Αν με ρωτούσε κανείς τρία χρόνια πριν θα απαντούσα πως «δεν υπάρχει καμία απολύτως περίπτωση να κάνω δεύτερο παιδί -ποτέ των …ποτών!». Ξέρω, κάτι τέτοιο ακούγεται τρομερά υπεροπτικό και αχάριστο, δεδομένου ότι είχα μείνει έγκυος πανεύκολα, είχα μία σχετικά καλή εγκυμοσύνη, ήμουν ακόμα 28 και… είχα και ΔΥΟ γιαγιάδες διαθέσιμες για βοήθεια. Όμως, η -δική μου- αλήθεια ήταν ότι η κόρη μου, μας είχε βγάλει το λάδι ως μωράκι (δεν έτρωγε, δεν κοιμόταν, έκλαιγε και γκρίνιαζε διαρκώς) και ούτε ο άντρας μου ούτε εγώ βλέπαμε τέλος σε αυτό το καθημερινό χάος. Αν φταίγαμε και εμείς για αυτή της την συμπεριφορά; Εμμέσως σίγουρα: Ήμασταν άπειροι, αγχωμένοι… είναι και τα γονίδια, όπως μου αποκάλυψε η πεθερά μου αργότερα (!).
Τέλος πάντων, για να μην σας κουράζω, είχα αποφασίσει πως η κόρη μου θα έμενε μοναχοπαίδι (όπως και εγώ) και κανένα πρόβλημα δεν είχα με αυτό!
Και μετά ήρθαν τα 4 (fantastic four αποκαλώ πλέον αυτή την ηλικία). Και το κορίτσι μου άρχισε να μεταλλάσσεται σε ένα πιο ήρεμο, πιο συνεννοήσιμο, πιο… υπναράδικο και καλόφαγο πλάσμα. Σε ένα παιδάκι που μας εξέπληττε καθημερινά με την ευφυΐα της, την καλοσύνη και την ομορφιά της. Σε ένα άτομο που, καθώς λατρεύαμε, κάποια στιγμή κρίναμε ότι… ίσως τελικά θα ήταν ωραία να «πολλαπλασιαστεί»!
Πολύ σύντομα -και εξίσου εύκολα- ήρθε στην ζωή μας η δεύτερη κόρη μας. Ένας μικρός άγγελος. Ένα μωρό που είχε όλα αυτά τα χαρακτηριστικά που άκουγα από άλλες μαμάδες να προσδίδουν στα παιδιά τους και δυσκολευόμουν να τις πιστέψω: Θήλαζε χωρίς καμία δυσκολία, κοιμόταν περισσότερο από όσο θα μπορούσα να ευχηθώ, είχε διαρκώς ένα χαμόγελο στα χείλη… Τι παραπάνω θα μπορούσα να ζητήσω; Είχα ένα ακόμα υπέροχο, γερό παιδάκι. Είχα τα πάντα! Και οι σκέψεις αυτές με έκαναν να συνειδητοποιήσω πόσο τυχερή μαμά ήμουν και πόσο καλύτερη μπορούσα και έπρεπε να γίνω για τα παιδιά μου.
Έμαθα να σκέφτομαι και για τις δύο ενώ ακόμα είχα μόνο τη μία
Το τελευταίο βράδυ πριν γεννήσω την πρώτη μου κόρη, ήμουν χαλαρή στο σπίτι με τον άντρα μου, τρώγαμε burgers και κάναμε -ανίδεοι και αφελείς- πλάνα για το υπέροχο πρώτο καιρό με το μωρό μας. Το τελευταίο βράδυ πριν γεννήσω τη δεύτερη κόρη μου, ήμουν στο σούπερ μάρκετ για να εξοπλίσω την κουζίνα με ό,τι θα μπορούσε να χρειαστεί η μεγάλη μου τις επόμενες ημέρες που εγώ θα ήμουν στο μαιευτήριο (π.χ. γάλα και τα αγαπημένα της δημητριακά), ενώ στην συνέχεια ετοίμαζα σε μικρές στοίβες με ταμπελάκια τα ρούχα που θα έπρεπε να φορέσει σε κάθε επόμενή της έξοδο.
Βρήκα δυνάμεις που δεν πίστευα ότι είχα
Όλα πήγαν καλά: Η δεύτερη κόρη μου ήρθε στον κόσμο και η μεγάλη μου ήταν εκεί, στο μαιευτήριο από την πρώτη στιγμή! Φυσικά, δεν επιτρεπόταν να ανέβει στο δωμάτιο, άρα έπρεπε εγώ να κατεβαίνω στην καφετέρια για να την δω. Όσες έχετε γεννήσει με καισαρική ξέρετε πολύ καλά ότι ο πόνος της τομής παραμένει εξαιρετικά έντονος ακόμα και 24 ώρες μετά τον τοκετό και ότι μόνο σε σχήμα Γ μπορεί μια λεχώνα να κάνει μερικά βήματα. Κι όμως, παρά τον τρομερό πόνο μου, έσφιξα τα δόντια, σηκώθηκα από το κρεβάτι και περπάτησα όσο χρειαζόταν για να συναντήσω το παιδί μου που με περίμενε όλο αγωνία. Δεν υπήρχε πια πόνος. Υπήρχε η ανάγκη μου να δω το μεγάλο παιδί μου.
