Ερώτηση:
Έχω δύο αγόρια. Ο ένας είναι 6 ετών και ο άλλος 2. Ο μεγάλος μου φέτος ξεκίνησε σχολείο και έχουμε κάποια θεματάκια και εκεί, όμως αυτό που με προβληματίζει πολύ είναι η έλλειψη πρωτοβουλίας (με ρωτάει ακόμα και για να πιεί νερό). Οι εκρήξεις θυμού του, η ακατάπαυστη πολυλογία του (που αν δεν πει αυτό που θέλει δεν σε αφήνει να μιλήσεις και πάντα πρέπει να περπατάει λες και διαφορετικά θα χάσει τη σειρά των σκέψεών του), η αυτοκριτική του όταν κάτι και τον μαλώνω (συνήθως λέει «συγνώμη, είμαι άχρηστος, ανίκανος, ανόητος»), όλα αυτά με κάνουν να φοβάμαι ότι κάνω κάτι λάθος. Γιατί να νιώθει έτσι; Γιατί ξαφνικά να εκφράζεται έτσι για τον εαυτό του; Η αλήθεια είναι ότι πάντα του αφιέρωνα πολύ χρόνο, όμως από τη στιγμή που ήρθε και ο μικρός μου δεν έχω περάσει ουσιαστικό χρόνο μαζί του όπως πριν, χωρίς να το κάνω επίτηδες. Δεν προλαβαίνω! (Να σημειώσω ότι με τον μικρό προλαβαίνω να παίξω, τώρα άρχισα να κλέβω λίγο χρόνο). Αντίθετα, συνήθως τον μαλώνω γιατί όλο και κάτι κάνει στον μικρό και τα δικά μου νεύρα είναι κάπως λόγω και μιας οικονομικής δυσχέρειας που επικρατεί μέσα στο σπίτι και γενικά είναι όλη η κατάστασή μας κάπως... Τι να κάνω; Πώς μπορώ να τον βοηθήσω να αποκτήσει αυτοπεποίθηση; Πώς μπορώ να χτίσω μια σωστή σχέση ανάμεσα στα παιδιά μου και εμένα; Μήπως πρέπει να απευθυνθώ σε ειδικό για τον μεγάλο; Σας μπέρδεψα, όμως είμαι και εγώ τόσο μπερδεμένη. Σας παρακαλώ, αν μπορείτε, δώστε μου λίγο φως από την εμπειρία σας!Απάντηση:
Ξεκινώντας να πω ότι ακούγεστε η ίδια να μην αισθάνεστε ασφαλής. Αυτό συνήθως δημιουργεί ανασφάλεια και στα παιδιά. Περιγράφετε ότι περνάτε δύσκολη περίοδο στο σπίτι και αυτό θα σας περιορίζει την υπομονή και διάθεση για καλύτερη διαχείριση τόσο σε εσάς όσο και στον σύζυγο. Περιγράφετε ένα παιδί ενοχικό και με χαμηλή αυτοεκτίμηση. Αυτό είναι είτε από ταύτιση, δηλαδή να έχει δει τον εαυτό του μέσα από εσάς ή τον σύζυγό σας. Σκεφτείτε αν ένας από εσάς έχει ίδια αίσθηση εαυτού.
Αν αυτό δεν ισχύει τότε προφανώς χρειάζεται να ασχοληθείτε περισσότερο με τον γιο σας και να μην τον μαλώνετε αλλά να κάνετε διάλογο προσπαθώντας να του εξηγείτε πράγματα. Έχει σημασία να δείχνετε ενδιαφέρον για τα συναισθήματα του, να μην ασκείτε κριτική, να είστε εμψυχωτικοί ως γονείς. Αποφύγετε τις ταμπέλες, δηλαδή μην χρησιμοποιείτε επίθετα για τον ίδιο τύπου "είσαι.....". Αν σας ενοχλεί μια συμπεριφορά αναφερθείτε σε αυτήν και όχι στο παιδί, δηλαδή "η συμπεριφορά σου είναι....".
Σε αυτό το στάδιο φαίνεται ότι το παιδί σας περνάει αγωνία και προσπαθεί να ελέγξει τα συναισθήματα του. Νοιώθει ότι σας απογοητεύει. Σε περίπτωση που εσείς διαφοροποιήσετε τον τρόπο σας και δεν δείτε διαφορά η επίσκεψη σε ειδικό θα ήταν φρόνιμη κίνηση.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.