Πόσο μοναδικές είναι οι στιγμές που βλέπεις και ζεις με δύο μωρά, τα οποία ενώ μοιράζονται τα ίδια ερεθίσματα, βιώνουν την ίδια καθημερινότητα και ζουν στο ίδιο περιβάλλον, είναι τόσο διαφορετικά μεταξύ τους. Μπορεί κανείς πραγματικά να αγγίξει τα όρια της σοφίας, αν αφιερώσει όλο του τον χρόνο να παρατηρεί την ανάπτυξη των διδύμων.
Όταν, πριν δύο περίπου χρόνια, μας είχε πει ο γιατρός μου ότι είναι δύο τα έμβρυα, το μυαλό μου πήγε σε δύο ολόιδια μωρά και σε όψη και σε χαρακτήρα. Αν και οι σάκοι ήταν δύο, θεωρούσα δεδομένο ότι τα παιδιά μου θα μοιάζουν και θα κάνουν τα ίδια πράγματα. Όταν μας ενημέρωσαν ότι είναι διαφορετικού φύλου μου ήρθε στο μυαλό μια αστεία εικόνα, δύο μωρών ιδίων σε όλα, μόνο που το ένα θα φοράει φούστα και θα έχει μακριά μαλλιά, ενώ το άλλο θα φοράει παντελόνι και θα έχει κοντά, αγορίστικα μαλλιά.
Γέννησα ένα μεγάλο ροζ κορίτσι και ένα μικρούλι, αδύνατο αγόρι. Το κορίτσι μου είναι από τα πιο φαγανά μωρά, το αγόρι μου είναι οριακά μίζερο με όλα τα φαγητά! Το κορίτσι μου έχει ήδη 6 δοντάκια, το αγόρι μου μόλις 3. Έχουν διαφορά 2 κιλών και 2 εκατοστών. Το ένα είναι δυνατό και θαρραλέο, το άλλο επιφυλακτικό και παραπονιάρικο.
Στο ένα αρέσουν οι βόλτες, το άλλο τρελαίνεται για το σπίτι! Το ένα λέει τρεις λέξεις και περπατάει, το άλλο δε μιλάει και δε στέκεται καν.
Για να μην πλατειάζω, μεγαλώνω δύο εντελώς διαφορετικά παιδιά που το κάθε ένα έχει τη δική του προσωπικότητα. Αν και από την κοιλιά μου είναι μαζί, αν και η ζωή τους είναι κοινή, τα παιδιά αυτά είναι μοναδικά! Και έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε!
Δύο άνθρωποι, δεμένοι μεταξύ τους λόγω συγκυριών και τύχης, θα έλεγα, που όμως ο κάθε ένας αποτελεί μια αυτόνομη ύπαρξη.