Τα λόγια του απλά, ανθρώπινα και συγκινητικά:
«Η γυναίκα μου, η Rayenna, κοιμάται. Σε μία ώρα θα ξυπνήσει, θα φορέσει τη στολή της και θα ετοιμαστεί για τη δουλειά. Θα συγκεντρώσει όλο τον εξοπλισμό που χρειάζεται και θα τον ελέγξει σχολαστικά. Θα φτιάξει γρήγορα τα μαλλιά και το μακιγιάζ και θα παραπονεθεί ότι είναι χάλια. Εγώ φυσικά θα διαφωνήσω και θα της προσφέρω μία κούπα καφέ. Τότε, θα κάτσει στον καναπέ με τα πόδια σταυρωμένα και θα προσπαθήσει να τον πιει ενώ παίζει με το παιδί μας που ανεβαίνει συνεχώς πάνω της και την πειράζει.
Κάποιες φορές θα κοιτάει στο κενό ενώ μιλάμε: προετοιμάζεται σιγά-σιγά για τη δουλειά. Νομίζει ότι εγώ δεν την προσέχω. Τότε, θα φιλήσει το μωρό, θ' αποχαιρετήσει εμένα και θα φύγει από το σπίτι για να φροντίσει όλους εκείνους τους ανθρώπους που θα περάσουν ίσως την χειρότερη μέρα της ζωής τους. Ατυχήματα, πυροβολισμοί, εκρήξεις, εγκαύματα, σπασίματα... Επαγγελματίες, φτωχοί, πάστορες, ναρκομανείς και πόρνες... Μανάδες, πατεράδες, γιοι, κόρες και ολόκληρες οικογένειες -δεν έχει σημασία ποιος είσαι ή τι σου έχει συμβεί.
Εκείνη θα σε φροντίσει.
Μετά από δεκατέσσερις ώρες δουλειάς θα γυρίσει σπίτι, θα βγάλει τα παπούτσια, που έχουν πατήσει πάνω σε αίμα και κάθε είδους σωματικά υγρά, και θα τ' αφήσει έξω απ' το σπίτι.
Κάποιες φορές δεν θα θέλει καν να συζητήσει για τη μέρα που πέρασε. Κάποιες άλλες, θα θέλει απεγνωσμένα να μιλήσει γι' αυτό.
Κάποιες φορές θα γελάει μέχρι δακρύων και κάποιες άλλες απλώς θα κλαίει -αλλά ό,τι και αν γίνει θα είναι στην ώρα της για την επόμενη βάρδια.
Η γυναίκα μου είναι νοσoκόμα. Και είναι ηρωίδα!»
Αυτή η εκδήλωση αγάπης δε θα μπορούσε να είναι πιο αληθινή. Ο Bob Wesson, όχι μόνο υμνεί τα κατορθώματα της γυναίκας του αλλά και όλων των υπολοίπων νοσοκόμων που καθημερινά προσπαθούν να βοηθήσουν τον κόσμο, έχοντας πάντα την φροντίδα αυτών των ανθρώπων ως προτεραιότητα, ενώ οι δικές τους ανάγκες μένουν πίσω...»
Πηγή: viralnova.com