία και οι διαθέσεις, δεν πρέπει ποτέ να ορίζονται με βάση το φύλο. Γι’ αυτό ποτέ δεν θα πω στ’ αγόρια μου «Γίνε άντρας!». Όσο η ευαισθησία, η ενσυναίσθηση και η τρυφερότητα θεωρούνται «κοριτσίστικα» αισθήματα αντί για απλώς ανθρώπινα, κάνουμε τεράστιο κακό και στους γιους και στις κόρες μας.
Τα αγόρια θα είναι αγόρια –ζεστά, ευαίσθητα, αγαπησιάρικα αγόρια- μέχρι η κοινωνία να προσπαθήσει να τα μάθει να γίνουν άντρες.
Έχει έρθει η ώρα να επανεξετάσουμε τον ορισμό.»
Πηγή: Scarymommy.com