Κάποια από τα δώρα που έφεραν στην κόρη μου Ελίζα για τα γενέθλιά της, πριν από λίγο καιρό, ήταν κούκλες Barbie και από τότε όπου πηγαίνουμε, τις κουβαλά μαζί. Κάποια μέρα, στη βόλτα, η Ελίζα μου λέει όλο χαρά «Μαμά, δεν είσαι σαν την Barbie». Έκανα το λάθος να την ρωτήσω τι εννοούσε.
Δεν είμαι πριγκίπισσα
Καταρχήν με ενημέρωσε ότι δεν είμαι πριγκίπισσα όπως η Barbie. Το αποδέχτηκα χωρίς να φέρω αντίρρηση. Άλλωστε, αν κατείχα κάποιον βασιλικό τίτλο, αυτός θα ήταν η Βασίλισσα της Σιδερώστρας. Όσοι ζούσαν στο Βασίλειο της Σιδερώστρας θα έπρεπε να σταματούν στο πέρασμά μου και να μου πετούν καθαρά ρούχα, τα οποία εγώ, με τρόπο μαγικό, θα τους πετούσα πάλι πίσω, άψογα σιδερωμένα. Η Barbie, από την άλλη, δεν γίνεται να μην είναι πριγκίπισσα: Παρά τα αμέτρητα ρούχα της, ούτε στη βίλα της, ούτε στον πύργο της, ούτε στο εξοχικό της -όλα αυτά βρίσκονται διάσπαρτα στο δωμάτιο της κόρης μου- δεν υπάρχει η παραμικρή σιδερώστρα.
Τιποτένιο μεταφορικό μέσο
Ούτε κατά διάνοια δεν μοιάζει το αυτοκίνητό μου με τα μεταφορικά μέσα της Barbie, η οποία πέρα από το κατάλευκο άλογο, διαθέτει ένα σπορ διθέσιο και ένα VW Beetle. Θα ήθελα, όμως, να δω το πρόσωπό της αν οδηγούσε ένα πανάρχαιο μεσαίου μεγέθους οικογενειακό, με παιχνίδια να ξεχύνονται κάθε φορά που θα άνοιγε τις πόρτες. Ή αναρωτιέμαι τι έκφραση θα έπαιρνε όταν θα υπολόγιζε πόσο της κοστίζει κάθε μήνα σε βενζίνη για να πηγαίνει τα παιδιά από εδώ και από εκεί, στις διάφορες δραστηριότητές τους. Πάω στοίχημα ότι θα εμφανίζονταν μερικές ρυτίδες προβληματισμού.
Αισθητικές διαφορές
Έπειτα είναι και η πιο εμφανής διαφορά που τόνισε η Ελίζα: Δεν μοιάζω με την Barbie. «Μαμά, τα μαλλιά σου είναι καφέ και ίσια», μου είπε. Μία από τις Barbie της είναι έγκυος. Αυτό σημαίνει πως κάθε φορά που γεννά το μωρό απλά βγαίνει από την κοιλιά της και η κοιλιά αποκτά ξανά το φλατ γραμμωμένο καπάκι της. Σαφώς και δεν υπάρχουν ραγάδες στο σώμα της, ενώ τα πόδια της είναι λεπτά και αψεγάδιαστα –ούτε ίχνος φλέβας. Η Ελίζα είχε, μάλιστα, την καλοσύνη να μου δείξει πως το στομάχι της Barbie είναι σκληρό, ενώ το δικό μου «ζουλιέται». «Θέλεις να το πιάσεις;», με ρώτησε, χωρίς να υποψιάζεται ότι δεν συμπαθώ καθόλου την συγκεκριμένη κούκλα ακριβώς εξαιτίας του φλατ, πλαστικού στομαχιού της.
Αν η κόρη μου θέλει να ονειρεύεται ότι μία μέρα μπορεί να γίνει πριγκίπισσα, ότι θα έχει ένα σπίτι χωρίς σιδερώστρα, ένα αυτοκίνητο που δεν θα κοστίζει τίποτα και ότι θα διαθέτει για πάντα υπέροχο, γραμμωμένο σώμα και ένα μόνιμο χαμόγελο στο πρόσωπο, δε με ενοχλεί καθόλου. Γι’αυτό υπάρχουν τα όνειρα.
Μας κάνουν κακό, άραγε, τέτοια όνειρα καθώς μεγαλώνουμε; Δε νομίζω. Άλλωστε, και εγώ έπαιζα με Barbie όταν ήμουν μικρή και, καθώς μεγάλωνα, έμαθα πως ούτε πριγκίπισσα είμαι, ούτε ο Ken θα είναι πάντα εκεί, αλλά πως, παρά το «ζουληχτό» στομάχι μου, μπορώ να είμαι πραγματικά ευτυχισμένη.
Πηγή: Modernmom