«Δεν επιλέξατε να είστε σε αυτή τη θέση. Δεν ζητήσατε να γεννηθείτε εσείς πρώτα, μερικά χρόνια νωρίτερα, κι ακόμα κι αν το ζητούσατε, δεν θα μπορούσατε να ξέρετε τι σημαίνει να είσαι το μεγαλύτερο παιδί στην οικογένεια. Τα πραγματικά μωρά και τα πραγματικά νήπια δεν έχουν καμία σχέση με τα φουσκωτά ζωάκια που σπρώχνατε μέσα στο καροτσάκι-παιχνίδι σας και που μετά βάζατε για ύπνο μέσα σε κουτιά παπουτσιών, έτσι δεν είναι; Ωστόσο, μεταχειρίζεστε τα μικρότερα αδέρφια σας με απρόσμενη υπομονή και καλοσύνη (τις περισσότερες φορές, τουλάχιστον) και σχεδόν πάντα, εσείς τα «μεγάλα παιδιά» μπορείτε πολύ καλύτερα να συγκρατείτε τα νεύρα σας στις απαιτήσεις ενός δίχρονου, από τους περισσότερους ενήλικες. Μας δίνετε έμπνευση.
Τα μεγαλύτερα παιδιά είναι οι αφανείς ήρωες των γονιών. Σας ευχαριστούμε που κρατάτε απασχολημένο το μωρό, όταν ψάχνουμε τρελαμένοι μέσα στις τεράστιες τσάντες μας να βρούμε το πορτοφόλι για να πληρώσουμε τις πάνες και να φύγουμε τρέχοντας για το σπίτι, πριν να έρθει η ώρα του φαγητού. Προς το 10χρονο παιδί στο πάρκο, τις προάλλες, που έπαιζε ταυτόχρονα με πέντε πιτσιρίκια, ενώ οι μαμάδες τους κουβέντιαζαν και έπιναν αμέριμνες τον καφέ τους –ευχαριστώ! Δεν έχεις ιδέα πόσο ανάγκη είχαμε αυτό το διάλλειμα.
Κάθε φορά που μοιραστήκατε το γλυκό σας, που χορέψατε με το μικρό σας αδερφάκι ή που το γαργαλήσατε και το κάνατε να γελάει μέχρι τελικής πτώσης... αυτό που κάνατε ήταν πολύτιμο. Μας βοηθάτε να κουβαλάμε μεγάλο βάρος της μητρότητας και όταν είμαστε κουρασμένες και εκνευρισμένες, μας στηρίζετε με το χαμόγελό σας και τον παιδικό σας ενθουσιασμό και αυτόματα αποκαθιστάτε την πίστη μας στο μέλλον.
Μερικές φορές οι μεγάλοι έχουν πολλές απαιτήσεις από εσάς. «Πρόσεχε τον μικρό σου αδερφό!», «Δέσε το μωρό στο καθισματάκι του! ΤΩΡΑ!», «κουβάλα μερικές τσάντες», «Κάνε κάτι, ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, για να πάει η μικρή στην τουαλέτα και να φύγουμε στην ώρα μας από το σπίτι!».
Εκ μέρους όλων των γονιών του κόσμου, ζητώ συγγνώμη για όλα αυτά. Δεν είμαστε τέλειοι. Κουραζόμαστε και βιαζόμαστε και συχνά νιώθουμε ότι είμαστε ένα βήμα πριν το φρενοκομείο. Αλλά αυτό που κάνατε, τότε που βάλετε τον αδερφό σας να προσποιηθεί ότι είναι γατούλα για να μπορέσει επιτέλους να πάει στο γιογιό, να κάνει τσίσα και να φύγουμε από το σπίτι... αυτό ήταν πραγματικά ευφυές! Γι'αυτό σας έχουμε τόσο μεγάλη ανάγκη. Είστε αρκετά μεγάλοι για να είστε υπεύθυνοι και να έχετε έναν βαθμό εξουσίας πλέον, αλλά ταυτόχρονα, είστε ακόμα παιδιά, κι αυτό σημαίνει ότι είστε όσο μικροί χρειάζεται για να βλέπετε τον κόσμο με καθαρό βλέμμα και νέες ιδέες, και να εφευρίσκετε δημιουργικές λύσεις σε πράγματα που μερικές φορές οι μεγάλοι είναι υπερβολικά κατάκοποι και βαριεστημένοι τη δεδομένη στιγμή, ώστε να σκεφτούν μόνοι τους.
