Η Wendy Wisner, γράφει για αυτές ακριβώς τις μαύρες, δύσκολες, θεοσκότεινες ημέρες και λέει αυτό που όλοι οι γονείς έχουν νιώσει: δεν θέλουμε συμβουλές, θέλουμε απλώς κατανόηση. Ναι, θα περάσει. Ναι, δεν είμαι η μόνη. Ναι, θα μεγαλώσουν και όλα αυτά θα μου λείψουν. Αλλά, επιτέλους, ας μας ακούσει κάποιος κι ας συμφωνήσει απλώς κουνώντας το κεφάλι του: «Είναι πολύ δύσκολο αυτό που περνάς». Και μετά, θα περάσει.
«Στις δύσκολες μέρες της μητρότητας, παρακαλώ, μη μου λέτε “Δεν είσαι μόνη σου”, γιατί κανείς δεν είναι μαζί μου αυτή τη συγκεκριμένη στιγμή, που και τα δυο παιδιά μου κάθονται στο πάτωμα της κουζίνας και ουρλιάζουν για ένα μικρό, κόκκινο φορτηγό και ο ήχος της διαπεραστικής φωνής τους τρυπάει το δέρμα μου.
Μην μου λέτε “Θα περάσει κι αυτό”, γιατί είμαι σ’ αυτό αυτήν ακριβώς τη στιγμή που στέκομαι απέναντι στον γιο μου που αρνείται να κάνει τα μαθήματά του, αφού το ζήτησα και τον ικέτεψα και ο θυμός αναβλύζει μέσα μου και οι ήχοι και οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα μου με τρομάζουν, επειδή ακούγομαι ακριβώς σαν την μαμά που δεν ήθελα ποτέ να γίνω.
Σας παρακαλώ, μην μου λέτε “Να απολαμβάνεις κάθε λεπτό”, γιατί δεν μπορώ να απολαύσω την ίδια μου την ύπαρξη κάτι τέτοιες στιγμές, που τρέχω πίσω απ’ το μωρό παρακαλώντας το να σταματήσει να σκορπίζει μακαρόνια σε όλο το σπίτι.
Και, σας παρακαλώ, μην μου λέτε ότι “Ένα ακατάστατο σπίτι είναι ένα φυσιολογικό σπίτι”, γιατί –τι να κάνουμε;- δεν είμαι σαν εσάς και εκνευρίζομαι και αγχώνομαι πολύ όταν βλέπω το σπίτι να μοιάζει με βομβαρδισμένο.
Οι δύσκολες, σκοτεινές μέρες δεν είναι καθημερινότητα και γι’ αυτό είμαι απείρως ευγνώμων, αλλά όταν εμφανίζονται, το τελευταίο πράγμα που θέλω να ακούσω είναι συμβουλές. Το τελευταίο πράγμα που θέλω να ακούσω γλυκανάλατες συμβουλές που υποτίθεται ότι «θα απαλύνουν» τον πόνο μου.
Η θλίψη μου είναι αληθινή τότε. Ένα μαύρο σύννεφο είναι πάνω απ’ το κεφάλι μου και δεν θέλω ένα ψεύτικο φως να το φωτίσει. Θέλω βυθιστώ για λίγο, να νιώσω ότι τα πράγματα είναι πραγματικά χάλια αυτή τη δεδομένη στιγμή και μετά, να προχωρήσω.
Πάντα λέω στα παιδιά μου να νιώθουν τα αισθήματά τους. Νιώσε τα, ονόμασέ τα και άφησέ τα να φύγουν.
Το ίδιο ισχύει και για ‘μένα. Είμαι ο τελευταίος άνθρωπος που θα δεις να παραπονιέται για τα παιδιά του, θρηνώντας για την μαμαδίστικη ζωή του. Για να πω την αλήθεια, αποφεύγω τον κίνδυνο να φανώ αγνώμων, κακιά ή γκρινιάρα.
Οι γονείς χρειάζονται λιγότερες συμβουλές και περισσότερη κατανόηση. Ένα αυτί να τους ακούσει, χωρίς κριτική, χωρίς πρόγραμμα και συμβουλές. Χωρίς κάποιον να προσπαθεί να κάνει τα πάντα να φανούν όμορφα και τακτοποιημένα.
Οι γονείς έχουν ανάγκη να ακούσουν “Ναι, είναι πολύ δύσκολο, καταλαβαίνω. Ναι, είσαι εντελώς μόνη σου μερικές φορές γαμ@το.”
Και δεν χρειάζεται να ακολουθήσει το γνωστό “Θα σου λείψουν όλα αυτά, όταν θα ‘χουν περάσει”. Φυσικά θα μου λείψουν όλα. Το ξέρω ήδη. Δεν χρειάζεται να το ακούσω.
Οι σκοτεινές μέρες πράγματι περνούν. Το ξέρω αυτό. Όταν όμως βρίσκομαι μέσα στο μαύρο σύννεφο, χρειάζομαι να ζήσω για λίγο τη σκοτεινιά χωρίς υποκρισία και ενοχές. Είναι ιαματικό. Είναι ο τρόπος να φτάσεις από το σκοτάδι στο φως.»
Πηγή: scarymommy.com