«Τα παιδιά μου, πήγαν στο σχολείο την προηγούμενη εβδομάδα. Και υπήρξε μία στιγμή… Μία στιγμή που κανείς εκτός από μένα δεν παρατήρησε. Τα παιδιά ανέβαιναν στο σχολικό και στριμώχνονταν για να βρουν μια θέση. Ο γιος και η κόρη μου ήταν οι τελευταίοι που ανέβηκαν τα σκαλοπάτια του σχολικού.
“Έι!”, τους φώναξε ο άντρας μου με προτεταμένο το IPhone για να βγάλει φωτογραφία. Γύρισαν να κοιτάξουν και η κόρη μου είχε αυτό που αποκαλώ “φοβισμένο χαμόγελο”. Στη φωτογραφία φαίνεται ότι δεν κοίταζε την κάμερα, αλλά εμένα. Ο σύζυγός μου έβγαλε τη φωτογραφία κι εκείνη γύρισε την πλάτη της κι εξαφανίστηκε.
Οι υπόλοιποι γονείς έφυγαν και οι δυο μας επιστρέψαμε σπίτι. Το μόνο που ήθελα να κάνω ήταν να κουλουριαστώ και να κουρνιάσω, να πέσω κάτω και να βάλω υστερικά τα κλάματα. Όμως, συνέχισα να περπατάω σιωπηλά.
Δεν μπορούσα να πω στο σύζυγό μου, που ήδη με θεωρούσε σχετικά ...ανισόρροπη, ότι είχα μόλις "δει" νοερά το τέλος της ζωής μου.
Αυτό που με καταρράκωσε εκείνη τη μέρα, δεν ήταν το βλέμμα της κόρης μου –αυτό, το είχα δει και παλιότερα. Αυτό που με στοίχειωσε ήταν ότι, για πρώτη φορά, αναρωτήθηκα πόσες ακόμη φορές θα το δω στη ζωή μου.
Είναι το βλέμμα που σημαίνει "Δεν θέλω να φύγω μακριά σου και είμαι αρκετά φοβισμένη, αλλά, τώρα, ήρθε η ώρα να πηγαίνω".
Θα δω αυτό το βλέμμα τη μέρα που θα φύγει για το Πανεπιστήμιο και εγώ θα προσεύχομαι το «ταξίδι» να είναι καταπληκτικό –και να συμπεριλαμβάνει πολύ περισσότερους φίλους από ανώριμα αγόρια και πολύ περισσότερη αυτοβελτίωση και ενδοσκόπηση από αλκοόλ.
Θα δω αυτό το βλέμμα όταν θα παντρευτεί και θα προσεύχομαι ο άντρας που θα στέκεται δίπλα της στην Εκκλησία να έχει τη μισή καλοσύνη από του πατέρα της και να την αγαπά, να την καταλαβαίνει και να την φροντίζει. Και θα ξέρω ότι με χαρά θα τον σκοτώσω, αν την πληγώσει.
Θα δω αυτό το βλέμμα, όταν θα μείνει έγκυος με το πρώτο της παιδί και εγώ θα προσεύχομαι να ακούει το σοφό της ένστικτο και να μην αμφιβάλει διαρκώς για τον εαυτό της, όπως έκανε η μαμά της.
Και θα δω αυτό το βλέμμα, όταν θα είμαι μια ηλικιωμένη, μαραζωμένη γυναίκα και ο φόβος στα μάτια της θα οφείλεται σε ‘μενα, γιατί θα είμαι πια μόνο μία σκιά της μανούλας που κάποτε ήμουν.
Και τότε, θα προσεύχομαι να θυμάται.
Να θυμάται ότι της διάβαζα τα αγαπημένα της βιβλία μέχρι να απομνημονεύσει κάθε γραμμή και ότι παίζαμε με τις κούκλες της μέχρι που ήθελα να ουρλιάξω και ότι αποκαλούσαμε "Λίλη" κάθε λούτρινο γατάκι και σκυλάκι και κουκλάκι που είχε για έναν ολόκληρο χρόνο και ότι την ανάγκασα να πάει μπαλέτο και να συμμετέχει στην παράσταση παρά το ότι εκείνη φοβόταν και ότι της έλεγα ότι είναι ευγενική και έξυπνη –όχι μόνο όμορφη.
Ότι ήξερα ακριβώς πώς ένιωθε και τι χρειαζόταν πολύ πριν μιλήσει ή το ζητήσει και ότι τα πόδια μου ήταν κάποτε αρκετά δυνατά για να την κουβαλήσουν και ότι, υπήρχε μια εποχή, που τα χέρια μου δεν έτρεμαν και η όρασή μου ήταν τέλεια και τα μαλλιά μου ήταν ξανθά και μπορούσα να τρέξω, να πηδήξω και να φωνάξω πιο δυνατά από τις υπόλοιπες μαμάδες.
Και ότι μου έλεγε ότι είμαι όμορφη. Και ότι μου είπε ότι ήθελε να μείνει για πάντα μαζί μου. Και ότι ο μπαμπάς της κι εγώ αγαπιόμασταν φοβερά και αγκαλιαζόμασταν και φιλιόμασταν και χορεύαμε στην κουζίνα. Και ότι έκλαιγε τα βράδια στο κρεβάτι της γιατί φοβόταν ότι θα πεθάνουμε, όπως η γιαγιά και ο παππούς των φίλων της και ότι την παρηγορούσα.
Θα προσεύχομαι να θυμάται. Τα πάντα.
Γιατί σήμερα, όταν η κόρη μου ανέβηκε στο σχολικό, εγώ κυριεύθηκα από τη σκέψη ότι μια μέρα, σε πολλά, πολλά χρόνια, αν η ζωή μου κυλήσει όπως ελπίζω, εγώ θα είμαι αυτή που θα κοιτάζει αυτή την όμορφη, από μέσα κι απ’ έξω, γυναίκα που αγαπώ τόσο, που δεν μπορώ να κοιμηθώ τα βράδια και εγώ θα είμαι αυτή που θα την κοιτάζει με το βλέμμα που σημαίνει "Δεν θέλω να φύγω μακριά σου και είμαι αρκετά φοβισμένη, αλλά, τώρα, ήρθε η ώρα να πηγαίνω".
Μέχρι εκείνη την ημέρα, προσεύχομαι να θυμάμαι. Τα πάντα.»
Πηγή: huffingtonpost.com