Προσέξτε, όμως, δεν είναι μόνο ότι μας βοηθάτε. Είστε πολλά περισσότερα από ένα επιπλέον ζευγάρι χέρια, εν μέσω ενός χαοτικού απογεύματος. Είστε περισσότερα από μία κατ'οίκον baby sitter που μας επιτρέπει να κάνουμε ένα μπάνιο με σχετική ηρεμία. Η πραγματική αξία σας είναι πολύ μεγαλύτερη από όλα αυτά.
Ξανά και ξανά, λέμε στα μεγάλα παιδιά πόσο τα μικρότερα τα θαυμάζουν.
«Σας έχουν ως είδωλα», τους λέμε.
Μερικές φορές, όμως, όπως το λέμε ακούγεται σαν προειδοποίηση, ενώ αυτό που πραγματικά θέλουμε να πούμε είναι ότι όλοι σας λατρεύουν –οι ώρες που αφιερώνετε για να ολοκληρώσετε ένα σχολικό project, η αποφασιστικότητά σας για να τελειοποιήσετε την τεχνική σας στο πιάνο. Είναι παραπάνω από εντυπωσιακό να βλέπεις τέτοιον βαθμό αφοσίωσης και πάθους σε ένα τόσο μικρό παιδί. Είστε πολύ καλύτερα πρότυπα, από όσο οι γονείς μπορούν να γίνουν, όχι μόνο για τα μικρότερα αδέρφια σας, αλλά και για εμάς, τους μεγάλους. Είμαι ευγνώμων που σας έχουμε στην ζωή μας, γιατί έτσι η 4χρονη κόρη μου μπορεί να έρχεται στις γυμναστικές σας επιδείξεις και στα ρεσιτάλ πιάνου σας και στις σχολικές γιορτές σας και να βλέπει στο δικό της μέλλον τις δυνατότητες που έχει και πόσα μπορεί να κάνει αν δουλέψει εξίσου σκληρά, όπως έχει δει εσάς να κάνετε. Και αυτό είναι ένα μάθημα που μόνο εσείς, τα μεγάλα παιδιά, μπορείτε να της δώσετε, και το κάνετε χωρίς καν να προσπαθείτε.
Ως μαμά ενός από τα «μικρά παιδιά», σε ευχαριστώ, μεγάλε αδερφέ και μεγάλη αδερφή, μεγαλύτερη ξαδέρφη και ξάδερφε, μεγάλο παιδί στο πάρκο. Όταν επιμελώς τελειώνεις τα μαθήματα του σχολείου, όταν σταματάς για να σκουπίσεις τη μύτη της μικρής σου αδερφής, όταν με χαρά αναλαμβάνεις να προσέχεις ένα μωρό που κλαίει για να μπορέσει η μαμά σου να πάει στο γυμναστήριο, ή όταν υπνωτίζεις μια ομάδα μικρών παιδιών στην παιδική χαρά με τον αυθόρμητο χορό σου, μου ανεβαίνει ένας κόμπος στον λαιμό. Νιώθω συγκίνηση και χαρά. Παιδιά, είστε υπέροχα, και ξέρω ότι πολύ σύντομα, όταν τα μικρά γίνουν και αυτά μεγάλα, όπως εσείς, θα είναι εξίσου υπέροχα, γιατί είχαν εσάς να τους δείχνετε πώς να το κάνουν.»
Πηγή: victoriafedden.com