Όταν ο άνδρας μου και εγώ αποκτήσαμε το πρώτο μας παιδί, το 2009, αμέσως έθεσα ρεαλιστικές προσδοκίες για τον εαυτό μου ως μητέρα και για τους δυο μας ως ζευγάρι, γιατί ποιο το νόημα να έχεις στόχους αν δεν είναι εφικτοί; Προφανώς ήθελα να είμαι η καλύτερη μαμά του κόσμου, αλλά δεν ήθελα να βυθιστώ στα παιδιά τόσο απόλυτα που θα έφτανα να αποξενωθώ από τον άνδρα μου. Ή από τον εαυτό μου. Προσπαθούσα να βρω την ισορροπία μεταξύ των προσπαθειών μου και της πραγματικότητάς μου, με την οποία ερχόμουν αντιμέτωπη, δηλαδή με τις προσδοκίες της κοινωνίας, και ιδιαίτερα των άλλων μαμάδων, από εμένα.
Στο πρόσφατο άρθρο της Amber Doty «Βάζοντας τον άνδρα σου πρώτα» αμφισβητούνται έντονα οι μπαγιάτικες πλέον έννοιες του πώς πρέπει να είναι οι μαμάδες. Στο άρθρο αυτό η Doty καταθέτει ότι ο άνδρας της είναι η νούμερο ένα προτεραιότητά της:
Παρόλο που κατανοώ... την πιθανή παροδικότητα του γάμου έναντι του άρρηκτου δεσμού μεταξύ μητέρας και παιδιού, θεωρώ την επένδυσή μου στην σχέση μου με τον σύζυγό μου ως μία που ωφελεί συνολικά όλη την οικογένεια. Δίνοντας προτεραιότητα στις ανάγκες του άνδρα μου μειώνω το ενδεχόμενο διαζυγίου και αυξάνω την πιθανότητα να παραμείνουν τα παιδιά μου σε ένα σπίτι με δύο γονείς.
Διαβάζοντας το άρθρο αυτό έγνεψα με σιωπηλή αλληλεγγύη. Το να είσαι γονιός είναι δύσκολο και ειλικρινά δεν θέλω να το κάνω μόνη μου. Έφερα στο μυαλό μου τις φορές που είχα βάλει τις ανάγκες του άνδρα μου πριν από αυτές των παιδιών μου και -κάθεστε;- τις μέρες, αν και σπάνια, που είχα βάλει μπροστά τις δικές μου ανάγκες! Δεν υπάρχει αμφισβήτηση στο ότι το να βγεις ένα βράδυ με φίλους ή να πας για φαγητό με τον άνδρα σου και μόνο βοηθά στο να ηρεμούν τα ταραγμένα νερά της γονεϊκής ζωής.
Το σκεπτικό της συγγραφέως -με το οποίο συμφωνώ- είναι ότι αυτή και ο άνδρας της είναι μία ομάδα και οι επιτυχημένες ομάδες είναι αυτές που προπονούνται μαζί και εξασκούν την ανοιχτή επικοινωνία. Δεδομένου ότι το δεύτερο είναι σχεδόν αδύνατο να το πετύχεις όταν τα παιδιά διακόπτουν διαρκώς οποιαδήποτε συζήτηση (και τρυφερή στιγμή) οι κλεφτές στιγμές μακριά τους είναι πολύτιμες. Λυπάμαι παιδιά, αλλά μερικές φορές η Μαμά θα προτιμούσε να κάνει αγκαλίτσες με τον Μπαμπά στον καναπέ παρά να παίζει Angry Birds για χιλιοστή φορά.
Μας κάνει αυτό κακές μαμάδες;Ναι. Τουλάχιστον σύμφωνα με τα πικρόχολα σχόλια που άφησαν διάφοροι ανώνυμοι αναγνώστες κάτω από το άρθρο της Doty. Πολλοί θύμωσαν με την ιδέα ότι μία μητέρα μπορεί «τόσο εγωιστικά να αγνοεί τα παιδιά της» με το να «φροντίζει τον σύντροφό της». Άλλοι δεν μπορούσαν να καταλάβουν γιατί μια γυναίκα να κάνει παιδιά αν δεν μπορεί να έχει στραμμένη την προσοχή της διαρκώς πάνω τους.
Επιτρέψτε μου να σας εξηγήσω: Αν τα παιδιά μας αποτελούν τον μοναδικό σκοπό της ύπαρξής μας, μεγαλώνοντας θα γίνουν εγωκεντρικά και κακομαθημένα και δεν θα καταφέρνουν να προσφέρουν ή να μοιράζονται τον χρόνο τους ή τα πράγματά τους με κανέναν. Δεν έχουμε ήδη αρκετούς τέτοιους ανθρώπους να ζουν ανάμεσά μας;
Ζητώντας από τα παιδιά να περιμένουν μια στιγμή ή λέγοντάς τους «όχι» δεν θα βλάψει την αυτοπεποίθησή τους. Δείχνοντας αγάπη και εκτίμηση στον άλλον γονιό δεν θα καταστρέψει την ευαίσθητη ψυχή τους. Το αντίθετο, μάλιστα. Βάζοντας τους συντρόφους μας, και μερικές φορές τον εαυτό μας, σε προτεραιότητα, μαθαίνουμε στα παιδιά πώς να σέβονται τους άλλους και τον εαυτό τους. Παρατηρώντας τα παιδιά τους γονείς τους να φροντίζουν κατά καιρούς τις ανάγκες ο ένας του άλλου μπορεί να ενσταλάξει μέσα τους την υπομονή και την συμπόνια. Δεν καταλαβαίνω πώς μπορεί κάτι τέτοιο να είναι εγωιστικό. Για την ακρίβεια, μου ακούγεται εξαιρετική ανατροφή των παιδιών.
Δεν λέω να πάρετε το επόμενο αεροπλάνο για Παρίσι ή να κάνετε μαθήματα χορού με τον άνδρα σας κάθε απόγευμα, αλλά το να στείλετε για ένα βράδυ τα παιδιά στην γιαγιά... δεν σας κάνει κακούς γονείς!
Το να εκτιμάμε τους συντρόφους μας, να αγαπάμε τα παιδιά μας και να βρίσκουμε χρόνο για τον εαυτό μας μπορούν να συνυπάρχουν σε έναν υγιή γάμο και μία ευτυχισμένη οικογένεια. Όταν χτίζεις οτιδήποτε είναι σημαντικό να βάζεις γερά θεμέλια και αυτός είναι ο λόγος που συνεχίζω να βάζω την σχέση μου με τον άνδρα μου πάνω από τα παιδιά μας. Ως γονείς, ο στόχος μας για το μέλλον περιλαμβάνει χαρούμενα, υγιή παιδιά, τα οποία θα είναι ανεξάρτητα από εμάς και ίσως ένα σπίτι πάνω στην θάλασσα. Ως ζευγάρι ελπίζουμε να αποφύγουμε το να κοιτάζουμε κάποτε με βλέμμα κενό ο ένας τον άλλον και να νιώθουμε ότι δεν γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον 50 χρόνια μετά. Και εγώ, ως γυναίκα, υπερήφανα φορώ τους τίτλους Σύζυγος και Μητέρα, ωστόσο πριν παντρευτώ και κάνω παιδιά ήμουν η Στεφανία και αρνούμαι να εγκαταλείψω τον εαυτό μου.
*Το κείμενο προέρχεται από την μαμά τριών παιδιών και blogger Stephanie Jankowski.