Αντίστοιχη δύναμη βρήκα επιστρέφοντας στο σπίτι, τρεις ημέρες μετά, όταν η μεγάλη μου με παρακάλεσε να της διαβάσω παραμύθι, ενώ το μωρό κοιμόταν και εγώ με τα βίας κρατούσα τα μάτια μου ανοιχτά, καθώς και όταν αρρώστησε λίγο καιρό αργότερα και χρειαζόταν να ξυπνάω εναλλάξ για να θηλάζω τη μία και να βάζω θερμόμετρο στην άλλη. Επέζησα. Δεν ήταν τελικά τόσο τρομερό (αν και στα μάτια μου του άντρα μου το έκανα να φαίνεται έτσι.)
Επιβεβαιώθηκα στο ότι οι μαμάδες… ήμαστε πολυεργαλεία!
Ναι, ήξερα ότι μπορώ να κάνω δύο-τρία πράγματα ταυτόχρονα μόνο με τη μεγάλη μου κόρη, αλλά η στιγμή του να θηλάζω το μωρό ενώ διαβάζω στη μεγάλη παραμύθι και ταυτόχρονα να τρώω βραδινό είναι περίτρανο παράδειγμα της πολυπραγμοσύνης μιας μαμάς. Και αυτό είναι απλά μια στιγμή: Μαγείρεμα με το ένα χέρι, βοήθεια στο παζλ που φτιάχνει η μεγάλη με το άλλο και κούνημα του λίκνου του μωρού με το πόδι. Ψώνια στο σούπερ μάρκετ, μωρό στο μάρσιππο, μεγάλη στο ένα χέρι, καλαθάκι στο άλλο… Ναι, είναι εξαντλητικό. Στο τέλος της ημέρας νιώθεις να πονά όλο σου το σώμα. Όμως είναι και ικανοποιητικό να ξέρεις ότι μπορείς να το καταφέρεις κι αυτό και μάλιστα με άριστα αποτελέσματα. Και ξαφνικά, οι μαμάδες με τρία παιδιά δεν μου φάνταζαν πια εξωγήινες ημίθεες αλλά θνητές ηρωίδες. (Όχι, δεν θα κάνω τρίτο!)
Απέκτησα απεριόριστη υπομονή και ψυχραιμία
Όταν κρατάς ένα μωρό στην αγκαλιά σου είναι σχεδόν αδύνατο να έχεις το θράσος να ουρλιάξεις ή να χάσεις τον έλεγχο του σώματός σου. Πριν το μωρό, σε στιγμές τεταμένων νεύρων, με τη μεγάλη μου κόρη να με εξοργίζει με τη συμπεριφορά της, συχνά κατέφευγα σε φωνές ή στο να χτυπήσω το χέρι στο τραπέζι προκειμένου να αποφύγω να το χτυπήσω κάπου άλλου. Δεν το λέω περήφανα -παλιά ντρεπόμουν και να το ομολογήσω ότι μερικές φορές φωνάζω στο παιδί μου- όμως ναι, μερικές φορές φωνάζω στο παιδί μου! Μακάρι να μην χρειαζόταν, αλλά όταν της μιλάω και με συνδέει με Αλ Τζαζίρα, η πρώτη μου αντίδραση είναι να υψώσω τον τόνο της φωνής μου! Συμβαίνει σε όλες τις -κατά τον Winnicott- «good enough mothers» και είναι ένα ελάττωμα που «κόβεται» δύσκολα, ειδικά όταν υπάρχουν τόσοι άλλοι παράγοντες που σε πιέζουν στην ζωή σου, όπως η δουλειά, τα οικονομικά προβλήματα, οι όποιες απαιτήσεις ενός συζύγου και οι ακόμα υψηλότερες απαιτήσεις από τον ίδιο σου τον εαυτό.
