«Αγαπητή μαμά του “ουράνιου τόξου”,
Συγχαρητήρια για το μωράκι σου! Ξέρω καλά πόσο δύσκολο ήταν να μοιραστείς τα νέα με τον κόσμο χωρίς να νιώθεις συγχρόνως αγαλλίαση και ενοχές. Θέλεις τόσο πολύ να χαρείς για τη ζωή που έφερες στον κόσμο, μα έλα που ακόμη τιμάς τη μνήμη της ζωής που έφυγε. Η ισορροπία είναι λεπτή και θα πρέπει να την βρεις και να την διατηρήσεις για το υπόλοιπο της ζωής σου. Στην πορεία, βέβαια, θα είναι ευκολότερο.
Αν φοβάσαι, δεν πειράζει. Αν θες να προχωρήσεις με αργά βήματα, κάντο. Αν δεν σε συνεπαίρνει ο ενθουσιασμός, μη χολοσκάς. Μόλις έμαθες, με τον πιο δύσκολο τρόπο, πως τίποτα στη ζωή δεν είναι εγγυημένο. Παρ’ ολ’ αυτά πρέπει να ελπίζεις και να κάνεις σχέδια για το μέλλον. Το αξίζει το μωρό σου, αλλά κι εσύ.
Ένα μωρό που έρχεται μετά την απώλεια ενός άλλου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Όταν μένεις έγκυος ύστερα από μία αποβολή, κανένας πόνος δεν είναι πλέον άκακος και, έχοντας χάσει ένα παιδί, φοβάσαι πια και το φτέρνισμα. Μην είσαι σκληρή με τον εαυτό σου. Δέξου ό,τι βοήθεια σου προσφερθεί και μη διστάζεις να τη ζητήσεις μόνη σου, ακόμη κι αν είναι για κάτι ασυνήθιστο. Εγώ, για παράδειγμα, έτυχε να ζητήσω από κάποιον να μείνει ξύπνιος δίπλα στο μωρό, γιατί αλλιώς δεν με έπαιρνε ο ύπνος. Ήταν υπερβολικό, ίσως, αλλά το σώμα μου δεν έμπαινε σε διαδικασία χαλάρωσης αν δεν ήξερα ότι κάποιος έχει τα μάτια του επάνω στο παιδί μου.
Ακόμη και τα εντελώς πρακτικά ζητήματα γίνονται πολύπλοκα. Θα μπορέσεις, για παράδειγμα, να χρησιμοποιήσεις τα ρούχα του μωρού που έχασες σ’ αυτό που περιμένεις; Ακόμη κι αν εκείνο δεν τα φόρεσε ποτέ; Είναι πολύ πιθανόν να νιώσεις άσχημα που δεν μπορείς να τα δεις, απλώς, ως παιδικά ρούχα, αλλά ως αναμνηστικά ενός παιδιού που δε γέννησες ποτέ, ως μία ακόμη υπενθύμιση του πόσο άδικη μπορεί να γίνει η ζωή.
Θα υπάρξουν, βέβαια, κάποιοι, που θα πουν ότι με την έλευση του καινούργιου μωρού θα “καλυτερεύσεις”. Δεν θα κατανοούν το γιατί “είσαι ακόμη θλιμμένη”. Άλλοι, πάλι, θα πουν ότι είσαι “λάθος” που “τόλμησες” να προχωρήσεις, λες και το μωρό που έρχεται αντκαθιστά εκείνο που έχασες. Οι άνθρωποι αυτοί, για καλή τους τύχη, δε θα νιώσουν ποτέ αυτό που νιώθεις. Αγνόησέ τους.
Η μέρα που γεννήθηκε η Άναμπελ ήταν μία απ’ τις καλύτερες της ζωής μου κι εκείνη που γυρίσαμε σπίτι μία απ’ τις πιο δύσκολες. Τα συναισθήματά μου, υπό την επήρεια των ορμονών, εναλλάσσονταν με φρενήρεις ρυθμούς κι εγώ δεν ήμουν έτοιμη να αντιμετωπίσω αυτό που ερχόταν. Πάνω απ’ το κεφαλάκι της, έχυσα ποταμούς δακρύων, η καρδιά μου πήγαινε διαρκώς να σπάσει κι όλο αυτό μου ήταν απίστευτα βαρύ. Φροντίστε να έχετε κάποιον δίπλα σας για υποστήριξη ή έναν επαγγελματία ν’ απευθυνθείτε, έναν γιατρό, έναν ψυχοθεραπευτή, μία ομάδα θεραπείας, κάποια φίλη ή, έστω, μία άλλη μαμά που πέρασε ότι περνάτε. Να έχετε κάποιον υπ’ ατμόν και υποψιασμένο, ώστε να είναι δίπλα σας πριν καν αντιληφθείτε ότι χάνετε τον έλεγχο.
Τα τελευταία εξίμισι χρόνια έμαθα πως η ζωή μπορεί να σου φερθεί καλά (έως και εξαιρετικά καλά) ακόμη κι ύστερα από μία συντριπτική απώλεια. Υπήρξε μία περίοδος που θα έτρεμα στη σκέψη και μόνο να παραδεχτώ κάτι τέτοιο, αλλά πλέον μπορώ να το γράψω χωρίς αμφιβολία και παρά τις αναπόφευκτες ενοχές.
Να ξέρεις πως κάθε μέρα που περνά θα μπορείς να ανασαίνεις λίγο πιο βαθιά. Κάθε μέρα θα αγαπάς τα μωρά σου -όλα- λίγο περισσότερο, ώσπου θα’ ρθει μια μέρα που η αγάπη θα σβήσει τον πόνο.
Συγχαρητήρια, λοιπόν, για το πανέμορφο, μικρό “ουράνιο τόξο” σου.»