«Το επόμενο πρωί απ’ τη μέρα που έκανα το τεστ κι έμαθα ότι περιμένω το 3ο μου παιδί, κατέβαινα τις σκάλες με τα 2 παιδιά μου (2 και 1 έτους) στην αγκαλιά. Είχε γίνει κάτι σαν παράδοση μετά το 2ο, να τα κατεβάζω για πρωινό τραγουδώντας ένα αστείο τραγουδάκι που είχα επινοήσει και τιτλοφορήσει “Τα δύο μωρά”.
Σύντομα συνειδητοποίησα ότι, από εδώ και πέρα, τα πράγματα θα άλλαζαν. Θα πρηζόμουν και θα πονούσα και το να κουβαλάω δύο κουτσούβελα μαζί στην αγκαλιά μου θα μου ήταν, απλώς, αδύνατο. Αποφάσισα, λοιπόν, να τελειώνω μ’ αυτήν την “παράδοση” κι έτσι τα άφησα κάτω και τα έπιασα απ’ το χεράκι. Δεν πήγε και τόσο καλά, βέβαια, αφού άρχισαν να κλαίνε και να ουρλιάζουν χωρίς να μπορούν να χωρέσουν στο μυαλουδάκι τους ότι κουβαλούσα ακόμη ένα μωρό στην κοιλιά μου ή πόσο κουρασμένη ήμουν. Δεν έδωσα και πολύ σημασία. Άραξα στην κουζίνα και τ’ άφησα να ξεδώσουν.
Υπό κανονικές συνθήκες, βέβαια, θα επιχειρούσα να τα δωροδοκήσω μ’ ένα παγωτό γιαούρτι ή τους αποσπάσω την προσοχή βάζοντάς τα να με βοηθήσουν με το πρωινό, αλλά κάτι άλλο μου πέρασε απ’ το μυαλό: πλέον, θα έπρεπε να “ταΐζω” το αδερφάκι τους. Και αν κάποιες φορές θα είχα να φροντίσω το έμβρυο μέσα μου και συγχρόνως να ηρεμήσω τα πιτσιρίκια που τρελαίνονται, κάποιες άλλες θα ήμουν αναγκασμένη να τ’ αφήσω μέχρι να ξεθυμάνουν.
Όταν έκανα τη μικρή μου κόρη, ανησυχούσα τόσο πολύ μήπως ο μεγάλος νιώσει παραμελημένος, που προσπάθησα να μην αλλάξω τίποτα στον τρόπο που τον φρόντιζα και να δίνω συγχρόνως την αντίστοιχη προσοχή στη μικρούλα μου. Αυτό αποδείχθηκε αδύνατον. Τα παιδιά μου, που σύντομα θα γίνονταν τρία, με χρειάζονταν ήρεμη και λογική ώστε να τα μεγαλώσω σωστά και να γίνουν λειτουργικοί άνθρωποι. Ήξερα, λοιπόν, ότι ο μόνος τρόπος να γίνει αυτό ήταν ν’ αλλάξω κάποια πράγματα με την έλευση του τρίτου παιδιού. Οπότε:
1. Ήμουν πολύ πιο χαλαρή στο μαιευτήριο
Δεν τηλεφωνήσαμε σε κανέναν πέρα από κάποιους φίλους, που ο άντρας μου πρόλαβε να ειδοποιήσει καθ’ οδόν για το νοσοκομείο πριν του αρπάξω το τηλέφωνο απ’ το χέρι και του θυμίσω ότι η γυναίκα του έχει συσπάσεις κάθε τρία λεπτά και ανυπόφορους πόνους που όμοιούς τους δεν θα ‘θελε να του προκαλέσω. Δεν ήθελα κανένας να περιμένει στην αίθουσα αναμονής μέχρι να γεννήσω. Ήθελα να βγάλω το παιδί μου χωρίς διάφορους να έχουν κατασκηνώσει απ’ έξω παραγγέλνοντας πίτσες. Ήθελα χρόνο μαζί με τον άντρα μου και το παιδί μου και χρόνο για να ξεκουραστώ κανονικά, κάτι που δεν θα κατάφερνα αν επέτρεπα τις συνήθεις επισκέψεις.
