"Την προηγούμενη εβδομάδα παραλίγο να σκοτώσω την κόρη μου.
Εκείνη η εβδομάδα ξεκίνησε όπως ξεκινούν όλες. Ο σύζυγός μου ταξίδευε σχεδόν ασταμάτητα για έναν ολόκληρο μήνα. Είτε το θέλαμε είτε όχι, όλοι είχαμε αρχίσει να μπαίνουμε σε έναν ρυθμό χωρίς εκείνον. Τρέχοντας από το σχολείο στις διάφορες δραστηριότητες και μετά στο σπίτι, οι μέρες περνούσαν σχετικά γρήγορα. Μέχρι το βράδυ, όμως, ήμασταν και οι τρεις διαλυμένοι. Γύρω στις 6 μ.μ, τα αποθέματα ενέργειάς μας ξεκινούσαν να εξαντλούνται. Ήταν περίπου τέτοια ώρα, την προηγούμενη Πέμπτη, όταν άρχισα να ετοιμάζω τα παιδιά για μπάνιο.
Η κόρη μου είχε πολύ έντονο πόνο στο στομάχι από νωρίς το πρωί, αλλά δεν είχα δώσει ιδιαίτερη σημασία. Παρ’ όλο τον πόνο, ήταν χαρούμενη, έπαιζε και σε γενικές γραμμές ήταν ο εαυτός της. Αυτό που ήξερα είναι ότι ήταν πολύ κουρασμένη. Μιάμιση ώρα πριν την καθιερωμένη ώρα ύπνου, την έβαλα στη μπανιέρα, άφησα το νερό να τρέχει για να τη γεμίσει και βγήκα από το μπάνιο για να ετοιμάσω το ντους του γιου μου. Αυτό είναι κάτι που έκανα αρκετά συχνά με τη μικρή. Κοντεύει να κλείσει τα τέσσερα και μου είναι σχετικά εύκολο να την αφήνω μόνη στο μπάνιο.
Επιπλέον, το βραδινό μπάνιο και των δύο παιδιών γίνεται ταυτόχρονα, επομένως και η διαδικασία της προετοιμασίας γίνεται ταυτόχρονα – είναι μια διαδικασία απαιτητική, η οποία γίνεται αποκλειστικά από εμένα, στο τέλος της ημέρας, όταν έχω πια εξαντληθεί. Αγαπώ πολύ τα παιδιά μου και θέλω να τα φροντίζω , απλά είμαι πολύ κουρασμένη. Δε μου αρέσει να αντιμετωπίζω με βιασύνη το μπάνιο και την ώρα του ύπνου τους, αλλά το κάνω. Το κάνω, γιατί εκείνη την ώρα της ημέρας, το μόνο που θέλω είναι να κουρνιάσω στον καναπέ, μόνη μου με τις σκέψεις μου. Η ώρα του μπάνιου έχει γίνει ακόμη ένα πράγμα στην καθημερινή λίστα όσων έχω να κάνω. Και γίνομαι πολύ πιο βιαστική και απρόσεκτη απ’ όσο πρέπει.
Εν πάση περιπτώσει, την άφησα μόνη για περίπου δύο λεπτά. Βρήκα τον πεντάχρονο γιο μου και να τον πήγα στο ντους. Άκουσα το κινητό μου να κάνει το χαρακτηριστικό ήχο που σημαίνει ότι έλαβα e-mail. Πράγματι, η φίλη μου, μου είχε στείλει ένα mail. To διάβασα. Δεν ήταν καθόλου επείγον. Εντελώς ανεξήγητα, ένιωσα την ανάγκη να της απαντήσω, ακριβώς εκείνη τη στιγμή.
Και κάνοντας αυτή την επιλογή, άφησα την κόρη μου μόνη της στη μπανιέρα για δύο λεπτά.
Oποιοδήποτε άλλο βράδυ αυτό δεν θα ήταν πρόβλημα. Αλλά αυτό το συγκεκριμένο βράδυ, τα πράγματα λειτούργησαν διαφορετικά. Ήταν πολύ κουρασμένη, το νερό ήταν ζεστό και αποκοιμήθηκε. Την πήρε ο ύπνος. Εντελώς. Γύρισα κοντά της δύο λεπτά μετά και είχε καταφέρει να κοιμηθεί καθιστή. Αν αργούσα λίγο ακόμα (πόσο άραγε; Μερικά δευτερόλεπτα;) το νερό θα είχε καλύψει το κεφαλάκι της. Θα είχε πνιγεί και θα ήταν δικό μου σφάλμα.
