«Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία να είναι τα αδέρφια αγαπημένα σε όλη την πορεία της ζωής τους. Ενωμένα, σαν δύο αναπόσπαστα κομμάτια, που όπου και αν βρίσκονται, να παραμένουν ένα!
Πόσο θλιβερό αδέρφια να μη μιλιούνται... Το ένα να προσπερνάει το άλλο σαν κάτι το ξένο. Πόσο απογοητευτικό να μπαίνουν στη μέση οφέλη και τρίτοι άνθρωποι και αυτή η τόσο ξεχωριστή σχέση, να χαλάει... Τόσα γέλια, τόσα δάκρυα, τόσα παιχνίδια, τόσες αναμνήσεις, ξαφνικά πως γίνονται μίσος;
Τα μαλωμένα αδέρφια δεν μπορούν να ζήσουν σε ειρήνη μέσα τους. Πάντα και σε οτιδήποτε κάνουν, θα βγαίνει αυτό το αγκάθι, πότε με τη μορφή της θλίψης, πότε με τη μορφή του θυμού, ποτέ με τη μορφή κάποιας κατάχρησης ως ξέσπασμα...
Με την αδερφή μου δεν μεγαλώσαμε όμορφα. Ακατάλληλοι και οι δύο γονείς μας... Μας άφησαν πολλές πληγές και πολλά κενά όμως μας έμαθαν τελικά το πιο σπουδαίο πράγμα! Να αγαπάμε και να συγχωρούμε η μία την άλλη. Να μην αφήνουμε τίποτα και κανέναν να μπαίνει ανάμεσα μας! Κι όταν συμβαίνει, γιατί πάντα συμβαίνει, να κρατάει για λίγο! Μια προίκα ανεκτίμητη...
Μεγάλη αμαρτία να βάζουμε διχόνοια ανάμεσα στα αδέρφια. Το ίδιο μεγάλη αμαρτία όμως είναι και να μπορούμε να γεφυρώσουμε αυτή τη σχέση και να μην το κάνουμε... Στα παιδιά μας πρέπει να μάθουμε από νωρίς πόσο σπουδαίος συνοδοιπόρος είναι ο αδερφός! Πόσο ιδιαίτερο και σημαντικό κομμάτι της ζωής μας είναι!
Και για να το πετύχουμε αυτό, ως γονείς πρέπει να κρατάμε τις ισορροπίες. Να μην αδικούμε, να μην διαλέγουμε πλευρές και να είμαστε δίκαιοι προς όλα! Να αφιερώνουμε τους ίδιους χρόνους, τις ίδιες αναμνήσεις, να κάνουμε την ίδια υπομονή. Να μην κατηγορούμε τον έναν αδερφό στον άλλον και να μην συγκρίνουμε τον έναν με τον άλλον.
Και όπως λέει και το ρητό: "Δύο αδέρφια ενωμένα είναι πιο δυνατά και από τα τείχη μίας πόλη". Αυτό να τους διδάξουμε πριν από οτιδήποτε άλλο».
