Το ερώτημα, όμως, είναι αν τα καταφέρνουμε καλά. Μήπως, σ' αυτή μας την προσπάθεια, χανόμαστε στην πορεία, χρησιμοποιώντας αντίθετες πρακτικές απ' αυτές που ενδείκνυνται; Δείτε τα πιο συχνά λάθη των γονιών που μεγαλώνουν παιδιά που δεν εμπιστεύονται τον εαυτό τους.
Τους δίνετε συνέχεια «εντολές»
Ή πιο ευγενικά... οδηγίες. Ή τους κάνετε υποδείξεις. Ή τα αναγκάζετε να σας ακούσουν. Όταν συνεχώς υποδεικνύετε στο παιδί τι πρέπει να κάνει και πώς, αυτομάτως του αφαιρείτε την «φωνή» του. Μαθαίνει να μην έχει δική του βούληση και πάντα να περιμένει από εσάς να του πείτε τι πρέπει να κάνει. Μεγαλώνοντας, αυτή η συνήθεια θα το μετατρέψει σε ένα άβουλο άτομο που δεν θα μπορεί να πάρει καμία απόφαση για τον εαυτό του, χωρίς να ακολουθεί τις οδηγίες κάποιου άλλου. Σήμερα, είστε εσείς αυτός και ξέρετε ότι θέλετε το καλό του. Όταν, όμως, το παιδί φύγει από δίπλα σας, μπορεί να βασιστεί στα λόγια κάποιου θέλει να τον εκμεταλλευτεί.
Κάνετε τα πάντα αντί για εκείνα
Όλοι οι γονείς θέλουν να βοηθούν όσο περισσότερο μπορούν τα παιδιά τους και κανένας δεν θέλει να τα βλέπει να ταλαιπωρούνται και να κουράζονται. Γι' αυτό –κακώς- πολλοί σπεύδουμε να βρούμε εμείς τη λύση σε μια άσκηση του σχολείου που τα δυσκολεύει ή τρέχουμε να τα πιάσουμε με το που πέσουν κάτω. Ωστόσο, με αυτή την πρακτική, το παιδί δεν μαθαίνει πώς είναι να προσπαθείς, να βάζεις τα δυνατά σου για να πετύχεις τον στόχο σου και –γιατί όχι- ακόμα και ν' αποτύχεις. Το αποτέλεσμα; Μεγαλώνετε παιδιά που δεν μπορούν να στηριχθούν στον εαυτό τους και που πάντα θα εξαρτώνται από σας για να τα «ξελασπώσετε».
Τα επιβραβεύετε με το παραμικρό
Το «μπράβο», μια δυνατή αγκαλιά κι ένα φιλί είναι η καλύτερη επιβράβευση όταν το παιδί καταφέρνει το στόχο του. Όταν, όμως, συνηθίζουμε να το επαινούμε για το παραμικρό, ακόμα και για πράγματα που είναι δεδομένα για την ηλικία του, καταφέρνουμε μάλλον το αντίθετο απ' αυτό που επιδιώκουμε. Έτσι, το παιδί δεν μπορεί να πιστέψει στις πραγματικές τους δυνάμεις και στηρίζεται σε μια εικόνα που του έχουν δημιουργήσει οι γονείς του.
Αν κάνεις λάθος, δεν αξίζεις/είσαι κακό παιδί
Πολλοί θεωρούν ότι θέτοντας τον πήχη ψηλά και έχοντας πολλές απαιτήσεις απ' τα παιδιά, τα σκληραγωγούμε και τα βοηθάμε να γίνουν καλύτεροι και πιο δυνατοί ενήλικες. Στην πραγματικότητα, όμως, έτσι δεν τ' αφήνουμε να κάνουν λάθη και να μάθουν απ' αυτά. Το λάθος και η αποτυχία μπορούν πολλές φορές να μάθουν περισσότερα στο παιδί από την επιτυχία.
Γι' αυτό, αγκαλιάστε τα λάθη τους, πείτε τους ότι κανείς δεν είναι τέλειος, και δείξτε τους πώς μπορούν να τα διορθώσουν. Σε καμία περίπτωση μην τ' αφήνετε να τ' αντιμετωπίσουν όλα μόνα τους, ειδικά μάλιστα αν ζητήσουν τη βοήθειά σας.
Σύγκριση η... φαρμακερή!
Θα το ξαναπούμε: η σύγκριση είναι ένας από τους χειρότερους τρόπους, που πολλοί γονείς «χρησιμοποιούν» ως όπλο νομίζοντας ότι έτσι θα παροτρύνουν το παιδί να προσπαθήσει περισσότερο, να νικήσει τις αδυναμίες του και να βελτιωθεί. Όμως, φράσεις όπως «Ο αδελφός σου στην ηλικία σου ήταν άριστος μαθητής. Εσύ δεν τα πας το ίδιο καλά.», μόνο αποθαρρυντικά μπορεί να λειτουργήσουν για εκείνο και ίσως ακόμα να δημιουργήσουν εντάσεις και εκδηλώσεις ζήλειας ανάμεσα στ' αδέλφια ή τους φίλους. Γι' αυτό, αποφύγετε κάθε είδους σύγκριση και επικεντρωθείτε μόνο σε όσα κάνει το παιδί.
«Πώς είσαι έτσι;»
Ίσως σκεφτείτε ότι η εμφάνιση για τα παιδιά δεν παίζει κανένα ρόλο και μέχρι κάποια ηλικία αυτό ίσως ισχύει. Ωστόσο, όταν από μικρά τους κάνουμε παρατήρηση για τα κιλά τους ή τους κάνουμε «αθώα» πειράγματα για κάποιο χαρακτηριστικό της εμφάνισής τους, εμείς οι ίδιοι τα βάζουμε σ' αυτή τη λογική. Μάθετε στο παιδί πως, ό,τι και να κάνει θα είναι πάντα όμορφο στα μάτια σας! Αυτό το βήμα είναι εξαιρετικά σημαντικό, ιδιαίτερα για τα παιδιά που σε λίγο καιρό θα περάσουν το κατώφλι της εφηβείας. Και όλοι ξέρουμε πως τότε είναι που η εμφάνιση παίζει πρωτεύοντα ρόλο!