«Φανταστείτε το εξής: Βρίσκεστε στην αγαπημένη σας καφετέρια, έχετε παραγγείλει ένα λαχταριστό ρόφημα, έχετε ανοίξει το tablet σας και είστε έτοιμη να βουτήξετε στο Ίντερνετ για χαζολόγημα. Ξαφνικά, μια γυναίκα μπαίνει μέσα, κατευθύνεται προς το μέρος σας και σας λέει:
«Γεια! Δώσε μου λίγο το tablet σου να μπω το ίντερνετ. Ήρθε η σειρά μου.»
Εσείς αρνείστε να το δώσετε κι η γυναίκα απευθύνεται στον σερβιτόρο για βοήθεια. Εκείνος έρχεται στο τραπέζι σας, σας λέει «Λοιπόν, φτάνει τώρα. Ήρθε η σειρά της φίλη σου», σας παίρνει το tablet από τα χέρια και της το δίνει. Δεν μοιάζει και τόσο δίκαιο, έτσι δεν είναι;
Ακολουθούν 6 λόγοι για τους οποίους δεν θα αναγκάσω τα παιδιά μου να μοιραστούν τα πράγματά τους με τα δικά σας παιδιά:
-Δεν είναι ωραίο να σε διακόπτουν. Υποθέστε ότι διαβάζετε ένα βιβλίο και βρίσκεστε στο πιο ενδιαφέρον σημείο του –λίγο πριν αποκαλυφθεί ο δολοφόνος. Και τότε κάποιος έρχεται, σας παίρνει το βιβλίο σας και το πετάει απ’ το παράθυρο. Είναι φοβερό να βρίσκεσαι στο μέσο μιας δραστηριότητας που σε ευχαριστεί και ξαφνικά κάποιος να σε διακόπτει βίαια με τις απαιτήσεις του. (Τώρα που το σκέφτομαι… Είμαι μαμά. Αυτό μου συμβαίνει συνέχεια.)
-Δεν είναι στη φύση μας να μοιραζόμαστε. Οι ενήλικες δεν μοιράζονται το αυτοκίνητό τους, το κινητό τους ή τον υπολογιστή τους με ανθρώπους που έτυχε να κάνουν παρέα. Γιατί πολύ απλά, δεν είναι φυσιολογικό.
-Δεν υπάρχει δικαιοσύνη στον κόσμο. Η ζωή δεν είναι καθόλου δίκαιη. Ούτε όταν είσαι μικρός ούτε όταν είσαι μεγάλος. Καλή τύχη εκεί έξω! Ναι, αυτό το παιδί παίζει με το αυτοκινητάκι που σου αρέσει περισσότερη ώρα από ‘σενα. Είναι σκληρό, αλλά θα τα καταφέρεις. Έτσι είναι η ζωή.
-Το ζήτημα των επιλογών. Όλη μου η καριέρα (ναι, καριέρα) ως γονιού αφιερώθηκε στο να μάθω στο παιδί μου να κάνει επιλογές. Να αποφασίζει το ίδιο για τον εαυτό του και να είναι έτοιμο να υποστεί τις συνέπειες των επιλογών του. Δεν πρόκειται να κάνω δέκα βήματα πίσω απλά και μόνο για να αφήσω ένα άλλο παιδί να αρπάξει την κούκλα της κόρης μου από τα χέρια της.
-Μάθε να βάζεις όρια. Θέλω το παιδί μου να μάθει να λέει «όχι», όταν είναι απαραίτητο. Η ζωή της κόρης μου δεν θα είναι εύκολη αν δέχεται τα πάντα.
-Κάνεις δεν μπορεί να έχει τα πάντα. Αν δεν υποχρεώσω το παιδί μου να μοιραστεί τα παιχνίδια του τότε, το όποιο άλλο παιδάκι θα μάθει ότι δεν μπορεί να έχει ό,τι ζητήσει ανά πάσα στιγμή. Αν τα παιδιά το καταλάβουν αυτό, θα γίνουν καλύτεροι άνθρωποι όταν μεγαλώσουν.»
Γιατί διαφωνούμε
Πράγματι, οι ενήλικες δεν αποτελούν πρότυπο ανιδιοτέλειας και αλληλεγγύης. Και, ναι, είναι αλήθεια ότι ο κόσμος στον οποίο ένας γονιός περιμένει να ενταχθούν -και να επιβιώσουν- τα παιδιά του, δυστυχώς, δεν έχει ειρηνικές διαθέσεις. Είναι ένας κόσμος αφιλόξενος, ανταγωνιστικός και μοναχικός -ένας κόσμος καθόλου αντάξιος ενός παιδιού. Δεν είναι όμως τα παιδιά η μοναδική ελπίδα αυτού του κόσμου να αλλάξει; Αν δεν μάθουν τα παιδιά να μοιράζονται, τότε πώς θα γίνει ο κόσμος καλύτερος;
Δείτε το παρακάτω βίντεο, που αποδεικνύει ότι, η φυσική τάση των παιδιών είναι να μοιράζονται, ακόμη κι όταν έχουν λίγα.
"Σε έναν κόσμο που μπορεί να ταϊσει τον διπλάσιο απ' τον πληθυσμό του, 3,5 εκαστομμύρια παιδιά πεθαίνουν κάθε χρόνο από υποσιτισμό. Σ' αυτό τον κόσμο, δεν πρέπει να μάθουμε στα παιδιά μας να μοιράζονται;"