Σήμερα δεν ήμουν καλή μαμά. Το ξημέρωμα ήρθε πολύ γρήγορα, ύστερα από μια μεγάλη και εξαντλητική νύχτα. Κύλησα από το κρεβάτι και σηκώθηκα περίπου μία ώρα νωρίτερα από αυτήν που ξυπνάς συνήθως. Και όταν ήρθα στο δωμάτιό σου ήσουν έτοιμη για εμένα, με τα μαλλιά σου ανάκατα και ένα στραβό χαμόγελο. «Τσύπνησα!» μου είπες και τέντωσες τα χέρια σου προς εμένα. «Σέλω να πέτσω!»
Δεν χαμογέλασα. Όχι επειδή δεν σ'αγαπώ, αλλά επειδή είχα ανάγκη να κοιμηθώ κι άλλο. Μετά ξεκίνησε μια ακόμα μέρα και εσύ κολλούσες αυτοκόλλητα στον καναπέ κι εγώ γκρίνιαζα από μέσα μου. Και εσύ όπως έπαιζες μου έριξες μια κλωτσιά στο στήθος και σου φώναξα «ΔΕΝ ΧΤΥΠΑΜΕ ΤΗ ΜΑΜΑ!». Συνειδητοποιώ τώρα ότι στην πραγματικότητα δεν φώναζα σε εσένα. Φώναζα στον κόσμο. Αλλά πώς θα μπορούσες να το ξέρεις; Δεν θα μπορούσες και γι'αυτό λυπάμαι.
Και όταν πήγα στο μπάνιο και εσύ με ακολούθησες φωνάζοντας «ΟΧΙ ΜΑΜΑ! ΟΧΙ ΠΙΠΙ!» σου φώναξα «Φύγε!». Δεν ήταν η καλύτερη στιγμή μου.
Λυπάμαι που σε μάλωσα επειδή έφαγες το φαγητό μου. Ένα φαγητό που αγόρασα για τις δυο μας απ'έξω, επειδή δεν είχα κουράγιο να μαγειρέψω και η εξάντλησή μου λιγουρευόταν πίτσα. Αλλά φαίνεται ότι την λιγουρευόσουν κι εσύ. Και λυπάμαι που σε έβαλα τιμωρία επειδή έβαλες το πιάτο σου να χορέψει κι αυτό έπεσε κάτω κι έσπασε. Λυπάμαι που δεν σε φίλησα το μεσημέρι που σε έβαλα για ύπνο, παρά έτρεξα να ξαπλώσω στον καναπέ, κυνηγώντας μερικές στιγμές ηρεμίας.
Θυμάμαι την δική μου μαμά να έχει τέτοιες μέρες, όταν έμοιαζε να έχει φτάσει στα όριά της, κι εμείς προσπαθούσαμε να μην ακουγόμαστε, φοβούμενοι και πεπεισμένοι ότι φταίμε εμείς. Θέλω να ξέρεις ότι δεν φταις εσύ. Ποτέ δεν φταις εσύ.
Αυτό που φταίει είναι η κακή μου ψυχολογία για λόγους άσχετους με εσένα. Θα είμαι καλύτερα αύριο. Έπειτα από έναν καφέ και λίγο ύπνο. Αλλά το να είσαι γονιός σημαίνει πολλά πράγματα, ένα εκ των οποίων είναι ότι δεν μπορώ να ασχοληθώ αποκλειστικά με τον εαυτό μου όπως θα ήθελα μερικές φορές να κάνω. Αυτό, βέβαια, με κάνει καλύτερο άνθρωπο, αλλά είναι και τόσο μα τόσο δύσκολο, όταν τα μάτια μου τσούζουν από την αϋπνία και η πλάτη μου πονάει. Δεν χρειάζεται να τα ξέρεις όλα αυτά τώρα. Και όταν θα χρειαστεί να τα ξέρεις, θα καταλάβεις. Αλλά θέλω να απολογηθώ, μόνο και μόνο για να ξέρεις ότι προσπαθώ όσο περισσότερο μπορώ, ακόμα κι όταν κάποιες μέρες το «περισσότερο» δεν είναι αρκετό.
Σε ακούω να ξυπνάς. Σε ακούω να τραγουδάς και να λες κάτι για ένα πλαστικό παπάκι. Έρχομαι να σε πάρω τώρα. Θα φάμε φρούτα και θα διαβάσουμε μερικά βιβλία. Θα κάνουμε αγκαλίτσες και θα κολλήσουμε μερικά ακόμα αυτοκόλλητα στον καναπέ.
Και αύριο, θα προσπαθήσω ξανά.
Σ'αγαπώ.
Η μαμά σου "