Βλέπουμε γύρω μας γονείς με τα μωρά ή τα παιδιά τους, χωρίς όμως να είναι ακριβώς μαζί τους. Οι μεγάλοι είναι στο τηλέφωνο. Ο μπαμπάς κουνά το παιδί στην κούνια και μιλά στο hands-free. Η μαμά σπρώχνει το καροτσάκι με το ένα χέρι και με το άλλο μιλά στο κινητό.
Τα παιδιά δυσφορούν. Τραβούν τους γονείς από τα ρούχα, κρεμιούνται από τα χέρια τους, κάνουν ό,τι μπορούν για να προσελκύσουν την προσοχή τους. Έχουμε ακούσει παιδιά να παρακαλούν τους γονείς να κλείσουν το τηλέφωνο. Έχουμε δει παιδιά να αρχίζουν την γκρίνια τη στιγμή που ο γονιός σηκώνει το τηλέφωνο και φεύγει από το τραπέζι του φαγητού. Ο δεκάχρονος γιος ενός φίλου ανακοίνωσε πρόσφατα ότι μισεί τα κινητά τηλέφωνα. Στην πραγματικότητα μισεί την τεχνολογία. Ούτε με τα iPad «ψαρώνει». Ούτε με τα μηνύματα. Καταλαβαίνει ότι ο πατέρας του δε μπορεί ποτέ να ξεφύγει από την δουλειά του και η δουλειά δεν αφήνει ποτέ τον πατέρα του. Βλέπει το τηλέφωνο και σκέφτεται «έχω χάσει την προσοχή του μπαμπά μου». Και αυτό ακριβώς είναι που χρειάζονται τα παιδιά: Προσοχή. Όλοι μας την χρειαζόμαστε.
Αποσυνδεθείτε από το κινητό, επανασυνδεθείτε με το παιδί
Οι γονείς πρέπει να κόψουν αυτή την κακή συνήθεια πριν να είναι αργά. Δεν λέω να φτάσουν στο άλλο άκρο και να μην μιλούν ποτέ στο τηλέφωνο μπροστά στο παιδί. Αλλά να σκεφτούν λίγο παραπάνω πόσες ευκαιρίες επικοινωνίας με το παιδί τους έχουν χάσει. Κι ας μην μιλάνε με το παιδί. Αρκεί να είναι εκεί, δίπλα του, ήσυχοι.
Μερικές φορές (αρκετές φορές) το να είσαι γονιός, είναι βαρετό. Κι όμως, αυτές οι βαρετές στιγμές είναι που θα μας λείψουν περισσότερο όταν τα παιδιά μας μεγαλώσουν. Η ώρα που τα μεταφέρουμε κάπου με το αυτοκίνητο είναι αυτή που θα έπρεπε να κουβεντιάζουμε μαζί τους. Οι βόλτες μαζί τους είναι αυτές που προσφέρονται για να τους μάθουμε πράγματα. Ο γονιός είναι η ιδιοφυΐα που δίνει ονόματα στο κάθε τι και παροτρύνει το παιδί να προσέξει την παραμικρή λεπτομέρεια που συναντά στον δρόμο του. Οι μικρές καθημερινές ρουτίνες με το παιδί μας είναι ανιαρές και ταυτόχρονα θεϊκές. Και, φυσικά, υπάρχει πάντα άπλετος χρόνος μέσα στη μέρα για ένα τηλεφώνημα, ή για δέκα. Τα παιδιά περπατάνε αργά, τρώνε αργά, παρατηρούν αργά, διαβάζουν αργά, μέχρι που ξαφνικά εξαφανίζονται γιατί έχουν μεγαλώσει πολύ γρήγορα.
Και το να δίνουμε στα παιδιά τα δικά τους κινητά τηλέφωνα, εν ονόματι του δίκαιου μοιράσματος, δεν «πιάνει». Αυτή είναι άλλη μία συνηθισμένη εικόνα: Η οικογένεια μαζί και καθένας χαμένος στη δική του τεχνολογική φούσκα. Κάποιοι γονείς ανησυχούν για την ακτινοβολία και τη σωστή ανάπτυξη του εγκεφάλου του μωρού. Θα έπρεπε να ανησυχούν για την αποσύνδεση και τη σωστή ανάπτυξη του πνεύματος.
Κάποια μέρα θα θέλετε να είστε με το παιδί σας και να μιλήσετε. Αλλά θα είναι πολύ απασχολημένο, μιλώντας στο τηλέφωνο με κάποιον που δεν θα είναι εκεί. Και γιατί όχι; Ούτε εσείς ήσασταν εκεί για το παιδί σας.
Πηγή: Time.com