Το θέαμα που αντίκρισα με ταρακούνησε. Η κόρη της φίλης μου, ένας γλυκύτατο, χαρούμενο και πανέμορφο κοριτσάκι, χαμογελούσε σ' όλο τον δρόμο. Όταν, όμως, φτάσαμε εκεί και είδε έναν άγνωστο άνθρωπο να την πλησιάζει μ' ένα άγνωστο αντικείμενο, ο φόβος κατέκλυσε το πρόσωπό της. Τρομοκρατημένη έβαλε τα κλάματα, ενώ παράλληλα η μαμά της και ο υπάλληλος του καταστήματος την κράταγαν για να μην κουνιέται. Το θέαμα μ' έκανε κι εμένα να θέλω να κλάψω. Αισθάνθηκα ότι ήθελα να αρπάξω την μπέμπα και να φύγουμε.
Είμαι σίγουρη ότι η φίλη μου είχε τις καλύτερες προθέσεις για την κόρη της, αλλά αυτό της δίνει το δικαίωμα να επεμβαίνει στην εμφάνισή της; Το παιδί δεν είναι σε θέση να καταλάβει τι του κάνουν εκείνη την ώρα. Ακόμα και αν αντιταχθεί κανείς σε αυτό, σκεπτόμενος ότι έτσι κι αλλιώς αναγκάζουμε τα παιδιά να κάνουν πράγματα που δεν θέλουν, η δικαιολογία αυτή δεν επαρκεί. Ακόμα και με το σκεπτικό ότι οι τρύπες κλείνουν εύκολα και ότι «όταν μεγαλώσει, θα αποφασίσει αν τις θέλει ή όχι», αυτό δε σημαίνει ότι τώρα μπορούμε εμείς, ως γονείς, να επεμβαίνουμε ελεύθερα όποτε θέλουμε στο σώμα και την εμφάνισή τους.
Ίσως το λάθος που οδηγεί πολλούς γονείς σ' αυτή την απόφαση είναι ότι θεωρούν πως τα παιδιά είναι κτήμα τους, κατοχή τους. Κάτι τέτοιο, όμως, δεν ισχύει ή, τουλάχιστον, δεν θα έπρεπε να ισχύει! Οι γονείς έτσι επεμβαίνουν στην παιδικότητα και την αθωότητά του παιδιού μ' έναν σχεδόν βίαιο τρόπο. Θα έκαναν κάτι αντίστοιχο αν η κόρη τους ήθελε να βάφεται από το δημοτικό; Η απάντηση είναι σχεδόν σίγουρα αρνητική.
Το πιο σημαντικό, όμως είναι το θέμα του πόνου. Όπως οι γονείς δεν αφήνουν κανέναν να βλάψει το παιδί τους, έτσι δεν πρέπει να το βλάπτουν και οι ίδιοι. Έστω και με τις καλύτερες προθέσεις. Έστω και αν δεν το καταλαβαίνουν. Όσο και αν ισχυριζόμαστε ότι το τρύπημα των αυτιών κρατάει μια μόνο στιγμή και ο πόνος έχει την ίδια διάρκεια με τον στιγμιαίο ήχο που ακούγεται από το ειδικό πιστόλι, δεν παύει να είναι πόνος. Η θέα ενός αγνώστου ανθρώπου που το πλησιάζει ... απειλητικά, σίγουρα δεν καθησυχάζει το παιδί. Ο πόνος δεν αλλάζει, έστω και αν ξέρουμε ότι είναι κρατάει λίγα μόνο δευτερόλεπτα. Διαφορετικά, γιατί το παιδί να κλαίει αν το βλέπει σαν μια ευχάριστη διαδικασία;
Ακόμα και αν εναντιωθεί κανείς με την δικαιολογία ότι και ο γιατρός πονάει προκαλεί πόνο στα παιδιά όταν τα εξετάζει ή όταν κάνουν τον απαραίτητο εμβολιασμό, οι δύο περιπτώσεις δεν μπορούν αν συγκριθούν. Το τρύπημα των αυτιών γίνεται καθαρά για αισθητικούς λόγους ενώ τα υπόλοιπα καθαρά για λόγους υγείας. Επομένως, η δικαιοσύνη μάλλον γέρνει προς την δεύτερη περίπτωση.
Μαζί με τον πόνο, υπάρχει φυσικά πάντα και ο κίνδυνος της μόλυνσης. Ειδικά όταν τα μωρά είναι ακόμα μικρά και δεν έχουν αναπτύξει πλήρως το ανοσοποιητικό τους σύστημα, γιατί να το απειλήσουμε- οι ίδιοι οι γονείς του- με μια πιθανή μόλυνση; Πολλές μαμάδες παθαίνουν μια μίνι υστερία όταν το παιδί τους απλώς πέφτει στο χώμα αλλά την ίδια στιγμή δεν φοβούνται να τρυπήσουν τ' αυτιά του παιδιού τους. Είναι κάτι που δεν μπορώ να εξηγήσω!
Για όλους αυτούς τους λόγους αποφάσισα να μην... κοσμήσω με σκουλαρίκια τα αυτιά της κόρης μου, παρά το ότι και η μητέρα μου με υπέβαλλε σ' αυτή τη διαδικασία όταν ήμουν μόλις έξι μηνών. Αποφάσισα να την αφήσω να επιλέξει μόνη της αν και πότε θελήσει να το κάνει. Εκείνη έχει το δικαίωμα να αποφασίζει για το σώμα της και δεν πρόκειται να της το στερήσω. Εξάλλου, ό,τι και να κάνει για μένα πάντα θα είναι όμορφη! Όλα τα παιδιά, ό, τι και να κάνουν, πάντα θα είναι όμορφα!»