«Δεν την πρόσεξα στην αρχή.
Ήταν Κυριακή πρωί στα Mc Donald's. Άνοιγα κουτιά, έκοβα κοτομπουκιές, έβαζα καλαμάκια σε ποτήρια και γενικώς προσπαθούσα να κρατήσω ήσυχους και υπό έλεγχο τους τρεις γιους μου.
Και με την άκρη του ματιού μου, πρόσεξα μια γυναίκα να κοιτάζει προς το τραπέζι μας.
Τα μαλλιά της ήταν άσπρα και άτονα. Το δέρμα της ήταν χλωμό. Τα μάτια της βαθουλωμένα και κυκλωμένα από μια ροζ σκιά.
Έμοιαζε να βρίσκεται εκεί με τον άντρα και τους γιους της. Θα μπορούσες να πεις ότι μετά βίας άκουγε τη συζήτηση που γινόταν στο τραπέζι της.
Βρισκόταν στον δικό της σιωπηλό κόσμο.
Τα μάτια της παρσύρθηκαν.
Στο δικό μας τραπέζι.
Και στους τρεις μικρούς, απασχολημένους γιους μας -όλοι τεσσάρων ετών και κάτω.
Στην αρχή σκέφτηκα ότι τα παιδιά την ενοχλούσαν.
Αλλά μετά, κοίταξα λίγο καλύτερα.
Και στο πρόσωπό της είδα κάτι εντελώς διαφορετικό.
Η έκφρασή της μαλάκωσε.
Τα μάτια της φωτίστηκαν.
Το χαμόγελό της ήταν στοργικό.
Και τότε το κατάλαβα: θυμόταν.
Θυμόταν τις μέρες που ήταν μια νεαρή μαμά, που η μητρότητα ήταν κάτι καινούριο. Εύθραυστο, εξαντλητικό και απελπισμένο και γεμάτο αγάπη.
Θυμόταν πώς ήταν να σε χρειάζονται. Να καθοδηγείς, να οργανώνεις, να μαθαίνεις, να αγαπάς.
Θυμόταν τις ατελείωτες ημέρες με τα μικρά της αγόρια. Όταν ο χρόνος έμοιαζε να μη σταματά ποτέ. Ούτε για μπάνιο, ούτε για φαγητό, ούτε για ύπνο.
Ένιωθε λαχτάρα.
Λαχταρούσε να το ζήσει ξανά. Λαχταρούσε να αλλάξει πάνες και να δώσει φιλάκια και να πει παραμύθια και νανουρίσματα.
Λαχταρούσε το παιδικό άγγιγμα. Λαχταρούσε να την αγκαλιά ενός μικρού αγοριού. Το γλυκό αγοράκι που πίστευε ότι η μαμά του μπορεί να τα κάνει όλα.
Λαχταρούσε να φροντίζει. Να παρηγορεί το μωρό που κλαίει και να είναι όλα όσα αυτό χρειάζεται. Να κρατήσει το ζεστό, απαλό σώμα και να νιώσει το βάρος του κεφαλιού του να ξεκουράζεται στο στήθος της.
Λαχταρούσε τις μέρες που ήταν ο πιο σημαντικός άνθρωπος στη ζωή των γιων της. Πριν το σχολείο και τις δουλειές και τις οικογένειες και τις συζύγους. Όλα αυτά είναι υπέροχα, όμως όταν οι γιοι της ήταν μικροί, εκείνη ήταν ο άνθρωπος που ήταν ικανός να κάνει τα πάντα. Η ομορφότερη γυναίκα στον κόσμο.
Κι έτσι, καθισμένη στη θέση μου, ένιωσα τον νοσταλγικό της θαυμασμό και κατάλαβα την άρρητη ομορφιά της κατά τα άλλα τετριμμένης ημέρας μου.
Και τότε θυμήθηκα ότι το να μεγαλώνω αυτά τα μικρά είναι πραγματικά μαγικό.
Λίγα λεπτά πριν, ήταν απλώς μια ακόμη ημέρα, ίδια, δύσκολη και χαοτική. Το γάλα χύθηκε και το μωρό πνίγηκε με μια άτσαλη μπουκιά και ο μεγαλύτερος γιος μου ήθελε κι άλλο σιρόπι στο γλυκό του.
Όμως μια μέρα, ίσως κάθομαι με τους ενήλικες γιους μου σε εκείνο το τραπέζι.
Και ίσως κοιτάζω μια νεαρή μαμά που θα είναι αναμαλλιασμένη και κάπως απεριποίητη και θα προσπαθεί να βάλει μια κρύα μπουκιά φαγητό στο στόμα της και να σταματήσει μικροσκοπικά χέρια να βουτήξουν στον καφέ της.
Και θα εύχομαι να μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω.»
Πηγή: scarymommy.com