Αναρωτιέσαι τι πήγε στραβά. Ίσως ότι έκανες παιδιά πρώτος από όλους στην παρέα και για αρκετά βράδια δεν μπορούσες να ακολουθήσεις στα μπαρ και τις συναυλίες. Ίσως ότι τα ωράριά σου άλλαξαν και πλέον ο «πρωινός» κυριακάτικος καφές στις 12.30 έγινε η ώρα που εσύ έπρεπε να δώσεις φρούτο και μετά έπρεπε να κοιμήσεις, και το σινεμά στις 11.30 τη νύχτα σου φάνταζε πλέον αδύνατο.
Και ο καιρός πέρασε. Κάνατε αμοιβαίες προσπάθειες στην αρχή, όμως… πόση ώρα να αντέξει στο παιδικό πάρτι; Και εσύ που δεν καπνίζεις πια, πώς να πας σε ένα σπίτι και να αναγκάσεις τους πάντες να βγαίνουν κάθε λίγο στο μπαλκόνι, ώστε μην γίνει παθητικός καπνιστής το μικρό σου;
Και μετά έγιναν κάποιες ακόμα μεγαλύτερες αλλαγές –από αυτές που συμβαίνουν πάντα στη ζωή, είτε επειδή κάποιος αρρώστησε, ή έχασε την δουλειά του, ή χώρισε και δίχασε την μέχρι τότε παρέα, ή ήρθαν κι άλλα μωρά, ή ήρθαν λάθη μεγάλα και μικρά, ψέματα, μυστικά και παρεξηγήσεις και παρανοήσεις… και όλα αυτά μαζί έγιναν ένα μεγάλο κύμα, ένα τσουνάμι που έπεσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα στους ανυποψίαστους και τους καθησυχασμένους στο «για πάντα» και παρέσυρε ό,τι δεν είχε κρατήματα γερά. Παρέσυρε ανθρώπους που θεωρούσες όχι απλά φίλους, αλλά αδέρφια σου και μαζί με αυτούς παρέσυρε όλα αυτά τα χρόνια που έχτιζες μαζί τους θεμέλια γερά –ή έτσι νόμιζες. Και για πρώτη φορά κατάλαβες πως ένα από τα πιο δύσκολα πράγματα που μπορεί να κληθείς να κάνεις είναι να θρηνήσεις για κάποιον που είναι ακόμα στη ζωή. Απλά όχι στη δική σου.
Και ο καιρός συνέχισε να περνά, ο ήλιος βγήκε ξανά και στέγνωσε την πλημμύρα. Και τότε μπόρεσες να δεις καλά ποιος είχε ρίζες πραγματικά βαθιές και δεμένες με τις δικές σου. Γιατί ο πραγματικός φίλος δεν θα σε παρατήσει όταν συμβεί μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή. Για την ακρίβεια, θα παραμείνει δίπλα σου ακόμα κι όταν τα κάνεις όλα μαντάρα.
Γιατί ο πραγματικός φίλος αγαπά εσένα, όχι μόνο τη ζωή που είχατε μαζί. Αγαπά τον ατελή σου εαυτό, τον μπερδεμένο σου εαυτό, τον εαυτό σου όταν κάνει λάθη, όταν δεν είναι πάντα παρόν.
Δεν χρειάζεται ούτε παιδιά να έχει, όπως εσύ, για να συνεχίσει να βρίσκεται δίπλα σου, ούτε παρόμοιο τρόπο ζωής. Δεν χρειάζεται καν να θέλει να κάνει παιδιά. Αρκεί να είναι παρών. Να σε στηρίζει στις πιο δύσκολες στιγμές της ζωής σου, της οικογένειάς σου. Να προσπαθεί να σου μειώσει το στρες, ακόμα κι αν δεν μπορεί να το κατανοήσει πλήρως. Να σε υποστηρίζει όταν δεν είσαι εκεί, επειδή πρέπει αναγκαστικά να είσαι κάπου αλλού και όχι γιατί δεν θέλεις.
Ο πραγματικός φίλος συγχωρεί. Κάνει τη φιλία προτεραιότητα. Ακόμα κι αν έχει πολλές υποχρεώσεις, παιδιά, πιεσμένο ωράριο, κούραση.
Μεταξύ μας… κανείς δεν είναι τόσο πολυάσχολος ώστε να μη μπορεί καν να πάρει ένα τηλέφωνο, να έρθει έστω για μια βόλτα μια Παρασκευή βράδυ. Τα πάντα είναι θέμα προτεραιοτήτων.
Και μεταξύ μας… αν κάποιος θέλει να παραμείνει στη ζωή σου θα το κάνει. Χωρίς ιδιαίτερη προσπάθεια.
Ένα μεγάλο «ευχαριστώ», λοιπόν, αξίζει σε αυτούς που παρέμειναν. Που κατάλαβαν γιατί κάποιες στιγμές δεν μπορούσαμε να είμαστε να είμαστε 100% εκεί και μας έδωσαν τον χρόνο μας, αλλά παρέμειναν. Που δεν μας έκριναν όταν φύγαμε εκτάκτως γιατί το παιδί ανέβασε πυρετό. Που ήρθαν να μας πάρουν για μια βόλτα με το αυτοκίνητο όταν άκουσαν στο τηλέφωνο τη φωνή μας να λυγίζει. Που ήταν απόλυτα ειλικρινείς μαζί μας για τη χοντράδα που είπαμε ή κάναμε. Που σεβάστηκαν τις επιλογές και τις αποφάσεις μας, ακόμα κι αν διαφωνούσαν.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ σε αυτούς που απέδειξαν ότι αγαπούν την οικογένειά μας όσο και εμάς. Και που μας έβαλαν μέσα στη δική τους οικογένεια. Που στάθηκαν δίπλα μας στις μάχες μας, αλλά και στις μεγάλες χαρές μας. Που παραγγέλνουν σούσι μαζί μας, ακόμα κι αν κανείς άλλος δεν το τρώει. Που χορεύουν μαζί μας όταν όλοι οι άλλοι πάνε να καθίσουν. Που μοιράζονται μαζί μας τα ρούχα τους, αλλά και τα μυστικά τους.
Που είπαν ότι θα μοιραστούν και τη ζωή τους μαζί μας. Και το κάνουν.
Δεν θα μπορούσαμε να φανταστούμε τη ζωή μας χωρίς εσάς.