«Τα παιδιά είναι σαν το φτάρνισμα. Δεν σε νοιάζει να φταρνιστείς εσύ, αλλά σ’ ενοχλεί αν φταρνιστεί ο διπλανός σου. Γέλασα την πρώτη φορά που άκουσα έναν άντρα να το λέει αλλά συνειδητοποίησα πόσο δίκιο έχει.
Λατρεύω την κόρη μου αλλά δεν μπορώ να «αντιμετωπίσω» τα παιδιά των άλλων, τουλάχιστον όσο είμαι νηφάλια. Μη με παρεξηγήσετε, δεν είμαι κατά των παιδιών. Πιστεύω ότι πρέπει αν τα ακούμε, να τα προσέχουμε, να τους δίνουμε σημασία, να τα ενθαρρύνουμε, να τα αφήνουμε να κάνουν τα δικά τους λάθη και να «τρελαίνονται» πού και πού. Είμαι μεγάλη φαν των παιδιών, είχα μια φυσιολογική παιδική ηλικία με πολύ παιχνίδι και γέλιο!
Απλώς δεν μπορώ να το κάνω. Δεν ξέρω τι έγινε, αλλά κάποιες φορές στην ενήλικη ζωή μου, άρχισα να αισθάνομαι μεγάλο άγχος στην παρουσία και μόνο των παιδιών. Καταλαβαίνω ότι είναι όπως ήμουν κι εγώ στην ηλικία τους, ότι δεν έχουμε καμία διαφορά. Απλώς δεν μπορώ να το δεχτώ.
Όταν ήμουν είκοσι, έλεγα σε όσους με ρώταγαν: "Είμαι πολύ εγωίστρια για να γίνω μητέρα. Προτιμώ να είμαι η τέλεια θεία." και τότε, όπως κάθε φορά που δίνεις μια τέτοια υπόσχεση, η ζωή νίκησε -έγινα μητέρα.
Ειλικρινά, λατρεύω το παιδί μου αλλά καταλαβαίνω επίσης ότι ήμουν αρκετά τυχερή γιατί όταν ήταν μωρό δεν με ζόρισε ιδιαίτερα. Ήταν μόλις έξι εβδομάδων και κοιμόταν δέκα ώρες κάθε μέρα. Έμαθε να πηγαίνει τουαλέτα μέσα σε ένα σαββατοκύριακο στο σπίτι της μητέρας μου, όταν ήταν τριών.
Θέλει να περνάει τον χρόνο της με τα αρκουδάκια της, να φτιάχνει χειροτεχνίες ή να παίζει με τον πατέρα της και μένα. Στενοχωριέται όταν δεν μπορούμε να φάμε όλοι μαζί.
Η μόνη φασαρία που δημιούργησε στο σχολείο ήταν όταν αποκάλεσε έναν συμμαθητή της «κακό» όταν ήταν πέντε ετών. Ξέρω ότι δεν είναι ο κανόνας και γι’ αυτό αισθάνομαι τυχερή -δεν ξέρω αν θα τα κατάφερνα διαφορετικά.
Ωστόσο, την τελευταία δεκαετία που έχω γίνει μαμά καταλαβαίνω ότι η περιφρόνησή μου για τα παιδιά δεν οφείλεται σ’ αυτά. Πιστεύω ότι πρέπει να ενισχύουμε την αυτονομία των παιδιών για να μπορούν να στηρίζονται στα πόδια τους όταν μεγαλώσουν, όταν θα είναι ενήλικες.
Φυσικά, δεν υποστηρίζω ότι πρέπει να μεγαλώνουμε παιδιά που δεν μπορούν να επικοινωνούν με τους υπόλοιπους χωρίς να σέβονται τα δικαιώματά τους. Είμαι σίγουρη ότι πολλοί γονείς ίσως διαφωνούσαν μαζί μου.
Η αδιαφορία των γονιών για την συμπεριφορά των παιδιών τους αρκετές φορές δεν αντέχεται- κάτι που σίγουρα όλοι έχουμε προσέξει αν έχουμε βρεθεί σε ένα απλό γεύμα με οικογένειες. Σ’ αυτό δεν συμπεριλαμβάνω τα παιδιά δύο ή τριών ετών : είναι από μόνα τους μια κατηγορία "τρέλας". Αλλά τα παιδιά προσχολικής ηλικίας που την "σκαπουλάρουν" με ό,τι και να κάνουν, ακόμα και αν φέρονται σαν μικρά τερατάκια.
