Ερώτηση:
Ο γιος μου είναι 14 μηνών και ενώ μέχρι τώρα κοιμόταν από μόνος του (από 2 μηνών) και σε γενικές γραμμές άκουγε, έχει αρχίσει να κλαίει ασταμάτητα για να τον πάρουμε στο κρεβάτι μας ή απλά για να γίνει το δικό του. Επίσης πεισμώνει πάρα πολύ όταν τον μαλώνω. Κατανοώ πως πρέπει να του βάλω κάποια όρια, πρώτα από όλα για την δική του ασφάλεια, αλλά δεν θέλω να φωνάζω και να επικρατεί υστερία. Χτες τον άφησα πρώτη φορά να κλαίει για 10 λεπτά στο κρεβάτι του και στο τέλος αποκοιμήθηκε. Είναι σωστό; Πώς πρέπει να αντιμετωπίσω όλη την χειριστική του φάση; Γενικά προσπαθώ να του μιλάω σαν σε μεγάλο και νομίζω ότι καταλαβαίνει όταν είμαστε οι δύο μας. Τι γίνεται, όμως, όταν οι γιαγιάδες έχουν άλλη άποψη; Ευχαριστώ εκ των προτέρων.
Απάντηση:
Ο γιος σας μπορεί να δοκιμάζει τα όρια σας αλλά μπορεί και να νιώθει την ανάγκη να σας αισθάνεται πιο κοντά του γενικά. Αρχικά αν καλύπτετε το παιδί από χάδια, αγκαλιές και τρυφερότητα τότε η ανάγκη του δεν οφείλετε στην αναζήτηση σωματικής επαφής. Διαφορετικά αυξήστε την σωματική επαφή μες στην μέρα. Στη συνέχεια η ψυχική επαφή σας είναι επαρκής; Περνάτε αρκετό χρόνο με το παιδί σας καθημερινά, παίζετε μαζί του, του μιλάτε, το κοιτάτε στα μάτια κατά την διάρκεια της επαφής σας και της συνομιλίας σας;
Αν ναι, προχωράμε στην τελευταία περίπτωση η οποία είναι ότι μπορεί να πόνεσε κάποιο βράδυ, να φοβήθηκε, να είδε εφιάλτη και να θέλει να νιώθει μεγαλύτερη ασφάλεια ερχόμενος στο κρεβάτι. Θα πρότεινα να περάσετε κάποιο διάστημα όπου να μένετε δίπλα του ενώ είναι στην κούνια του μέχρι να κοιμηθεί, διαβάζοντας ένα παραμύθι, χαϊδεύοντας του την πλάτη ή το κεφαλάκι έτσι ώστε να αισθάνεται ασφάλεια. Κάθε διαφοροποίηση στην άλλοτε σταθερή συμπεριφορά ενός παιδιού σημαίνει ότι κάτι του συμβαίνει είτε σωματικά είτε ψυχικά για αυτό καλό είναι να δίνετε σημασία και εμπιστοσύνη.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.