Μια αναγνώστριά μας, διαβάζοντας, ακούγοντας και, εν τέλει, νιώθοντας πολλά πάνω σ' αυτό ακριβώς το θέμα μας έστειλε ένα τρυφερό, βιωματικό κείμενο που μοιραζόμαστε μαζί σας, γιατί ξέρουμε ότι κάθε μαμά με παραπάνω από ένα παιδιά θα βρει κάτι από τον εαυτό της σ' αυτό. Διαβάστε το κείμενο της Χριστίνας από το Βόλο και νιώστε άνετα να μοιραστείτε τη δική σας εμπειρία:
«Όταν έμεινα έγκυος έπαθα πανικό. Θα τα καταφέρω; Θα αγαπήσω το μωρό που μεγαλώνει στην κοιλιά μου αμέσως ή θα νιώσω αποστροφή για το πλάσμα που φέρνει τα πάνω-κάτω στη ζωή μου; Όλες οι μαμάδες φίλες μου με διαβεβαίωναν ότι τίποτα δεν θα πάει στραβά. “Θα έρθει, θα το γνωρίσεις και δεν υπάρχει περίπτωση να μην το αγαπήσεις”. Και είχαν όλο το δίκιο του κόσμου.
Έμαθα ότι είμαι έγκυος για δεύτερη φορά, όταν ο μεγάλος μου ήταν λιγότερο από δύο ετών. Και τότε με “χτύπησε” μια χειρότερη ανασφάλεια από την πρώτη: μπορώ να αγαπήσω οποιονδήποτε και οτιδήποτε όσο το πρώτο μου παιδί; Υπάρχει περίπτωση η αγάπη που νιώθω γι' αυτόν να ξαναγίνει; Και, ακόμη κι αν αγαπούσα το δεύτερο παιδί μου, θα μπορούσε ο ενθουσιασμός, η αγωνία και το πάθος μου να συγκριθούν με την πρώτη φορά;
Πάλι οι φίλοι επιβεβαίωναν και πάλι δεν μπορούσα να πιστέψω κανέναν. Η αγάπη μου για τον Μάριο δεν ξαναγίνεται, δεν έχει άλλη σαν αυτή. Πάει και τελείωσε. Ήμουν σίγουρη ότι ο δεύτερος γιος μου είναι καταδικασμένος να έρχεται για πάντα δεύτερος στην καρδιά μου.
Και μετά, ήρθε.
Και ήταν παχουλός, ήσυχος (πολύ πιο ήσυχος από τον πρώτο) και συγκινητικά γελαστός (πολύ πιο γελαστός από τον πρώτο) και πολύ, πολύ βολικός.
Και η αγάπη με πλημμύρισε.
Και ο μεγάλος αγάπησε τον μικρό και ο μικρός λάτρεψε τον μεγάλο.
Δεν ήταν έτσι όμως από την αρχή. Όταν ο Γιώργος ήρθε για πρώτη φορά στο σπίτι, ήξερα ότι τον αγαπώ, ένιωθα ότι είναι σπλάχνο μου κι ευθύνη μου και δικό μου δημιούργημα, όμως δεν μπορούσε να συγκριθεί η αγάπη μου γι' αυτόν με την αγάπη μου για τον μεγάλο. Για τις πρώτες δυο-τρεις εβδομάδες, τον κοιτούσα και σκεφτόμουν «Πότε θα σ' αγαπήσω πραγματικά;». Πριν γίνει όμως ενός μήνα, όταν συνήθισα την έλλειψη ύπνου και πέρασαν οι πόνοι του θηλασμού, τον ερωτεύτηκα.
Νομίζω ότι το δυσκολότερο ήταν να συνηθίσω ότι ο μεγάλος δεν έχει όλη μου την προσοχή. Ξαφνικά ο μπαμπάς του είχε πάρει τον ρόλο μου κι εγώ, είχα κρεμασμένο επί μονίμου βάσεως ένα μωρό στο στήθος μου. Νομίζω ότι η μεγαλύτερη δοκιμασία που αντιμετωπίζει μια μαμά που κάνει δεύτερο και τρίτο παιδί, δεν είναι το πώς θα τα φέρει τελικά βόλτα -αυτό, τελικά, κάπως κανονίζεται. Είναι η συνειδητοποίηση ότι ο χρόνος της πρέπει πια να μοιραστεί ανάμεσα σε δύο μικρά ανθρωπάκια που την έχουν το ίδιο ανάγκη, το καθένα με τον τρόπο του.
Όμως, οι χρόνοι βρέθηκαν. Ο μπαμπάς έγινε πολύ πιο συμμετοχικός, ο μεγάλος συμβιβάστηκε, ο μικρός ενσωματώθηκε στη μικρή μας οικογένεια και πριν γίνει δυο μηνών είχα εντελώς διαφορετικούς και ταυτόχρονα ίδιους λόγους να αγαπώ και τους δυο εξίσου.
Ο μεγάλος είναι τρυφερός, ευαίσθητος, ντροπαλός, δύσκολος, λίγο γκρινιάρης, λεπτός κι ευέλικτος σαν ελαφάκι.
Ο μικρός είναι χαρούμενος, άγριος, ένας οδοστρωτήρας.
Κάθε ένας κουβαλάει τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Είναι εντελώς διαφορετικοί κι όμως μου δίνουν δεκάδες λόγους να τους αγαπώ και τους δυο σαν να μην έχω γνωρίσει άλλο παιδί.
Δεν νιώθω ακριβώς το ίδιο για τα δυο μου παιδιά. Το καθένα μου προξενεί εντελώς διαφορετικά συναισθήματα. Έχω τύψεις που ανάγκαζω τον μεγάλο να προσαρμοστεί στις ανάγκες του μικρού και στεναχωριέμαι όταν ο μικρός νιώθει "μωρό".
Λατρεύω το σοβαρό βλέμμα του πρωτότοκού μου και λιώνω με το χαμόγελο του μικρού.
Όμως, τίποτα δεν αλλάζει τη μία και μοναδική σταθερά μου: θα έδινα τη ζωή μου και για τους δυο.
Οπότε, ναι. Η αγάπη της μαμάς δεν ξέρει από διαιρέσεις. Ξέρει μόνο πολλαπλασιασμό.»