Μια μαμά, η οποία προφανώς απαύδησε με την κατάσταση αυτή, κατέληξε σε μία πρωτότυπη λύση, η οποία -όπως η ίδια ισχυρίζεται- θα μπορούσε να βοηθήσει πολλές μαμάδες να διαχειριστούν το παιδί τους, όταν βρίσκεται σε μία παρόμοια κατάσταση σε δημόσιο χώρο. Όπως η ίδια περιγράφει, λοιπόν, σε σχετικό post:
Θα έπρεπε να υπάρχει ένα μυστικό συνθηματικό, το οποίο να δίνεται από τους γονείς όταν δεν μπορούν πια να αντιμετωπίσουν τα δημόσια ξεσπάσματα του παιδιού τους, το οποίο να ειδοποιεί τους αγνώστους γύρω τους να επέμβουν, ζητώντας από το παιδί να σταματήσει. Δείτε 3 καλούς λόγους για να το κάνουν αυτό οι γονείς:
1. Το παιδί θα σοκαριστεί και θα σταματήσει.
2. Θα ενισχύσει στο μυαλό του τον κίνδυνο του να μιλά σε αγνώστους.
3. Θα του δείξει, όσο μικρό κι αν είναι, ότι όσο κι αν οι γονείς του το αγαπούν και ανέχονται την κάθε αρνητική συμπεριφορά του, ο υπόλοιπος κόσμος δεν νοιάζεται για εκείνο και το πώς νιώθει, όσο γλυκούλι κι αν είναι κατά τα άλλα.
Πιθανώς αυτή η μαμά να έχει δίκιο ως προς το ότι ένα μικρό παιδί μπορεί πράγματι να σταματήσει να συμπεριφέρεται ανάρμοστα μετά την παρέμβαση κάποιου αγνώστου. Επιπλέον, είναι και ένας τρόπος να καταλάβει το παιδί ότι ο κόσμος γύρω του δεν είναι υποχρεωμένος να ανέχεται τα ουρλιαχτά και τα κλάματα κανενός. Δεν ήταν, μάλιστα, λίγοι οι γονείς που την επαίνεσαν για αυτή της την ιδέα και συμφώνησαν να την εφαρμόσουν.
Από την άλλη, η ιδέα ότι ένας ξένος μπορεί να ασκήσει στο παιδί μεγαλύτερη επιρροή από τον γονιό (ακόμα και υπό την έγκριση αυτού), δεν ακούγεται και πολύ θετική αναφορικά με το κύρος που οφείλει να έχει ο γονιός για το παιδί.
Επιπλέον, ανάμεσα στις αντιδράσεις που ακολούθησαν έπειτα από την ανάρτηση αυτής της μαμάς, είναι και η εξής: Τι εικόνα θα σχηματίσει το παιδί για τον κόσμο, αν οποιοσδήποτε άγνωστος έχει την ελευθερία να του φωνάξει ή να το μαλώσει (πόσο μάλλον αν το παιδί αντιληφθεί ότι αυτό γίνεται με την παρότρυνση της μαμάς του); Δεν είναι πιθανό να αναπτύξει αγοραφοβία; Δεν είναι ακόμα πιο πιθανό να χάσει την εμπιστοσύνη του στους ανθρώπους, ακόμα χειρότερα στην ίδια του τη μαμά που θα μοιάζει σαν να το πετά στα άγρια θηρία;
Τα δημόσια ξεσπάσματα των παιδιών, πέρα από φυσιολογικά, συνήθως έχουν λόγο που συμβαίνουν: Το παιδί μπορεί να είναι κουρασμένο, να πεινάει, να θέλει να γυρίσει σπίτι του, να είδε κάτι που το τρόμαξε κ.ο.κ. Είναι σωστό, λοιπόν, ένα παιδί που είναι σε μία τέτοια κατάσταση να αντιμετωπιστεί με τέτοιο τρόπο; Πρέπει να τιμωρηθεί για μια λίγο-πολύ φυσιολογική συμπεριφορά –όσο κι αν αυτή μας ενοχλεί; Δεν θα συγχυστεί ακόμα περισσότερο;
Θα μας ενδιέφερε η άποψή σας σε αυτό το θέμα: Θα ζητούσατε (κρυφά από το παιδί) από έναν άγνωστο να συμμορφώσει το παιδί σας, αν εσείς δεν τα καταφέρνατε;