Ούρλιαξα. Την χαστούκισα ελαφρά στο μάγουλο. Δεν ανταποκρίθηκε αμέσως, αλλά ανέπνεε κανονικά και φαινόταν καλά. Απλώς κοιμόταν. Τη σήκωσα αμέσως, την πήγα στο δωμάτιό της και κάθισα δίπλα της κοιτώντας το μικρό της σώμα και παρακολουθώντας τη ρυθμική ανάσα της. Δεκαπέντε λεπτά αργότερα ξύπνησε φρέσκια, αναζωογονημένη, λιγάκι βρεγμένη, έτοιμη για παιχνίδι και με μηδενική αντίληψη του τι θα μπορούσε να έχει συμβεί.
Ένιωσα ότι χάνω την ανάσα μου.
Για λίγο ένιωσα ότι έχω χάσει την ικανότητα να είμαι αποτελεσματική, να κάνω σωστά ένα πράγμα. Κατάλαβα ότι δεν επρόκειτο για ένα μεμονωμένο περιστατικό. Έγινα μητέρα στην εποχή της τεχνολογικής έκρηξης κι έχασα τη δυνατότητα να είμαι διαρκώς πραγματικά παρούσα και να μπορώ να κάνω σωστά ένα πράγμα τη φορά. Με τρομάζει αυτό. Και τη συγκεκριμένη νύχτα, η ανικανότητά μου να επικεντρωθώ σε μία μόνο δραστηριότητα, θα μπορούσε να έχει στοιχίσει τη ζωή του παιδιού μου. Μερικά δευτερόλεπτα, θα είχαν αλλάξει τις ζωές μας για πάντα. Δεν μπορώ να συλλάβω πόσα θα έχανα, εξαιτίας δύο λεπτών.
Ζούμε σε μια εποχή που μας περνάει το μήνυμα ότι πρέπει να κάνουμε όσο περισσότερα πράγματα μπορούμε, όσο το δυνατόν γρηγορότερα – πρέπει να έχουμε τη μέγιστη δυνατή αποδοτικότητα. Όμως , όχι. Δεν πρέπει. Πόσες δουλειές του σπιτιού, επαγγελματικά ραντεβού και ραντεβού με γιατρούς, μαθήματα χορού, απαντήσεις σε mails και τόσα άλλα πράγματα ποικίλων βαθμών σημασίας προσπαθούμε να χωρέσουμε σε μία μέρα; Καμιά φορά πιστεύω ότι προσπαθώντας να ανταποκριθούμε σε όλα αυτά καθημερινά, χάνουμε τη δυνατότητα να ζήσουμε τα σημαντικά.
Ρέπουμε διαρκώς προς πολλές, διαφορετικές κατευθύνσεις. Το σώμα μας βρίσκεται σε ένα μέρος, αλλά η καρδιά και το μυαλό μας αλλού. Ο χώρος και ο χρόνος διαχωρίζονται. Οι άνθρωποι γράφουν με συντομογραφίες πολύ περισσότερο απ’ ότι παλιά, γιατί πια έτσι ζούμε. Τουλάχιστον έτσι ζω εγώ.
Αλλά την προηγούμενη εβδομάδα χτύπησε συναγερμός. Θα ασχολούμαι με λιγότερα πράγματα και θα έχω μία ασχολία τη φορά. Αν δεν κάνω δυο και τρεις δουλειές την ίδια στιγμή, όλα θα πάρουν περισσότερο χρόνο. Αλλά δεν πειράζει καθόλου. Τουλάχιστον η προσοχή μου θα είναι εστιασμένη και τα αποτελέσματα καλύτερα.
Οι άνθρωποι μιλούν πολύ για το ζήτημα της απρόσεκτης οδήγησης, αλλά το πρόβλημα δεν τελειώνει εκεί. Ζούμε απρόσεκτα. Κι αυτό δεν έχει ως μοναδικό αποτέλεσμα να ζούμε μια άδεια, ανούσια ζωή. Όπως αποδεικνύει η ιστορία μου, μπορεί να γίνουμε τραγικά επικίνδυνοι."