«Ίσως την επόμενη φορά..», « Δεν πειράζει...» ή «Τουλάχιστον ήταν για το καλύτερο!», ήταν λίγες μόνο από τις ατάκες που άκουσα αφού γέννησα. Θα νομίζει κανείς ότι πέρασα μία τεράστια τραγωδία. Κάτι θλιβερό πρέπει να μου έτυχε ή κάτι που δεν κατάλαβα καν. Τελικά, τι ήταν; Γέννησα με καισαρική. Προφανώς, το να φέρω στον κόσμο την κόρη μου μ' αυτόν τον τρόπο σημαίνει ότι έχασα κάτι απίστευτο. Προφανώς, για πολλούς, η καισαρική είναι ένα άθλιο πράγμα.
Αλλά μην ανησυχείτε. Όσοι πιστεύουν ότι η γέννηση της κόρης μου με καισαρική ήταν ντροπιαστική, ανακουφίζονται γιατί δεν ήταν επιλογή μου -αντίθετα, κρίθηκε αναγκαίο για ιατρικούς λόγους.
Όταν ήμουν έγκυος οκτώ εβδομάδων, η γιατρός που μου έκανε τον υπέρηχο, μου είπε ότι υπήρχε ένα πρόβλημα με τον πλακούντα μου. «Πρακτικά αυτό τι σημαίνει;», τη ρώτησα. «Μπορεί να χρειαστεί να κάνεις καισαρική. Αλλά μην ανησυχείς, θα το δούμε στην πορεία.» Ο τρόπος που το είπε μου έδωσε την εντύπωση ότι ανησυχούσε πιο πολύ για το ότι θα έκανα καισαρική, παρά για το πρόβλημα που είχα με τον πλακούντα. Εγώ, φυσικά, ανησυχούσα για το αντίθετο και ειδικά για τις επιπτώσεις που μπορεί να είχε αυτό στο μωρό.
Ο μαιευτήρας μου, αργότερα μού εξήγησε πώς είχαν τα πράγματα. Ο πλακούντας μου ήταν ένα εκατοστό μακριά από το σημείο που θα έβγαινε το μωρό. Ήταν σαν έναν ενοχλητικό καλεσμένο -όπως όταν θες να φύγεις από ένα πάρτυ και εκείνος καιροφυλακτεί δίπλα στην πόρτα, δε σ' αφήνει να βγεις έξω και αρχίζει να σου λέει την ιστορία της ζωής του ενώ εσύ προσπαθείς να τον χαιρετήσεις.
Η μόνη διαφορά τους είναι ότι ο καλεσμένος είναι ενοχλητικός. Ο πλακούντας μου θα μπορούσε να βλάψει τόσο το μωρό όσο και εμένα. Αλλά μόνο κατά τη διάρκεια της γέννας. Όταν, δηλαδή, θα ερχόταν η στιγμή που η κόρη μου θα έπρεπε να εγκαταλείψει το πάρτυ... Οπότε, αναγκαστικά περιμέναμε να δούμε αν ο πλακούντας θα επέστρεφε στην κανονική του θέση. Στις 34 εβδομάδες ήταν ακόμα εκεί, παραμόνευε...
«Μπορείς την Παρασκευή;», μόνο αυτό με ρώτησε ο μαιευτήρας μου.
Δεν κάναμε συζήτηση σχετικά με τους κινδύνους και τις επιπλοκές που μπορεί να έχει η καισαρική ούτε μου δόθηκε η επιλογή να γυρίσω σπίτι και να το σκεφτώ. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, είπα σε μερικούς γνωστούς μου ότι μπορεί να γεννήσω με καισαρική λόγω του προβλήματος με τον πλακούντα. Αρκετοί είπαν: «Μακάρι μέχρι τότε να επιστρέψει στη σωστή θέση.» Αναμφισβήτητα, και εγώ ήθελα να διορθωθεί το πρόβλημα, για να μην ανησυχώ. Αυτό που δεν μ' ένοιαζε ήταν το πώς θα ερχόταν το παιδί μου στον κόσμο. Το μόνο που μ' ένοιαζε ήταν η ασφάλειά της.
Από τότε που γέννησα, είπα σε αρκετούς πώς η κόρη μου ήρθε στον κόσμο. Από γιατρούς και μαίες μέχρι περίεργους γνωστούς μου. Κάθε φορά ένιωθα ότι έπρεπε να δώσω μία εξήγηση. «Ο πλακούντας μου έφταιγε». Σ' αυτό ίσως έπαιξε ρόλο περισσότερο η δική μου ανασφάλεια παρά η επικριτικότητα των γύρω μου.
Αλλά πολύ συχνά, εκλαμβάνω από τους υπόλοιπους αυτό το ύφος που μεταφράζεται ως: «Τι ντροπή». Σίγουρα πιστεύουν ότι ο φυσιολογικός τοκετός είναι η καλύτερη επιλογή. Σίγουρα με λυπούνται γιατί δεν έζησα αυτή την εμπειρία. Αλλά με προσβάλλει το ότι πολλοί πιστεύουν πως η γέννα μου ήταν ντροπή. Το ότι δεν είχα φυσιολογικό τοκετό, δεν σημαίνει ότι η καρδιά μου δεν σκίρτησε την πρώτη φορά που ακούμπησε η κόρη μου πάνω στο στήθος μου ή την πρώτη φορά που την κράτησα αγκαλιά. Με την καισαρική δεν έχασα το θαύμα της γέννας.
Έτσι γνώρισα το ανθρωπάκι που κουβαλούσα μέσα μου. Αν αυτό είχε συμβεί πριν ανακαλυφθεί η καισαρική, πολύ πιθανό να μην γνώριζα την κόρη μου. Αν δεν είχα την επιλογή της καισαρικής, η κορούλα μου δεν θα βρισκόταν ανάμεσά μας σήμερα.
Ενδεχομένως, να μην βρισκόμουν ούτε εγώ...»
Πηγή: themotherish.com