Ερώτηση:
Έχω ένα αγοράκι που μόλις έκλεισε τα 5. Το έχω υιοθετήσει (από την 1η μέρα που γεννήθηκε) και δεν ξέρω πώς να αρχίσω να του μιλάω για το θέμα αυτό. Πιστεύω ότι είναι νωρίς. Καμιά φορά πιστεύω ότι είναι λίγο ανώριμος για την ηλικία του. Ξεκίνησα ένα-δυο φορές να του μιλήσω αλλά δεν έδωσε σημασία. Δεν το έχω πει επίσης ούτε και στο Νηπιαγωγείο του ή/και στην Δασκάλα του. Του χρόνου θα πάει στο Δημοτικό. Τι με συμβουλεύετε εσείς να κάνω και με ποιο τρόπο να μιλήσω και στο παιδί μου ή/και στο Σχολείο;
Απάντηση:
Η εγκατάλειψη από την μητέρα για τον ψυχισμό ενός ανθρώπου είναι άκρως τραυματική. Ένας άνθρωπος όταν μαθαίνει πως είναι υιοθετημένος επαναπροσδιορίζει όλη του την υπόσταση. Αλλάζει η αίσθηση που είχε για τον εαυτό του και θέλει αρκετή επεξεργασία για να μπορέσει να διαχειριστεί αυτό το τραύμα. Είναι πολύ σοβαρή υπόθεση το πώς θα το διαχειριστείτε και χρειάζεται να είστε προσεκτικοί και να μπορέσετε να ακούσετε το παιδί σας.
Θα πρότεινα να επισκεφτείτε ειδικό για να μιλήσετε αρχικά εσείς ως γονείς και σε έναν δεύτερο χρόνο να δει το παιδί σας και να αξιολογήσει την ψυχοσυναισθηματική του ωριμότητα.
Σε αυτό το στάδιο δεν υπάρχει λόγος να το γνωρίζει η δασκάλα του. Η ανάγκη να το συζητήσετε θα υπάρξει εφόσον προκύψει ζήτημα στο σχολείο από την συμπεριφορά του παιδιού σας. Φαίνεται να σας είναι μεγάλη ευθύνη και βάρος αυτό το μυστικό. Αρχικά θα χρειαστεί να διαχειριστείτε εσείς η ίδια όλα όσα νιώθετε και ύστερα να μπορέσετε να το πείτε στο παιδί. Νοηματοδοτείστε το πρώτα μέσα σας, συμφιλιωθείτε με αυτό και αποκαλύψτε το όταν εσείς είστε έτοιμη έτσι ώστε να μπορέσετε να στηρίξετε το παιδί σας. Η επίσκεψη σε ειδικό θα ήταν φρόνιμη κίνηση.
* Η Μαρία Σαράντη είναι Κλινική Ψυχολόγος - Παιδοψυχολόγος, Ψυχοθεραπεύτρια.