Δεν μπορώ ούτε να μετρήσω σε πόσα πάρτι έχω βρεθεί στα οποία όλο και κάποιο από τα μεγαλύτερα παιδιά θα φερθεί άσχημα στα υπόλοιπα και η μητέρα του θα του πει ήρεμα: "Να είσαι πιο ευγενικός." και τότε θα γελάσει αμήχανα και θα δικαιολογήσει τον γιο της, λέγοντας: "Τι να κάνουμε… Αγόρι είναι!" ενώ την ίδια στιγμή εκείνος πειράζει όλα τα υπόλοιπα παιδιά.
Φυσικά και δεν πιστεύω ότι κάθε παιδί θα μάθει χωρίς να κάνει λάθος: απλώς πολλές φορές σοκάρομαι από την αδιαφορία των γονιών να «αντιμετωπίσουν» την εκρηκτική συμπεριφορά του, έστω και για να τηρήσουν τα προσχήματα.
Δεδομένου ότι αυτή η γενιά των γονιών κατηγορούνται ότι είναι οι λεγόμενοι «γονείς- ελικόπτερο», δεν είναι λογικό να βλέπουν το παιδί τους να φέρεται όπως θέλει και να του επιτρέπουν να συνεχίζει χωρίς να του κάνουν καμία παρατήρηση. Επόμενο είναι, μεγαλώνοντας, να δουν το βλαστάρι τους να μετατρέπεται σε έναν αγενή έφηβο που δεν σκέφτεται τους υπόλοιπους ή που δεν έχει καθόλου τρόπους.
Αυτό που εννοώ είναι ότι είναι υποχρέωσή μας να μάθουμε στα παιδιά κάποιους βασικούς κανόνες συμπεριφοράς, όπως το να σέβονται τον προσωπικό χώρο του άλλου και να ακούν τον συνομιλητή τους.
Ευτυχώς ξέρω, ότι δεν είναι εύκολο να "πειθαρχήσεις" ένα παιδί, αλλά προσωπικά προσπαθώ να ηρεμήσω ένα εκνευρισμένο παιδί ή ένα παιδί που φέρεται βίαια ή απλώς θέλει να γκρινιάξει.
Αρκετοί γονείς δεν εγκρίνουν την μέθοδό μου, κάτι που είναι αστείο αφού έτσι είναι η ζωή. Μαθαίνεις στο παιδί σου τρόπους για να μεγαλώσει και να προσαρμοστεί μέσα στην κοινωνία, διαφορετικά εκείνη θ’ αναλάβει τον ρόλο σου, και ίσως με τους χειρότερους τρόπους που δεν θα ήθελες καν να φανταστείς. "Θα σταματήσεις να φέρεσαι άσχημα; Σοβαρά, κοψ’ το τώρα!" αυτό συνηθίζω να λέω στα παιδιά που δεν φέρονται καλά και πιστεύω πως είναι προτιμότερο να το ακούσουν από μένα τώρα παρά να βρουν τα λάθη τους μπροστά τους όταν μεγαλώσουν.
Προσωπικά, τα παιδιά με κάνουν να αισθάνομαι αμήχανα γιατί συνεχώς ζητούν πράγματα, είναι αγενή και θέλουν να γίνεται το δικό τους αλλά και πάλι δεν τα κατηγορώ. Δεν έχουν μάθει αλλιώς και δεν μπορούμε να τα καταδικάζουμε για την άγνοιά τους. Αντίθετα, τα παιδιά έχουν φαντασία και είναι ειλικρινή, δύο χαρακτηριστικά που δεν τα έχουμε οι ενήλικες.
Καταλαβαίνω ότι δεν λειτουργούν με διακόπτη που ανοιγοκλείνεις για να ρυθμίζεις τη συμπεριφορά τους αλλά αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να βάζουμε τους "σπόρους" για να τα βοηθήσουμε να καταλάβουν ότι πρέπει να σέβονται τους συνανθρώπους τους. Τα παιδιά είναι πανέμορφα ό,τι και να κάνουν, αλλά χρειάζονται κάποιον να τους δείξει τον σωστό δρόμο για να θριαμβεύσουν στο μέλλον, το δικό τους μέλλον.
Δεν θα θέλατε το παιδί σας να έχει αυτοπεποίθηση και να στηρίζεται στον εαυτό του, όταν βγει στον κόσμο; Δεν θα θέλατε να ξέρετε ότι θα μπορεί να δημιουργεί σχέσεις με συνομηλίκους του και να κερδίζει τον σεβασμό τους με την συμπεριφορά του; Δεν αξίζει να τους βάζουμε όρια όσο ακόμα είναι μικρά για να τους δώσουμε τα καλύτερα εφόδια για το μέλλον τους;
Τα παιδιά σας το αξίζουν! Απλώς χρειάζεται να τους αφιερώσετε χρόνο."
Πηγή: yourtango.com