2. Μοιράσαμε λιγάκι τις ευθύνες
Κάθε πρωί που ο άντρας μου έφευγε για τη δουλειά, έμενα μόνη με δύο παιδιά και τώρα με τρία, που είναι ακόμη πιο δύσκολο. Γιατί, πολλές φορές, και τα τρία θέλουν τουαλέτα την ίδια στιγμή, κλαίνε την ίδια στιγμή, πεινάνε την ίδια στιγμή. Και άντε να τα προλάβεις όλα. Έπρεπε να πάψω να προσπαθώ να τα παρηγορώ και να τα κανακεύω συνέχεια γιατί ήταν αδύνατο να το κάνω με όλα σε κάθε περίπτωση. Μάθαμε έτσι όλοι να ζοριζόμαστε και λιγάκι, κάτι που μας έκανε και πιο δυνατούς.
3. Σταμάτησα να κάνω το “σωστό”
Όταν τα δύο μεγάλα μου σάπιζαν στην τηλεόραση όσο εγώ θήλαζα, άλλαζα και κοίμιζα το μωρό, δεν έκανα κάτι για να τα σταματήσω. Δεν ένιωθα πια πως πρέπει να είμαι εκεί για να τα ψυχαγωγώ κάθε ώρα και στιγμή. Τα βιολογικά σπιτικά σνακ έδωσαν τη θέση τους στα έτοιμα απ’ το σούπερ μάρκετ. Σταμάτησα να φτιάχνω παιδικές τροφές και να καθαρίζω τα πάντα ύστερα από κάθε γεύμα ή παιχνίδι. Γελούσα κάθε φορά που μου έδιναν συμβουλές για το πως να μεγαλώσω τα παιδιά μου, ακόμη και αν φαινόμουν λίγο αγενής.
4. Λιγότεροι γνωστοί, περισσότεροι φίλοι
Κανείς δεν ήταν πια ευπρόσδεκτος στο σπίτι μου αν δεν τον είχα καλέσει (ή αν δεν έφερνε φαγητό μαζί του). Όλη αυτή η υπόθεση με εκείνους που σε επισκέπτονται για να κρατήσουν λίγο το μικρό και να τσιμπήσουν λίγο σπιτικό φαΐ είχε τελειώσει για μένα. Το σπίτι μου δεν ήταν ξενοδοχείο. Τα κόκαλά μου ήταν κουρασμένα, έκλαιγα συνέχεια και δεν φορούσα ποτέ μου παντελόνια. Συνεπώς, αν δεν είχες σηκωμένα μανίκια και μια πίτσα στο χέρι δεν υπήρχες καν για μένα.
5. Σταμάτησα να λέω διαρκώς “ναι”
Τα παιδιά μου και ο άντρας μου ήταν που πλήρωσαν πιο ακριβά αυτή την απόφαση. “Όχι, δεν μπορώ να παίξω τα ελεφαντάκια μαζί σου, πρέπει να ταΐσω τον αδερφό σου.” “Όχι δεν έκανα φαγητό. Επίσης, ξέχνα τις γλύκες απόψε.” Αλλά το ίδιο έκανα και με τους υπόλοιπους γύρω μου, συγγενείς και φίλους. Όσοι κατανόησαν τη στάση μου είναι ακόμη δίπλα μου. Όσοι παρεξηγήθηκαν πάλι… Δεν είναι δίπλα μου και ποσώς με νοιάζει.
Ήταν κι άλλα πράγματα που σταμάτησα να κάνω μόνη μου, όπως να μπανιαρίζομαι, να τρώω όλο το φαγητό μου και να κοιμάμαι.
Το τρίτο παιδί μου φάνηκε δυσκολότερη υπόθεση απ’ το δεύτερο. Μου γύρισε τα πάνω κάτω και με ξανάφερε στη θέση να μην ξέρω τι πρέπει να κάνω. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ήξερα καλά τι κάνω. Ήξερα πως ν’ αγαπώ τα τρία παιδιά μου με όλη μου την ψυχή, ακόμη και αν αυτό σήμαινε να τους λέω και κανένα “όχι”. Ακόμη και αν το σπίτι δεν ήταν πάντα πεντακάθαρο και κάπου κάπου τα τάιζα “σκουπίδια”, ακόμη και αν δεν έβλεπα την ώρα να κοιμηθούν για να βγάλω το σουτιέν μου και να ξεραθώ κι εγώ για ένα εικοσάλεπτο ώσπου να ξυπνήσει το μωρό, ήξερα πολύ καλά τι έκανα.
Έπαιρνα δυνάμεις εστιάζοντας στα πιο σημαντικά, κερδίζοντας χώρο και χρόνο να αναθρέψω τα παιδιά μου όσο καλύτερα μπορούσα.»