«Γιατί έχω νεύρα;»
Ένα από τα πρώτα πράγματα που θα χρειαστεί να συνειδητοποιήσετε μόλις νιώσετε ότι αρχίζετε να «ξεφεύγετε», είναι να αναρωτηθείτε αν η συμπεριφορά του παιδιού είναι ο πραγματικός λόγος που σας προκάλεσε νεύρα. Αν δεν έχετε κοιμηθεί καλά, αν δεν έχετε προλάβει να φάτε τίποτα όλη μέρα και είστε εκνευρισμένη ή αν είστε άρρωστη, τότε το παιδί ίσως να μην είναι ο λόγος του «ξεσπάσματός» σας. Και επειδή όποιος έχει τη μύγα… μυγιάζεται, τα παιδιά, τα οποία συνήθως μας δίνουν τις περισσότερες αφορμές, γίνονται, άθελά μας, ο εύκολος στόχος. Γι’ αυτό, θα πρέπει να συνειδητοποιήσετε ότι η κάλυψη των βασικών σας συναισθηματικών αναγκών είναι καθοριστική, όχι μόνο για να παραμείνετε δυνατή και να ανταπεξέλθετε στις ανάγκες μιας απαιτητικής ημέρας, αλλά και για να μην «δηλητηριάσετε» τη διάθεσή σας.
Κάθε παιδί έχει τον χαρακτήρα και τις προτιμήσεις του
Το να καταλάβουμε ότι τα παιδιά έχουν τα δικά τους «θέλω» και τον δικό τους χαρακτήρα είναι εξαιρετικά σημαντικό. Ακόμα και όταν κάποια πράγματα στα μάτια μας φαντάζουν τελείως παράλογα, πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι για εκείνα είναι σημαντικά! Αν ο γιος σας ξαφνικά αρχίζει να κλαίει και να οδύρεται γιατί του πήρατε παγωτό σοκολάτα αντί για παγωτό φράουλα, σημαίνει ότι για εκείνον ήταν σημαντικό- όσο περίεργο και αν ακούγεται αυτό για εμάς. Καλώς ή κακώς, είναι δική μας υποχρέωση να μάθουμε στα παιδιά μας να διαχειρίζονται τα συναισθήματά τους, και οι φωνές σίγουρα δεν πρόκειται να βοηθήσουν ούτε εκείνα ούτε εμάς. Αντίθετα, το πιθανότερο είναι ότι θα πυροδοτήσουν ακόμα περισσότερες αντιδράσεις και, αν συνεχιστούν στο μέλλον, θα διαιωνίζουν συνεχώς μια κατάσταση δράσης- αντίδρασης.
Κάντε ένα διάλειμμα…
Όχι για να φάτε σοκολάτα, αλλά για να ηρεμήσετε! Μόλις αισθανθείτε ότι ο θυμός αρχίζει να σας κατακλύζει, προσπαθήστε να αποστασιοποιηθείτε από την… σκηνή του εγκλήματος. Αν είστε μόνη με τα παιδιά, θα είναι πιο δύσκολο, ωστόσο προσπαθήστε να «ξεφύγετε» με άλλες «έξυπνες» κινήσεις. Ένα τηλεφώνημα στην κολλητή σας ή ακόμα και ένα πεντάλεπτο ντους μπορεί να αποδειχθούν περισσότερο χρήσιμα απ’ όσο φαντάζεστε και να λειτουργήσουν σαν «καταπραϋντικά» για την «φουρτουνιασμένη» διάθεσή σας.
Αν είστε στο σπίτι με τον σύντροφό σας, ζητήστε του να χειριστεί την κατάσταση, τουλάχιστον μέχρι να «ξεθολώσει» το μυαλό σας. Εξάλλου, πολλές φορές οι μπαμπάδες μάς αποδεικνύουν ότι τα βγάζουν πέρα μια χαρά και χωρίς εμάς, αρκεί να τους δώσουμε μια ευκαιρία. Εσείς, απλώς κάντε μια βόλτα, περπατήστε και πάρτε καθαρό αέρα μέχρι να ηρεμήσετε.
Σε καμία περίπτωση, αυτό δεν σημαίνει ότι εγκαταλείπετε τα παιδιά ή ότι είστε «κακιά» μητέρα. Αντίθετα, δείχνει ότι έχετε τον έλεγχο του εαυτού σας, προσπαθώντας να συγκρατήσετε τα νεύρα σας. Το αποτέλεσμα θα ωφελήσει όχι μόνο την δική σας ψυχική υγεία, αλλά και τις σχέσεις όλης της οικογένειας.
