« Είναι 4.27, ένα ήσυχο ξημέρωμα Κυριακής. Είμαι η μόνη ξύπνια στο σπίτι, κάθομαι στο σαλόνι και έχω ένα μωρό να κοιμάται στην αγκαλιά μου, ακουμπώντας το κεφαλάκι του στον ώμο μου. Μπορώ να νιώσω την ρυθμική ανάσα του να ζεσταίνει τον λαιμό μου, καθώς ταξιδεύει στην χώρα των ονείρων.
Ονειρεύονται άραγε τα μωρά; Πάντα αναρωτιόμουν. Και τι ονειρεύονται; Διακριτικά αρωματισμένα υγρομάντιλα; Μητρικό γάλα με καλύτερη γεύση; Χνουδωτά αρκουδάκια; Όπως και να'χει, με έκανε να σκέφτομαι.
Η μικρούλα μου είναι τώρα 8 εβδομάδων. Δεν υπάρχουν πολλά που μπορούμε να κάνουμε με εμπειρία ζωής μόλις 8 εβδομάδων. Οι μόνες της ικανότητες μέχρι τώρα είναι να κοιμάται, να τρώει και να κάνει κακά (αλλά τα καταφέρνει σε όλα μια χαρά, πιστέψτε με). Τον υπόλοιπο χρόνο της απλά... υπάρχει. Αλλά είναι μια πανέμορφη, και τόσο γλυκιά ύπαρξη.
Πριν γεννηθεί αναρωτιόμουν (από μέσα μου και λίγο ενοχικά) πώς θα μπορούσα ποτέ να την αγαπήσω με όλο μου το είναι, όπως αγαπάω τη μεγάλη μου κόρη. Πώς θα τα κατάφερνα; Η μεγάλη μου κόρη έχει καταφέρει να με κάνει να λιώνω. Από την στιγμή που θα ξυπνήσει το πρωί, με τα χεράκια της τεντωμένα, φωνάζοντας «μαμά», μέχρι τα σπαστά λογάκια που προσπαθεί να μου πει κάθε φορά που την αλλάζω, αλλά και ο τρόπος που ζητά να φάει «τιλάκι»... την ερωτεύομαι όλο και περισσότερο, μέρα με τη μέρα...
Και το παραδέχομαι, παρόλο που ο άνδρας μου κι εγώ είχαμε ξετρελαθεί με την ιδέα ότι θα περιμέναμε ένα ακόμα κοριτσάκι, μέσα μας αναρωτιόμασταν πώς θα... «χωρούσε». Είχαμε μάθει να είμαστε 3. Να πηγαίνουμε ταξίδια, να τρώμε πρωινό, να κανονίζουμε τα πάντα ως τριάδα. Τώρα πώς θα ήταν;
Θα ήταν εύκολη μια ομαλή μετάβαση από το 3 στο 4; Θα μπορούσε το νέο αυτό μωρό να συμβαδίσει με το πρόγραμμά μας, με τις συνήθειές μας που είχαν ήδη καθιερωθεί; Θα είχαμε χώρο για έναν ακόμα; Τόσο στις καρδιές όσο και... στο σπίτι μας;
Αυτές οι απορίες (που πλέον μου ακούγονται γελοίες) γίνονταν όλο και πιο έντονες όσο πλησίαζε η ημερομηνία τοκετού. Το πρωί της 4ης Φεβρουαρίου, αφού μου έσπασαν τα νερά, κοίταξα τον άνδρα μου, καθώς φτάναμε στο μαιευτήριο, και τον ρώτησα αν ήταν έτοιμος για όλο αυτό. Εκείνη τη στιγμή, κουβαλώντας τρεις τσάντες, την φωτογραφική μηχανή, το καθισματάκι του αυτοκινήτου, ένα μαξιλάρι και ένα σωρό άλλα πράγματα, με κοίταξε σοβαρά και μου είπε: «Γιατί πήρες μαζί τόσα πράγματα;;;» Γελάσαμε και οι δύο δυνατά, ενώ μπαίναμε στο μαιευτήριο, και τότε ο άνδρας μου ψιθύρισε «Πάμε τώρα να γνωρίσουμε το κοριτσάκι μας».
Η αλήθεια είναι ότι, φυσικά ήμασταν έτοιμοι. Και φυσικά θα αγαπούσαμε το νέο μέλος μας. Η καρδιά έχει απεριόριστο χώρο για την αγάπη. Αγαπώ την οικογένειά μου, τους φίλους μου, τους γονείς μου, τα Φιλαράκια στην τηλεόραση, το αγαπημένο μου μέρος για καφέ, το γυμναστήριό μου, το νέο μου κινητό, τον καλό ύπνο, τον σκύλο που είχα όταν ήμουν παιδί, την κολλητή μου, την θάλασσα, το στενό μου τζιν (όταν μου χωράει...). Και ναι, αγαπώ τη μικρή μου κόρη, ακριβώς τόσο όσο αγαπώ τη μεγάλη μου.
Απλά, αυτή τη στιγμή μπορώ να εκτιμήσω τη μεγάλη μου κόρη λίγο περισσότερο. Και δεν νιώθω ενοχές που το λέω. Δεν είναι ότι νιώθω περισσότερα από όσα νιώθω για τη μικρή, είναι απλά διαφορετικά. Εκτιμώ την μεγάλη μου, μπορώ να συνδεθώ μαζί της, να την καταλάβω, να επικοινωνήσω μαζί της. Βλέπω χαρακτηριστικά μου πάνω της. Θέλω να κάθομαι απέναντί της στο φαγητό. Θέλω να είμαι στην άκρη της τσουλήθρας. Θέλω να την κρατάω όταν χτυπά και να την παίρνω αγκαλιά όταν είναι κουρασμένη. Θέλω να την βλέπω να χορεύει και να παίζει και να ζωγραφίζει και να μαθαίνει και να μεγαλώνει. Αυτή είναι μία διαφορετική μορφή αγάπης, από το αγνό συναίσθημα που έχω καθώς ακόμα γνωρίζω το δεύτερο παιδί μου.
Το μωράκι μου αυτή τη στιγμή έχει αρχίσει να κουνιέται. Είναι έτοιμη να φάει πάλι, οπότε ας ολοκληρώνω με αυτό. Το συμπέρασμα είναι: Ενώ αγαπώ το δεύτερο παιδί μου όσο το πρώτο, είναι μία διαφορετική μορφή αγάπης. Είναι μία αγάπη που γεμίζει κενά, που θα ανθίζει όσο θα μαθαίνουμε καθημερινά, όλο και περισσότερο, να γινόμαστε 4...»