Κι όμως, με ένα μωρό στην αγκαλιά (ή σε ένα ριλάξ παραδίπλα) αναγκάζεσαι να συγκρατηθείς. Δεν σ’αφήνει ο ίδιος σου εαυτός να χάσεις τον έλεγχο -το μωρό σου βάζει «κόφτη» στα νεύρα. Γιατί δεν θες να το ταράξεις με τις φωνές σου, γιατί δεν θες να γίνει αθώος αποδέκτης μιας επιθετικής συμπεριφοράς που δέκα δευτερόλεπτα αργότερα έχει ξεφουσκώσει σαν μπαλόνι. Και γιατί νιώθεις το μωρό σου λίγο σαν καθρέφτη, λίγο σαν τον «τρίτο» τον «αμερόληπτο παρατηρητή» που θα σε κρίνει αυστηρά και αδέκαστα. Τα καλά νέα; Η μεταβολή αυτή της συμπεριφοράς, ο έλεγχος των νεύρων σου απέναντι στο μεγάλο σου παιδί, σε ακολουθεί και τις ώρες που το μωρό δεν είναι παρόν. Και αυτό, μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να φέρει.
Η εμπειρία σε κάνει… cool!
Στο πρώτο μου παιδί -όπως όλες, φαντάζομαι- ανησυχούσα για ένα εκατομμύριο πράγματα, ορισμένα εκ των οποίων, βέβαια, δεν είχαν καμία λογική βάση. Ένα από αυτά ήταν το πόσο έφαγε -δεδομένου ότι ήταν ένα μωρό χαμηλού βάρους με σοβαρή παλινδρόμηση, έτρεμα στην ιδέα ότι δεν τρέφεται επαρκώς, άρα δεν θα αναπτυχθεί σωστά. Όσο κι αν η παιδίατρός μου επέμενε ότι δεν έχω απολύτως κανέναν λόγο να ανησυχώ, εγώ για μήνες σημείωνα με ακρίβεια πόσα ml γάλακτος είχε καταναλώσει σε κάθε γεύμα, ενώ ετοίμαζα σε χρόνο dt τα μπιμπερό με το παραμικρό κλάμα που θα μπορούσε να υπονοεί πείνα. Το αποτέλεσμα ήταν να περάσω σχεδόν έναν χρόνο μέσα στην αγωνία, μέχρι να χωνέψω αυτό που ακόμα και η πιο αμόρφωτη προγιαγιά ξέρει: Ότι ένα υγιές μωρό θα φάει όσο θέλει!
Τη δεύτερη φορά αποφάσισα ότι θα είμαι cool -όχι μόνο με το φαγητό (προφανώς την τάιζα όσο ήθελε χωρίς καμία επιμονή), αλλά και με πολλά ακόμα θέματα που ήξερα ότι δεν θα έβαζαν σε κίνδυνο την υγεία του μωρού μου, όπως π.χ. το να της αλλάζω φορμάκι κάθε φορά που λερωνόταν και πάνα κάθε δύο ώρες ή το να ολοκληρώνω τη φράση μου στο τηλέφωνο κι ας έχει αρχίσει να γκρινιάζει για να την πάρω αγκαλιά. Και -πιστέψτε με- η ζωή όλων μας έγινε τόσο πολύ πιο χαλαρή!
Η μητρότητα είναι απόλαυση!
Η ευλογία του να έχεις ένα παιδί γερό, υγιές, αρτιμελές, έξυπνο και όμορφο (μη με παρεξηγείτε, είναι το Σύνδρομο της Μαμάς Κουκουβάγιας), δεν περιγράφεται με λόγια! Το να έχεις δύο τέτοια παιδιά είναι… μαγικό! Και τη διαπίστωση αυτή την έκανα πρώτη φορά τώρα, με το δεύτερο μωρό μου. Κάτι είχα «ψυλλιαστεί» ήδη από την εγκυμοσύνη, αλλά όταν την αντίκρισα και μπήκε επίσημα στην ζωή μου το «χώνεψα» για τα καλά.
Αυτή, τη δεύτερη φορά, απόλαυσα τους πρώτους μήνες της μητρότητας όσο ποτέ. Ήμουν ήρεμη και χαλαρή, υπομονετική και αισιόδοξη. Κατάφερα να θηλάσω, παρά τις δυσκολίες των πρώτων ημερών που σχεδόν όλες οι νέες μαμάδες αντιμετωπίζουν, τα ξενύχτια δεν με εξάντλησαν γιατί φρόντιζα να κοιμάμαι όσο γινόταν μέσα στη μέρα και τα όποια «ζόρια», που στο πρώτο μου με παιδί με οδηγούσαν συχνά σε δάκρυα απελπισίας, τα υπέμεινα έως και χαμογελαστή -ξέρετε γιατί; Γιατί αυτή τη φορά ήξερα ότι έχουν τέλος. Ότι κάποια στιγμή θα σταματήσουν τα ξενύχτια και οι γουλίτσες και οι κολικοί. Και αυτό που θα μείνει θα είναι ένα ακόμα φανταστικό παιδάκι. Και γιατί ήξερα ότι αυτή θα είναι και η τελευταία φορά που θα είχα την ευκαιρία να «ρουφήξω» κάθε πολύτιμη, μοναδική στιγμή με το μωρό μου. (Στα σίγουρα αυτή τη φορά!).