«Πήγαινε να κοιμηθείς, αγάπη μου. Θα αναλάβω εγώ τα παιδιά.»: Θα μπορούσε αυτή η ατάκα να τελειώνει στο «πήγαινε να κοιμηθείς, αγάπη μου» και θα εξακολουθούσε να είναι ονειρεμένη (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Γιατί τι θέλει ένα κορίτσι για να είναι ευτυχισμένο; Να τρώει χωρίς να παχαίνει και να κοιμάται χωρίς να χρειάζεται να βάλει ξυπνητήρι.
«Τι εννοείς πάχυνες; Είσαι πιο ωραία από ποτέ!»: Όπως αρκετοί άντρες θα μπορούσαν να καταθέσουν η ερώτηση «Πάχυνα;» είναι ερώτηση-παγίδα θανάτου. Το «όχι» μπορεί να σημαίνει «δεν με προσέχεις καθόλου» και το «ναι»… εχμ… ας πούμε ότι το «ναι» είναι ένα εισιτήριο άνευ επιστροφής για την Κόλαση. Ιδανικά, στην χαζοειδώς ανασφαλή ερώτηση «πάχυνα;» η απάντηση δεν πρέπει να είναι απλώς αρνητική, πρέπει να είναι αρνητική και γεμάτη έκπληξη. Εν ανάγκη, κάντε ένα ξαφνιασμένο πηδηματάκι προς τα πίσω.
«Μήπως έχεις τίποτα σκουπίδια να πάρω μαζί μου;»: Τι άπιαστος Παράδεισος! Ένας σύντροφος, που έχει στον νου του ότι τα σκουπίδια δεν βρίσκουν μόνα τους τον δρόμο προς τον κοντινότερο κάδο.
«Τι να μαγειρέψεις αύριο, ε; Λοιπόν, είμαι γεμάτος ιδέες. Άκου.»: Το καθημερινό βάσανο, ο μόνιμος Γολγοθάς κάθε νοικοκυράς: τι μαγειρεύουν αύριο. Πάντα αναρωτιέται, πάντα προβληματίζεται, πάντα ρωτάει, ποτέ δεν παίρνει απάντηση. Φανταστείτε έναν κόσμο όπου ο καλός σας, μόλις του απευθύνατε αυτή την ερώτηση, θα συλλογιζόταν σοβαρά, θα ζύγιζε τις επιλογές, θα εξερευνούσε νοερά ψυγείο, ντουλάπια και κατάψυξη και θα έδινε μια «δουλεμένη» απάντηση.
«Στη μαμά μου; Α, μπα. Αφού την είδαμε τον προηγούμενο μήνα.»: Φυσικά και υπάρχουν πεθερές-διαμάντια, συνεννοήσιμες και συμπαθείς. Υπάρχουν όμως και οι άλλες. Και πλάι τους, ζουν πεθερόπληκτες γυναίκες που θα έδιναν τα πάντα για να αποφύγουν μια επίσκεψη στο αφιλόξενο σπίτι τους.
«Κανόνισα babysitter. Πάμε σήμερα σινεμά και μετά για ποτό;»: Το έχουμε ξαναπεί ότι οι γενικεύσεις δεν είναι συμπαθητικές –είναι ύπουλες παγίδες που δεν μας αφήνουν να σκεφτούμε καθαρά. Δεν είναι όλοι οι άντρες φανς του καναπέ και της ξάπλας, συμβαίνει όμως σε αρκετά ζευγάρια οι γυναίκες να παραπονιούνται ότι «δεν βγαίνουμε πια» ή ότι «αν δεν πάρω εγώ την πρωτοβουλία, αυτός δεν ξακουνιέται από το σπίτι». Σε κάθε περίπτωση, το να οργανώσει το άλλο σου μισό μια έξοδο, φροντίζοντας το πού θα αφήσετε τα παιδιά, είναι σενάριο ευτυχίας.
«Καθάρισα το μπάνιο και τέλειωσα το σίδερο. Τι κάνω τώρα, αγάπη μου;»: Οι άντρες που βοηθούν πρόθυμα στις δουλειές του σπιτιού δεν είναι ούτε ένας, ούτε δύο. Φανταστείτε όμως έναν κόσμο όπου ο καλός σας, θα άρπαζε κεφάτα τη χλωρίνη και θα προθυμοποιούταν να κάνει τη λεκάνη της τουαλέτας να λάμψει…
«Σ’ ευχαριστώ για όσα κάνεις για μας.»: Όλοι –αγόρια, κορίτσια, νέοι, γέροι και παιδιά- έχουμε πού και πού την ανάγκη της επιβράβευσης. Θέλουμε οι κοντινοί μας άνθρωποι να μας τοποθετήσουν για λίγο σε ένα βάθρο, να μας στεφανώσουμε με την τιάρα της Μις Γιούνιβερς, να μας δώσουν ένα τεράστιο μπουκέτο λουλούδια και να μας ευχαριστήσουν με δάκρυα στα μάτια για την αυτοθυσία, την υπομονή, την αποτελεσματικότητα και την αγάπη που τους δείξαμε.
Απ’ το στόμα μας και στου Θεού τ΄αυτί.