Επειδή, λοιπόν, δεν πρέπει να «παίζουμε» με την υγεία μας, είναι εξαιρετικά σημαντικό να ενημερωθούμε για τα πιο συνηθισμένα συμπτώματά του, ακόμα και εάν αρχικά δεν μας φαίνονται σημαντικά.
Τα «πρώτα» συμπτώματα που θα πρέπει να σας προβληματίσουν
Μέρος της επικινδυνότητας του «σιωπηλού» καρκίνου κρύβεται στο γεγονός ότι προσπερνάμε τα σημάδια, είτε γιατί πιστεύουμε ότι δεν είναι κάτι σοβαρό είτε γιατί απευθυνόμαστε σε γιατρούς άλλης ειδικότητας, με αποτέλεσμα και η διάγνωση να μην γίνει σε πρώιμο στάδιο. Γι΄ αυτό, αν παρατηρήσετε κάποια από τα παρακάτω είτε μεμονωμένα είτε ομαδικά, θα πρέπει να συμβουλευτείτε τον γυναικολόγο σας σχετικά.
Φούσκωμα στην περιοχή της κοιλιάς: το αδικαιολόγητο κοιλιακό πρήξιμο είναι από τα συμπτώματα στα οποία δεν δίνουμε βάση γιατί ίσως θεωρούμε ότι δεν μπορεί να σχετίζεται με κάποια μορφή καρκίνου.
Δυσκολία την ώρα του φαγητού: περιλαμβάνει τον πρώιμο κορεσμό, δηλαδή την αίσθηση ότι χορταίνουμε γρήγορα έστω και αν έχουμε φάει ελάχιστα αλλά και την δυσπεψία, με ενοχλήσεις στο στομάχι.
Αλλαγές στις συνήθειες της τουαλέτας: το αίσθημα της συχνής και επείγουσας ενούρησης, όπως και η εμφάνιση δυσκοιλιότητας ή διάρροιας θα πρέπει να σας ανησυχήσουν, ειδικά αν άρχισαν ξαφνικά.
Ενοχλήσεις και πόνος κατά τη διάρκεια του σεξ: όταν η σεξουαλική επαφή αρχίζει να γίνεται δυσάρεστη για τη γυναίκα και δεν οφείλεται σε κάποιον άλλο παράγοντα, τότε μπορεί να προμηνύει την ανάπτυξη του καρκίνου των ωοθηκών.
Απότομες και αδικαιολόγητες αλλαγές στο βάρος: η ξαφνική πρόσληψη κιλών που δεν οφείλεται στην κακή και απρόσεκτη διατροφή, αλλά και η αδικαιολόγητη απώλεια βάρους που δεν οφείλεται σε δίαιτα ενδεχομένως να είναι συμπτώματα του πιο «ύπουλου» καρκίνου.
Όπως επισημαίνει η Ευρωπαϊκή Εταιρεία Ιατρικής Ογκολογίας, τα συμπτώματα στις πιο «δύσκολες» περιπτώσεις, όταν δηλαδή η ασθένεια έχει προχωρήσει μπορεί να εκδηλωθούν εντονότερα ή να συνοδεύονται από έντονη ναυτία και απώλεια της όρεξης. Επιπλέον, κάποιες πιο σοβαρές ενδείξεις είναι επίσης πιθανές, όπως η δυσκολία στην αναπνοή, λόγω εμφάνισης υγρού στην περιοχή των πνευμόνων αλλά και η απόφραξη του εντέρου.
Ποιες γυναίκες κινδυνεύουν περισσότερο; Η κληρονομικότητα παίζει ρόλο;
1. Οι γυναίκες από 60 ετών και πάνω: σύμφωνα με σχετικές έρευνες, οι μισές γυναίκες που νόσησαν από καρκίνο των ωοθηκών ήταν από 60 ετών και πάνω, καθιστώντας έτσι αυτή την ηλικιακή ομάδα πιο ευάλωτη.
2. Όσες έχουν ανάλογο οικογενειακό ιστορικό: Όπως αναφέρεται σε σχετικό άρθρο του iatronet, η πιθανότητα να αναπτύξει μια γυναίκα καρκίνο των ωοθηκών είναι 1%, ποσοστό που που εκτοξεύεται στο 30-40% όταν δύο συγγενείς πρώτου βαθμού, δηλαδή μητέρα ή αδελφή) έχουν νοσήσει με την ίδια ασθένεια.
3. Οι γυναίκες που έχουν ήδη «περάσει» καρκίνο του μαστού ή του παχέος εντέρου: το ατομικό ιστορικό κάποιας άλλης μορφής καρκίνου πιθανώς να επηρεάσει την ανάπτυξη του καρκίνου των ωοθηκών.
4. Όσες δεν έχουν τεκνοποιήσει: αν μια γυναίκα δεν έχει τεκνοποιήσει είναι πιθανό αν εμφανίσει καρκίνο των ωοθηκών.
Ωστόσο, όπως επισημαίνει η Ελληνική Αντικαρκινική Εταιρεία, αυτό δεν σημαίνει ότι μια γυναίκα θα νοσήσει απαραίτητα από καρκίνο των ωοθηκών, αλλά ότι οι εν λόγω παράγοντες μπορεί να συμβάλλουν στην ανάπτυξή του.
Μπορούμε να προφυλαχθούμε;
Υπάρχουν κάποιοι παράγοντες που πιστεύεται ότι μπορεί να μειώσουν τον κίνδυνο εμφάνισής του, χωρίς όμως να πρόκειται για προληπτικά μέτρα. Η πρόσληψη αντισυλληπτικών χαπιών αλλά και η τεκνοποιία ενδεχομένως να απομακρύνουν ελαφρώς τον κίνδυνο.
Όσον αφορά τις εξετάσεις, τα κακά νέα είναι ότι – τουλάχιστον μέχρι τώρα- μπορεί να γίνει μόνο διάγνωση της ασθένειας και όχι πρόγνωση. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μην αμελούμε τον απαραίτητο γυναικολογικό έλεγχο και ν’ αναφέρουμε στον γιατρό μας οποιαδήποτε «ύποπτα» συμπτώματα. Εξετάσεις, όπως οι καρκινικοί δείκτες με την λήψη αίματος, αλλά και το διακολπικό υπερηχογράφημα μπορεί να βοηθήσουν στο να ξεκαθαρίσει το τοπίο και να εντοπιστεί ο καρκίνος.
Ο –όσο το δυνατόν- πιο προσεκτικός και υγιής τρόπος ζωής ενδεχομένως είναι το καλύτερο μέτρο πρόληψης που μπορούμε να πάρουμε. Ακόμα και αν αυτό δεν σημαίνει ότι ο κίνδυνος ελαχιστοποιείται, εξασφαλίζουμε καλύτερη ποιότητα ζωής τόσο πριν όσο και μετά την εμφάνιση της νόσου.