Σπάστε τα ταμπού: Ζητήστε βοήθεια από τους ειδικούς
Στην Ελλάδα, το να απευθυνθείς σε κάποιον ειδικό, είτε αυτός είναι ψυχολόγος, ψυχίατρος ή οικογενειακός σύμβουλος δυστυχώς θεωρείται ακόμα ένα θέμα ταμπού. Επειδή, όμως, οι περισσότερες μαμάδες ξέρουν πως κάποιες περίοδοι είναι πιο «σκοτεινές» από άλλες, όταν η κούραση, οι υποχρεώσεις και το άγχος μάς κυριεύουν και κάποιες φορές ίσως μας κάνουν να ξεχνάμε ότι πρέπει να δείχνουμε καθημερινά την αγάπη μας στα παιδιά, δεν είναι κακό να ζητήσουν τη βοήθεια ειδικού- ακόμα και αν ανήκετε στην κατηγορία των ανθρώπων που ισχυρίζονται ότι «Οι φίλες μου την ίδια δουλειά κάνουν!». Μια απλή δοκιμή θα σας πείσει, ότι το μάτι ενός τρίτου παρατηρητή μπορεί ν' αποδειχθεί πιο χρήσιμο από την πιο έμπιστή σας φίλη. Χωρίς καμία διάθεση υποτίμησης των φιλικών ή συγγενικών σχέσεων με κοντινά μας πρόσωπα, πάντα κάποιος με κατάρτιση και πείρα έχει την ικανότητα να βλέπει μια κατάσταση πιο αντικειμενικά και ξεκάθαρα. Γι’ αυτό, αν νιώσετε ότι ξεφεύγετε από τα όριά σας, μην διστάσετε να απευθυνθείτε σε κάποιον ειδικό.
Συγχωρήστε τα παιδιά αλλά και τον εαυτό σας
Όταν τα παιδιά σάς θυμώσουν ή σας στενοχωρήσουν, να δέχεστε πάντα τη συγγνώμη τους. Χρησιμοποιώντας σαν τιμωρία τη διαρκή υπενθύμιση της κακιάς πράξης τους, θα τα γεμίσετε με ενοχές και θα τα απομακρύνετε από κοντά σας, με αποτέλεσμα στο τέλος να συμπεριφέρονται με μια αμυντική στάση απέναντί σας. Εξηγήστε τους το λάθος τους και όταν σας ζητήσουν συγγνώμη, αγκαλιάστε τα και φιλήστε τα. Αυτή είναι η καλύτερη λύτρωση και για εκείνα αλλά και για εσάς.
Αντίστοιχα, όμως, θα πρέπει να μάθετε να συγχωρείτε τον εαυτό σας. Όσα άρθρα και να διαβάσετε, όσες συμβουλές και αν πάρετε, κάποια στιγμή θα κάνετε κι εσείς λάθος: θα παραφερθείτε, θα μιλήσετε άσχημα και θα φωνάξετε. Τότε, αφού ζητήσετε συγγνώμη στο παιδί, θα πρέπει να ζητήσετε συγγνώμη και από τον εαυτό σας. Να έχετε πάντα στο μυαλό σας ότι καμιά μαμά δεν είναι τέλεια και ότι σημασία έχει να αποδεχόμαστε τα λάθη μας, να ζούμε μ’ αυτά, αλλά και να μάθουμε πώς θα τ’ αποφύγουμε την επόμενη φορά.
Μην θεωρείτε την αγάπη των παιδιών δεδομένη
Αρκετοί γονείς ισχυρίζονται ότι «Μπορεί να φωνάζω στο παιδί αλλά εκείνο ξέρει ότι το κάνω από αγάπη.» ή «Έτσι είμαι εγώ, νευρική! Αλλά το παιδί μου ξέρει πόσο το αγαπώ!». Ακόμα κι αν έχουν τις καλύτερες προθέσεις –κανείς δεν αμφιβάλλει γι’ αυτό- το παιδί θέλει να αισθάνεται την αγάπη των γονιών του, να την βλέπει με πράξεις, με στοργή και τρυφερότητα. Τα νεύρα και οι φωνές απλώς θα σας απομακρύνουν και αν αυτή η κατάσταση συνεχιστεί, τότε είναι πολύ πιθανό η μελλοντική σας σχέση να μην στηρίζεται σε γερά θεμέλια.
Εξάλλου, πρέπει πάντα να έχετε στο μυαλό σας ότι για τα παιδιά μας αξίζει και πρέπει να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι! Εμείς είμαστε το παράδειγμά τους για την οικογένεια που θα φτιάξουν όταν μεγαλώσουν.