«Έχετε, σίγουρα, ακούσει πολλές μαμάδες να οδύρονται για την ατελείωτη περίοδο του θηλασμού και τους πόνους που συνεπάγεται η διόγκωση του στήθους τους, ένα σωρό δραματικές ιστορίες γεμάτες από πληγωμένες θηλές και μαστίτιδες. Αυτό που, πιθανότατα, δεν έχετε ακούσει να συζητιέται είναι όσα ακολουθούν τη διακοπή του θηλασμού: μελαγχολία, άγχος, ακόμη και κατάθλιψη. Ξέρουμε τα πάντα για την “επιλόχεια μελαγχολία” και τις μεταπτώσεις στην διάθεσή μας μετά τη γέννα, αλλά σπανίως μιλάμε για την περίοδο μετά τον απογαλακτισμό και τις πιθανές συνέπειες στην ψυχολογία της μητέρας.
Στη δική μου περίπτωση, η θλίψη έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία. Επέλεξα να σταματήσω το θηλασμό όταν ο γιος μου έκλεισε 7 μήνες στη ζωή. Καθώς παρήγαγα όλο και λιγότερο γάλα, ένα ξαφνικό ταξίδι που δεν μπορούσα να αποφύγω μου έδωσε την αφορμή για την παραπάνω απόφαση. Εντός μίας εβδομάδας, είχα σταματήσει σταδιακά τον θηλασμό, έβαλα τον εξοπλισμό μου στο πατάρι και ήμουν έτοιμη ν’ αφήσω αυτή την εμπειρία πίσω μου και χαρούμενη γι’ αυτό. Δύο εβδομάδες αργότερα, όμως, τα πράγματα άλλαξαν.
Άρχισα να νιώθω στενόχωρα, να είμαι διαρκώς πεσμένη και να έχω τύψεις που σταμάτησα έτσι ξαφνικά τον θηλασμό. Δεν απολάμβανα την ενασχόλησή μου με το παιδί όπως πριν κι ήταν φανερό, σε μένα τουλάχιστον, ότι κάτι αναπάντεχο μου συνέβαινε. Μετά από λίγες μέρες στο “λούκι”, αποφάσισα ν’ απευθυνθώ στο ίντερνετ, προς αναζήτηση και άλλων μαμάδων που βιώνουν τον απογαλακτισμό με παρόμοιο τρόπο, αυτό που νόμιζα ότι είναι, απλώς, ενοχές.
Ψάχνοντας, έπεσα πάνω σ’ ένα άρθρο που είχα διαβάσει και παλιότερα, πριν την εγκυμοσύνη, ένα δοκίμιο της Τζοάνα Γκούνταρντ για τη στιγμή που συνειδητοποίησε πως η κατάθλιψη που είχε βιώσει και που κράτησε 6 ολόκληρες εβδομάδες είχε άμεση σχέση με τη διακοπή του θηλασμού. Στο άρθρο της, πέρα απ’ την προσωπική της εμπειρία, η αρθρογράφος παραθέτει ιστορίες φίλων και αναγνωστριών που είχαν αντιμετωπίσει κάτι παρόμοιο και παραπέμπει στη δημοσίευση μίας άλλης μπλόγγερ γύρω απ’ την “μελαγχολία του απογαλακτισμού”. Εκεί, βρήκα πολλά ακόμη σχόλια από αναγνώστριες με παρόμοιες εμπειρίες, ενώ μία περαιτέρω αναζήτηση με τους όρους “απογαλακτισμός” και “κατάθλιψη” με οδήγησε σε ένα άρθρο του δημοφιλούς σάιτ για τον θηλασμό, όπου καταγράφεται ρητά πως “δεν είναι ασυνήθιστο, μετά τον απογαλακτισμό, να αισθάνεσαι ευσυγκινησία, στενοχώρια ή ελαφρά κατάθλιψη”.
Στο εγχειρίδιο για μέλλουσες μητέρες που μου έδωσε ο γυναικολόγος μου, υπάρχει μία ολόκληρη σελίδα αφιερωμένη στον θηλασμό και ακόμη μία που μιλά για την επιλόχεια κατάθλιψη, αλλά ούτε μία μικρή, έστω, αναφορά στα εν δυνάμει δυσάρεστα παρελκόμενα του απογαλακτισμού. Γιατί δεν μιλά κανείς γι’ αυτά; Γιατί κανείς δεν ενημερώνει τις μαμάδες;
Η Δρ. Ίφατ Χόσκινς, Καθηγητής Γυναικολογίας στο Ιατρικό Κέντρο του New York University, αναφέρει πως οι περιπτώσεις διαγνωσμένης κατάθλιψης που σχετίζονται με τον απογαλακτισμό “σπανίζουν”, όμως “είναι σύνηθες για ασθενείς να αισθάνονται στενοχώρια” κατά την έξοδο από “μία φάση έντονης παραγωγής οξυτοκίνης, της ορμόνης που σχετίζεται με τη μητρική ευφορία.” Λόγω, μάλιστα, της σταδιακής μορφής του απογαλακτισμού, μία μητέρα “μπορεί και να μην αντιληφθεί άμεσα και πλήρως, όλα τα προβλήματα που προκύπτουν”.
Παρ’ ότι όλα αυτά τα δυσάρεστα συναισθήματα δεν είναι πάντα τόσο έντονα ώστε να συνιστούν κατάθλιψη που χρήζει διάγνωσης και αντιμετώπισης, παραμένουν αληθινά. Και αν αναλογιστούμε ότι μεγάλο ποσοστό των γυναικών θέλει κι επιχειρεί να θηλάσει, οφείλουμε να τις ενημερώσουμε για τις πιθανότητες που έχουν να τα βιώσουν κι εκείνες. Η γνώση αυτή μπορεί ν’ αποδειχθεί πολύ χρήσιμη στην προσπάθεια μιας μητέρας να διαχειριστεί μία τέτοια εμπειρία και να μεθοδεύσει έναν ομαλό σταδιακό απογαλακτισμό. Η Δρ. Χόσκινς συνιστά τον απογαλακτισμό σε στάδια, κατά τα οποία η ώρα του θηλασμού ως “σύσφιξη της σχέσης μητέρα-παιδιού” αντικαθίσταται σιγά-σιγά από άλλες κοινές δραστηριότητες με αντίστοιχο χαρακτήρα, με σκοπό την άμβλυνση των τυχόν συνεπειών που έχουν οι έντονες ορμονικές αλλαγές.
Όσο για τη δική μου κακή διάθεση, μέσα σε μία εβδομάδα είχε επανέλθει στα φυσιολογικά της επίπεδα, θα προτιμούσα, όμως, να γνώριζα από πριν τι ενδέχεται να μου συμβεί, όσο ελαφρά και αν το πέρασα. Τώρα, στο δεύτερο παιδί, ξέρω ότι δεν πρέπει να πιέσω τα πράγματα κι έτσι σκοπεύω να κάνω τη μετάβαση στον απογαλακτισμό όσο γίνεται ομαλότερη.»
Πηγή: popsugar.com