Το παράδειγμά της μπορεί να λειτουργήσει σαν ένα είδος «αφύπνισης» για όλους εμάς που θεωρούμε «δεδομένους» τους ηλικιωμένους συγγενείς μας και πιστεύουμε ότι θα είναι πάντα εκεί, να περιμένουν πότε θα χτυπήσει το τηλέφωνο για ν' ακούσουν την φωνή μας ή πότε θ' ακούσουν το κουδούνι της πόρτας για να δουν το πρόσωπό μας. Όσο μόνοι και αν αισθάνονται, το πιθανότερο είναι να μην μας το πουν ποτέ. Απλώς εμείς, καλό θα είναι να είμαστε δίπλα τους. Γιατί όταν φύγουν θα μετανιώνουμε που δεν τους αφιερώσαμε όσο χρόνο έπρεπε... Σκεφτείτε, εξάλλου, πώς θα αισθανόσαστε εσείς στην θέση τους. Αν δεν μπορείτε να φανταστείτε πώς θα είναι, δείτε τις φωτογραφίες και θα καταλάβετε:
Διάβαζε καθημερινά τα αγαπημένα της βιβλία
Της άρεσε να πλέκει δίπλα στο παράθυρο...
...και να έχει πάντα φτιαγμένα τα μαλλιά της!
Ακόμα και όταν ήξερε ότι δεν θα έρθει κανείς...
...έστρωνε το τραπέζι για δύο!
Μέχρι που «έφυγε» μια για πάντα
Πηγή: boredpanda.com