Χαλάρωσε και θα γίνει. Καταρχάς, όποιος το λέει αυτό δεν μπορεί να προβλέψει το μέλλον, γι'αυτό, όσο καλοπροαίρετος κι αν είναι, είναι τουλάχιστον αφελές να το λέει σε μία γυναίκα που προσπαθεί. Δεύτερον, η χαλάρωση ούτε την ποσότητα του σπέρματος αυξάνει, ούτε θεραπεύει την ενδομητρίωση, ούτε κάνει τις πολυκυστικές ωοθήκες να δουλέψουν σωστά. Η υπογονιμότητα συνήθως έχει να κάνει με συγκεκριμένα ιατρικά προβλήματα.
Γιατί δεν υιοθετείς; Υπάρχουν αμέτρητα παιδιά που έχουν ανάγκη από μία καλή οικογένεια και η υιοθεσία πράγματι πετυχαίνει με ένα σμπάρο δυο τρυγόνια. Ένα παιδί χωρίς γονείς, δύο γονείς χωρίς παιδί: Ένωσέ τους και βρέθηκε η λύση! Δυστυχώς, η αλήθεια δεν είναι ακριβώς έτσι. Πριν αποφασίσουν να υιοθετήσουν, τα περισσότερα ζευγάρια περνούν μία περίοδο πένθους, κατά την οποία θρηνούν το βιολογικό παιδί που ποτέ δεν απέκτησαν. Οι περισσότερες γυναίκες θρηνούν που δεν έγιναν μανούλες και δεν θήλασαν. Και η διαδικασία της υιοθεσίας είναι κατά κανόνα πολύ δύσκολη (και σε πρακτικό και σε συναισθηματικό επίπεδο) και χρονοβόρα.
Σε αντίθεση με ό,τι πολλοί μπορεί να πιστεύουν, είναι εξαιρετικά δύσκολο να δοθεί ένα παιδί για υιοθεσία, είτε πρόκειται για Ελληνόπουλο είτε για παιδί από άλλη χώρα. Και όλο αυτό δεν είναι εύκολο να το διαχειριστεί ένα ζευγάρι, το οποίο έχει δεχθεί το πιο βαρύ πλήγμα της υπογονιμότητας. Εξάλλου, μην ξεχνάτε ότι παιδιά για υιοθεσία δεν δίνονται μόνο σε υπογόνιμα ζευγάρια.
Όταν υιοθετήσεις, θα μείνεις και έγκυος. Αυτό λέγεται συνήθως σε συνέχεια του προηγούμενου. Και ναι, ίσως να έχει συμβεί σε κάποιες γυναίκες αυτό, όπως έχει συμβεί και σε γυναίκες να αποκτούν παιδί στα 60. Ξέρετε γιατί μας έχουν κάνει εντυπώσει αυτές οι ιστορίες; Γιατί συμβαίνουν εξαιρετικά σπάνια.
Το να αποκτά κανείς παιδί είναι επιλογή, γιατί να πρέπει να φορολογούμαι εγώ για να καλύπτει ο ΕΟΠΠΥ τα φάρμακα της εξωσωματικής σου; Γιατί αν γνώριζε ο κόσμος πόσο απειροελάχιστο ποσοστό της φορολογίας του καταλαμβάνουν οι θεραπείες υποβοηθούμενης αναπαραγωγής δεν θα το συζητούσε καν. Με την λογική αυτή, γιατί να φορολογούμαστε για τους ανθρώπους που επειδή δεν προσέχουν την υγεία τους καταλήγουν καθημερινά στα δημόσια νοσοκομεία; Κι αν η απόκτηση παιδιού είναι πράγματι επιλογή, εγώ γιατί να φορολογούμαι για να καλύψω τον τοκετό σου σε δημόσιο νοσοκομείο ή για το δημόσιο σχολείο που θα πάει το παιδί σου; Η τεκνοποίηση αποτελεί βιολογική λειτουργία του καθενός. Οι άνθρωποι έχουν αναπαραγωγικό σύστημα. Κι όταν το σύστημα αυτό δεν δουλεύει, χρειάζονται βοήθεια. Επίσης, είναι εξοργιστικό το ότι πολλοί άνθρωποι λένε ότι η απόκτηση παιδιού είναι ό,τι πιο σημαντικό τους συνέβη, αλλά ταυτόχρονα είναι τόσο σκληροί έναντι σε άλλους ανθρώπους που επιθυμούν να γίνουν γονείς.
