«Όταν ένας πολύ κοντινός μου φίλος αποφάσισε να παντρευτεί, πετούσε πραγματικά στα σύννεφα. Ένα βράδυ, εγώ, εκείνος και ο άνδρας μου βγήκαμε για φαγητό.
«Δεν έχω ξανανιώσει έτσι!», μας είπε τόσο γλυκά, που δεν μπορέσαμε παρά να «συγχωρέσουμε» το κλισέ που χρησιμοποίησε. Ο άνδρας μου έγνεψε καταφατικά και με κοίταξε τρυφερά. «Όχι, όχι!», έσπευσε να τον διορθώσει ο φίλος μας. «Δεν έχει καμία σχέση μ’ αυτό που έχετε εσείς! Εμείς δεν τσακωνόμαστε ποτέ!». Δεν μ’ άρεσε αυτό που άκουσα, αλλά ο άνδρας μου, πιο μεγαλόψυχος, διατήρησε το χαμόγελό του και δήλωσε πόσο ανυπομονούσε για το γάμο.
Έξι μήνες μετά τον γάμο, δέχτηκα ένα πανικόβλητο τηλεφώνημα. «Τσακωθήκαμε πολύ άσχημα», μου είπε αναστατωμένος. Μετά από μια σύντομη περιγραφή, κατάλαβα ότι ο «πολύ άσχημος τσακωμός» σήμαινε το εξής: τσακώθηκαν λίγο, εκείνη έφυγε απ’ το δωμάτιο και επέστρεψε μισή ώρα αργότερα για να απολογηθεί. Αστειότητες. Του μίλησα για τους δικούς μας καυγάδες. Του είπα για τα χιλιάδες άσχημα λόγια που εκτοξεύαμε ο ένας στον άλλο, για τις αμέτρητες φορές που κοπανήσαμε με δύναμη την πόρτα φεύγοντας για ώρες, όχι από το δωμάτιο, αλλά απ’ το σπίτι και επιστρέφοντας μόνο για να καυγαδίσουμε ξανά. Του είπα για εκείνη τη φορά που πέταξα στα σκουπίδια ένα ολόκληρο ταψί με μπισκότα, μόνο και μόνο για μη φάει ο άνδρας μου ούτε ένα! Για τα μισά απ’ αυτά που έχω κάνει δεν έχω καν απολογηθεί!
Όταν τελείωσα την τρομακτική μου εξιστόρηση γελούσαμε κι οι δύο κι εκείνος έδειχνε πιο ήσυχος.
Όταν μια σχέση είναι ακόμη στα πρώτα της στάδια, είναι εύκολο να πιστεύει κανείς ότι έχει λύσει όλα τα προβλήματα κι ότι τίποτα δεν μπορεί να ταράξει την ισορροπία με το άλλο του μισό! Οι τσακωμοί δεν είναι για ΄σένα, είναι για τους άλλους. Και οι καθημερινοί καυγάδες μοιάζουν μικρότητες με τις οποίες εσύ κι ο καλός ή καλή σου αποκλείεται να ασχοληθείς. Πιστεύεις ότι τίποτα δεν μπορεί να σε κάνει να υψώσεις τον τόνο της φωνής σου στον ή στην αγαπημένη σου! Δεν θέλω να φανώ ακατάδεκτη ή σνομπ –είναι ονειρική αυτή η περίοδος. Μακάρι τα ζευγάρια να έχουν τη δύναμη να την κάνουν να διαρκέσει για πάντα.
Δυστυχώς, όμως, αυτό αποκλείεται.
Σε ένα μακροχρόνιο γάμο, κάποια στιγμή θα έρθουν δύσκολες στιγμές. Στιγμές στις οποίες θα κλάψεις κρυφά, θα θυμώσεις ή θα φωνάξεις.
Όταν παντρεύτηκα τον άνδρα μου, δεν είχα ιδέα ότι μια διαδικασία όπως το σφουγγάρισμα ή τα ψώνια μπορεί να προκαλέσει τσακωμούς που θα οδηγήσουν ακόμη και στην αμφισβήτηση της ίδιας της επιλογής του συντρόφου μου!
Τα τελευταία χρόνια άρχισα να ανησυχώ για τους καυγάδες μας… Όμως, όσο περισσότερο μιλάω με άλλα ζευγάρια, τόσο περισσότερο συνειδητοποιώ πόσο φυσιολογικό είναι να κοπανάς μια πόρτα πού και πού ή να τσακώνεσαι για το τηλε-κοντρόλ.
Πώς μπορείς να λες ότι έχεις έναν ευτυχισμένο γάμο, όταν εμπλέκεσαι διαρκώς σε γελοίους, αναίτιους καυγάδες;
Τώρα πια, το αντιλαμβάνομαι. Ναι, γίνεται να είσαι παιδαριώδης κι ανώριμος και εύθικτος και ταυτόχρονα, να είσαι ευτυχισμένος με τον σύντροφό σου! Δεν θέλω να επιδοκιμάσω τις παιδιάστικες πράξεις εκδίκησης ή τους άνευ λόγου, ανώριμους τσακωμούς. Απλά, ναι, είναι καλό να είσαι πάντοτε θετικός, αλλά δεν γίνεται. Υπάρχουν στιγμές, που θα χάσεις την αξιοπρέπεια, και την ψυχραιμία σου και θα κλάψεις καθισμένη στο πάτωμα της κουζίνας ή θα φωνάξεις μια ανυπόστατη κατηγορία στον άνθρωπό σου, πληγώνοντάς τον χωρίς να το αξίζει!
Όλοι έχουμε υπάρξει μικροί, ανεπαρκείς και αναξιοπρεπείς –είτε το παραδεχόμαστε, είτε όχι.
Στον τελευταίο (ασήμαντο) τσακωμό που είχα με τον άνδρα μου, του είπα: «Τουλάχιστον ξέρω ότι έχω όλη την υπόλοιπη ζωή μου διαθέσιμη για να σου μάθω πώς να βάλεις ένα πλυντήριο!». Κι εκείνος αμέσως, μου απάντησε: «Κι εγώ επίσης. Κάποτε θα σου μάθω να κλείνεις κανένα φως όταν φεύγεις!»
Πέσαμε για ύπνο, ακόμη λίγο θυμωμένοι μα ειλικρινά αφοσιωμένοι ο ένας στον άλλο. Όσο είμαστε ζωντανοί, θα τσακωνόμαστε και θα βελτιωνόμαστε μαζί…»
Πηγή: huffingtonpost.com