Ερώτηση:
Καλησπέρα. Είμαι στο 2ο μήνα εγκυμοσύνης και έχω ένα κοριτσάκι 4 ετών. Είναι πολύ προσκολλημένη επάνω μου και εγώ αυτό το διάστημα το περνώ δύσκολα, δηλαδή έχω εμετούς, ζαλάδες, υπνηλία, κάτι το οποίο δεν μου επιτρέπει να είμαι όπως πριν και ειδικά μαζί της. Έτσι τον περισσότερο χρόνο τον περνάει με τη γιαγιά και τον παππού που πριν την εγκυμοσύνη καθόταν μαζί τους 10' την ημέρα. Αυτό την έχει αναστατώσει πολύ και έχει αλλάξει προς το χειρότερο. Δεν ξέρω πώς να το χειριστώ. Ο άνδρας μου με κατηγορεί ότι εγώ φταίω που δεν έχει μάθει να περνάει χρόνο και με άλλους...Απάντηση:
Η κόρη σας βιώνει μάλλον τραυματικά τον βίαιο αποχωρισμό από εσάς και φαίνεται ο σύζυγός σας να έχει δίκιο. Προφανώς είχατε την κόρη σας προσκολλημένη επάνω σας ενώ χρειαζόταν να την έχετε αφήσει πιο ελεύθερη και πιο αυτόνομη και τώρα που εσείς απότομα αποτραβιέστε από μια παρατεταμένη σχέση εξάρτησης η κόρη σας νιώθει να βρίσκεται στο κενό και πως δεν την θέλετε πια. Τα παιδιά έχουν εγωκεντρικό τρόπο σκέψης και νομίζουν ότι είναι το κέντρο του κόσμου του περιβάλλοντος τους κάτι που είναι φυσικό στις μικρές ηλικίες.
Αν αυτή την στιγμή εσείς απομακρύνεστε αισθάνεται και ότι δεν την θέλετε και ότι φταίει. Καλείστε να κάνε υπέρβαση στο να ασχοληθείτε μαζί της επαρκώς για να μην νιώθει ότι την έχετε αφήσει μόνη της. Ρωτήστε την για τα συναισθήματα της και μιλήστε της από καρδιάς. Δώστε της όλη την αγάπη σας με τις λέξεις σας και επιβεβαιώστε της τα συναισθήματα σας για εκείνη. Χαϊδέψτε της την ψυχή με την αγάπη σας και δείξτε της πως καταλαβαίνετε πως νιώθει, για την ακρίβεια μιλήστε το μαζί της. Χωρέστε τα συναισθήματα της μπαίνοντας στην δική της θέση για να την κατανοήσετε. Είναι πολύ βίαιο για την ίδια να περνάει από το ένα άκρο στο άλλο ανάλογα με τις δικές σας ανάγκες.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.