Ίσως οι άνθρωποι με πρόβλημα υπογονιμότητας να μην είναι προορισμένοι για να κάνουν παιδιά. Υπάρχουν και πιο θρησκευτικές εκδοχές της ίδιας άποψης, όπως «Ίσως ο Θεός να έχει άλλα σχέδια για εκείνους». Με τη λογική αυτή, μπορεί ένας καρκινοπαθής να μην είναι προορισμένος για να πεθάνει, οπότε γιατί να κάνει χημειοθεραπείες; Και ίσως ο Θεός να προόριζε κάποιον να περάσει την ζωή του σε αναπηρικό καροτσάκι, οπότε να μην δοκιμάσει να βάλει προσθετικό μέλος. Η εξέλιξη της ιατρικής υπάρχει για να μπορούν οι άνθρωποι να ζουν καλύτερα και περισσότερο. Γιατί, λοιπόν, η υπογονιμότητα να μην καλεί θεραπεία; Όσο για εκείνους που υποστηρίζουν ότι ίσως τα υπογόνιμα ζευγάρια να μην είναι βιολογικά κατάλληλα για να γίνουν γονείς, δεν υπάρχει έρευνα που να λέει ότι παιδιά που έχουν γεννηθεί μέσω εξωσωματικής είναι λιγότερο φυσιολογικά από άλλα.
Τα ζευγάρια που προσπαθούν να κάνουν παιδί είναι εγωκεντρικά και δεν χαίρονται με την χαρά των άλλων που έχουν παιδιά. Πράγματι, τα υπογόνιμα ζευγάρια συχνά νιώθουν την ανάγκη να αποστασιοποιηθούν από ζευγάρια που έχουν ή περιμένουν παιδί, αλλά αυτό δεν αποτελεί προσωπική επίθεση. Μπορεί να δείχνει ζήλια –δεν είναι παράλογο. Δεν είναι ότι δεν χαίρονται με την χαρά ζευγαριών που περιμένουν παιδί, είναι ότι λυπούνται τόσο που εκείνοι δεν μπορούν να αποκτήσουν. Για τα υπογόνιμα ζευγάρια είναι δύσκολο να ζουν σε έναν κόσμο που όλοι αποκτούν παιδιά. Έρευνες λένε ότι άτομα -και δη γυναίκες- που υποβάλλονται σε θεραπείες εξωσωματικής μπορεί να εμφανίσουν ποσοστά κατάθλιψης αντίστοιχα με άτομα που υποβάλλονται σε θεραπεία για καρκίνο. Μπορεί, λοιπόν, η υπογονιμότητα να μην απειλεί την ζωή κάποιου, αλλά σίγουρα επηρεάζει την ποιότητα ζωής του. Φανταστείτε για ένα λεπτό την ζωή σας χωρίς τα παιδιά σας. Όχι ένα Σαββατοκύριακο χωρίς τα παιδιά σας –ολόκληρη την ζωή σας! Φανταστείτε τώρα πώς νιώθουν τα υπογόνιμα ζευγάρια...
Οι γυναίκες που κάνουν αμέτρητες εξωσωματικές προκειμένου να καταφέρουν να αποκτήσουν παιδί, δεν πρέπει να στέκουν και πολύ καλά στα μυαλά τους. Θεωρούν ότι τα παιδιά είναι εμπορεύματα. Όποιος πιστεύει κάτι τέτοιο, μάλλον δεν έχει γνωρίσει ποτέ ζευγάρια που παλεύουν με την υπογονιμότητα. Τα ζευγάρια αυτά περνούν άπειρο χρόνο να ελπίζουν και να προσεύχονται να αποκτήσουν παιδί κι αν προχωρούν σε ακραίες θεραπείες, το κάνουν επειδή η καρδιά τους είναι γεμάτη από αγάπη που ξεχειλίζει, και τους διαλύει το να μη μπορούν να προσφέρουν όλη αυτή την αγάπη σε ένα μωρό. Μερικές φορές, λοιπόν, αναγκάζονται να ξοδεύουν άπειρα χρήματα και να υποβάλλονται σε σκληρές θεραπείες. Αλλά όταν τελικά καταφέρνουν τα ζευγάρια αυτά να αποκτήσουν παιδί, η εμπειρία είναι ανεκτίμητη! Ένα παιδί που συλλαμβάνεται και αποκτάται έπειτα από τέτοιον αγώνα, αγαπιέται το ίδιο, αν όχι περισσότερο, με ένα παιδί που αποκτάται φυσιολογικά.