«Το επώνυμο του μπαμπά δεν το είχε πάρει ούτε η μαμά μου, άρα από μία μεριά ήταν αναμενόμενο να ακολουθήσω τα χνάρια της. Το αξιοπερίεργο της υπόθεσης είναι ότι σήμερα νιώθω πιο μόνη στην επιλογή μου αυτή, από όσο ένιωθε εκείνη στη δεκαετία του ΄60. Ο λόγος; Παρατήρησα πρόσφατα ότι όλο και περισσότερες φίλες μου που παντρεύονται τα τελευταία χρόνια, παίρνουν αμέσως το όνομα του άντρα τους. Κι όμως, δεν ήταν οι γυναίκες που ανυπομονούσαν ποτέ να παρατήσουν τις δουλειές τους και να φορέσουν την ποδιά (όχι ότι θα ήταν κακό αν το έκαναν!). Είχαν άλλους λόγους: «Έχει καλύτερο επώνυμο από εμένα», «είναι πιο μικρό κι εύκολο», ή «δεν θέλω να παρεξηγηθεί» και «θέλω να νιώθουμε σαν ομάδα». Σε κάθε περίπτωση, η κάθε φίλη μου είχε ένα εύλογο επιχείρημα, οπότε δεν είχα ασχοληθεί περισσότερο. Τελευταία, όμως, βλέπω πως η αλλαγή επωνύμου έχει αρχίσει να γίνεται τάση.
Με την άποψή μου αυτή, μάλιστα, φαίνεται πως συμφωνεί και άρθρο του New York Magazine, στο οποίο αναγράφονται χαρακτηριστικά τα εξής:
Τις τελευταίες δύο δεκαετίες, το έτσι κι αλλιώς μικρό ποσοστό των γυναικών που κρατούν το πατρικό τους επώνυμο, δείχνει να συρρικνώνεται. Για την ακρίβεια, κατά την δεκαετία του 1990 το 23% των γυναικών κρατούσε το πατρικό επώνυμο, ποσοστό που τα τελευταία χρόνια έχει πέσει στο 18%.
Η πρώτη μου σκέψη διαβάζοντας αυτό ήταν ότι επρόκειτο για ένα ακόμα απογοητευτικό σημάδι του θανάτου του φεμινισμού. Οι μαμάδες μας έδωσαν αγώνα για να κρατούν τα πατρικά τους επώνυμα και ένα μονόπετρο μετά, εμείς δεν κρατιόμαστε από το να δώσουμε τα επώνυμα αυτά πίσω. Μετά θυμήθηκα, βέβαια, ότι εμείς μεγαλώσουμε σε ιστορικά κατακερματισμένες οικογένειες. Όχι μόνο πολλοί από τους γονείς μας έχουν χωρίσει, αλλά και πολλές κοπέλες έζησαν μακριά από τα πατρικά τους για χρόνια πριν παντρευτούν. Παίρνοντας, λοιπόν, το επώνυμο του άντρα τους, πολλές γυναίκες της γενιάς μας δεν επιδιώκουν να καταρρίψουν την ισότητα των δύο φύλων, αλλά να εδραιωθούν ως μέλη μιας ομάδας και κοινότητας. Έχουν πλήρη επίγνωση της επικράτησης των διαζυγίων, και παίρνουν κάθε πιθανό μέτρο προφύλαξης που μπορούν για να το αποφύγουν. Οι μαμάδες τους επέλεξαν τα διαφορετικά ή τα ενωμένα επώνυμα –οι ίδιες μαμάδες, όμως, ήταν που χώριζαν μερικά χρόνια μετά σωρηδόν. Αντίθετα, οι γυναίκες της γενιάς μας ακολουθούν το παράδειγμα των γιαγιάδων τους, που με χαρά «έγιναν ομάδα» και παρέμειναν παντρεμένες μέχρι η ημερομηνία του γάμου τους να ξεθωριάσει από τις βέρες τους. Καταλαβαίνω, λοιπόν, γιατί πολλές γυναίκες σήμερα κάνουν αυτή την επιλογή. Απλά δεν είναι η σωστή επιλογή για εμένα.
Πρόκειται να παντρευτώ σε δύο μήνες, όμως έχω ήδη αποφασίσει. Και όταν λέω «αποφασίσει», εννοώ ότι αν κάποιος μέχρι πριν λίγο καιρό με ρωτούσε αν θα πάρω το επώνυμο του άντρα μου, δεν ήμουν σίγουρη για το τι θα έκανα. Δεν κρατώ το πατρικό μου επώνυμο για λόγους «επαγγελματικούς». Δεν είμαι άλλωστε καμία διάσημη! Ο λόγος που το κάνω είναι γιατί το επώνυμό μου είναι από τα πράγματα που με κάνουν να νιώθω περισσότερο «εγώ». Όλα τα άλλα μοιάζουν φευγαλέα σε αυτόν τον ασταθή και τρομακτικό κόσμο που ζούμε. Η δουλειά μου, το σπίτι μου, τα ρούχα μου... Όλα μοιάζουν να μου είναι «φορετά» και δείχνει εύκολο το να μου τα πάρουν πίσω ανά πάσα στιγμή. Καθώς, όμως, ο χρόνος αλλάζει το σώμα μου σε κάτι μη οικείο και εγώ ζω με έναν μισθό μήνας μπει-μήνας βγει, ένα πράγμα στο οποίο νιώθω να έχω την απόλυτη ιδιοκτησία είναι το επώνυμό μου.
Παρόλο που είμαι από τις λίγες, ανάμεσα στις φίλες και τις γνωστές μου, που κάνουν αυτή την επιλογή, οι πιο πολλές με καταλαβαίνουν απόλυτα. Δεν με κατηγορούν, ούτε θεωρούν ότι εκείνες είναι καλύτερες σύζυγοι από εμένα (αν και, αν κρίνω από το πόσο νοικοκυρά είμαι, σε αυτό σίγουρα είναι καλύτερες, με την παραδοσιακή έννοια). Περιέργως, ο άνθρωπος που προσπάθησε να με πείσει να αλλάξω το επώνυμό μου ήταν η μητέρα μου. «Έχεις τόση περισσότερη αυτονομία και ανεξαρτησία από ό,τι είχαμε εμείς», μου είπε όταν ζήτησα την γνώμη της. «Εμείς έπρεπε να παλέψουμε για να θεωρούμαστε αυτόνομα άτομα, αλλά πιστεύω ότι πλέον τα ζευγάρια πρέπει να παλεύουν για να είναι μαζί.» Πολύ σωστά τόνισε ότι ο μελλοντικός μου σύζυγος είχε κάνει ήδη πολλούς συμβιβασμούς, προκειμένου να είμαστε μαζί. Έφυγε από την άλλη άκρη της χώρας όπου ζούσε, για να είμαστε μαζί, άφησε τη δουλειά του, τους φίλους του, την οικογένειά του πίσω και έβαλε παραπάνω τη δική μου καριέρα. Καθώς μιλούσε η μητέρα μου, ήξερα ότι είχε δίκιο.
Το ίδιο βράδυ είπα στον άντρα μου ότι αν το ήθελε πραγματικά, θα άλλαζα το όνομά μου για χάρη του. Με κοίταξε λίγο σαν να είχε κερδίσει το βραβείο και είπε απλά "Mην το κάνεις. Αν το κάνεις, δεν θα είσαι ο εαυτός σου."»
Πηγή: Huffingtonpost.com