Ποιοι γονείς είμαστε;
Το σχολείο στις μέρες μας έχει γίνει ιδιαίτερα ανταγωνιστικό. Κι οι γονείς, από την πλευρά μας, επενδύουμε στην εκπαίδευση των παιδιών μας πολύ και καταλήγουμε να γίνουμε κι εμείς ανταγωνιστικοί. Οι ερωτήσεις που συνήθως κάνουμε στο παιδί μας όταν αυτό επιστρέφει από το σχολείο είναι: πόσα λάθη ορθογραφίας έκανες, ποιος έγραψε αλάνθαστο διαγώνισμα, σου είπε μπράβο η δασκάλα για την εργασία σου; Σήκωνες το χέρι σου στην τάξη; Έτσι στην αδεξιότητα μας να χειριστούμε τα θέλω και τα πρέπει των παιδιών μας, παίζουμε καμιά φορά τον ρόλο:
• Του γονέα που θέλει να έχει το «πάνω χέρι» στις επιθυμίες του παιδιού του.
• Του γονέα που λεει συνέχει «τι πρέπει και τι δεν πρέπει» να κάνει το παιδί του.
• Του γονέα που «έχει πάντα δίκιο», υποβιβάζοντας έτσι το παιδί του.
• Του γονέα που «αναλύει», κάνοντας πολλές ερωτήσεις ώστε να βρίσκει τις λύσεις.
• Του γονέα- παρηγορητή που παίρνει πολύ «ελαφρά» τις ανησυχίες του παιδιού του.
• Του γονέα που τα «ξέρει» όλα.
Αυτοί οι ρόλοι των γονιών, από τους οποίους έχουμε περάσει όλοι μας, γίνονται με τις καλύτερες προθέσεις. Όμως η σύγκρουση με τα παιδιά μας είναι αναπόφευκτη, όταν το παιδί δεν εκπληρώνει τους στόχους μας. Κι έτσι μια μέρα ανακοινώνει ότι πρόκειται να τα παρατήσει...
Πιθανά λάθη;
Μήπως εμείς οι γονείς εμποδίζουμε άθελά μας το παιδί να κάνει την μάθηση και την πρόοδο δική του υπόθεση; Αν παίρνουμε την κατάσταση στα χέρια μας κι αναλαμβάνουμε να τα κάνουμε όλα εμείς, τότε το παιδί ενδέχεται να μην καταλάβει ποτέ ότι δεν συμμετέχει αρκετά. Έχουμε άραγε αναρωτηθεί πώς γίνεται η μελέτη του παιδιού στο σπίτι; Καθόμαστε δίπλα του, παίζοντας τον ρόλο του δασκάλου; Γιατί αισθανόμαστε τόση μεγάλη χαρά για το άριστα που θα μας φέρει στον έλεγχο του;
Κάποτε η δασκάλα της μουσικής μου είπε «δεν θέλω να κάθεστε δίπλα στην κόρη σας, όταν μελετά. Μπορείτε να βρίσκεστε στην κουζίνα και να την ακούτε από εκεί. Η κόρη σας πρέπει να έχει τον δικό της χρόνο για να καταλάβει αν της αρέσει το μουσικό όργανο, και να μπορέσει να απελευθερωθεί στο παίξιμο της».
Όταν οι γονείς ενθαρρύνουν κάποια επιθυμία του παιδιού τους, πιστεύουν ότι είναι δική τους ευθύνη να φροντίσουν έτσι ώστε το παιδί τους να την πραγματοποιήσει. Μήπως όμως πιέζουν με αυτόν τον τρόπο τα παιδιά να κάνουν κάτι που έχουν κυριολεκτικά σιχαθεί; Το σχολείο κι οι εξωσχολικές δραστηριότητες είναι θέμα του παιδιού κι όχι δικό τους. Σκοπός μας δεν είναι να πείσουμε το παιδί ότι είναι υποχρεωμένο να μελετά και να πηγαίνει στο σχολείο του. Σκοπός μας είναι να καταλάβουμε τις επιθυμίες του, να του δώσουμε τις απαραίτητες βάσεις και να το ενθαρρύνουμε να κάνει μόνο του τη σχολική του δουλειά. Αρκεί να στεκόμαστε δίπλα στο παιδί μας με αισιοδοξία, έχοντας συνειδητοποιήσει ότι το παιδί στοχεύει σε κάποια πράγματα.
• Τι νιώθεις;
• Ποιες δυσκολίες συναντάς;
• Σε τι νομίζεις ότι είσαι καλός;
• Τι είναι αυτό που σε ενδιαφέρει;
Είναι ερωτήσεις που θα μπορούσαν να βοηθήσουν το παιδί μας να εκφράσει τα θέλω του και να βελτιώσουν την μεταξύ μας επικοινωνία. Στην περίπτωση της κόρης μου πήραμε την απόφαση να σταματήσει τη μελέτη του βιολιού για ένα χρόνο και μόνο αν το ζητήσει η ίδια να το ξαναρχίσει. Πριν λίγες μέρες την άκουσα μέσα από το δωμάτιό της να παίζει ξανά. Αυτό ήταν σημάδι ότι κάτι ωρίμασε μέσα της, κάτι που πριν έναν χρόνο δεν ήταν ακόμη φανερό! Είναι πάρα πολύ δύσκολο να είμαστε πάντα σωστοί. Είναι επόμενο ότι κάποιες φορές θα παρανοήσουμε καταστάσεις και θα πάρουμε λάθος αποφάσεις. Γενικά, όμως, αν δείξουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας, πιστεύω ότι το παιδί θα μας οδηγήσει στα «πραγματικά του θέλω»!