Και ξαφνικά, εκεί που όλα φαίνονταν να πηγαίνουν καλά, έρχεται η δήλωση: «Δεν θέλω άλλο να πηγαίνω».
Ο πρώτος μας φόβος
Ας το παραδεχτούμε. Οι πρώτες σκέψεις που περνούν από το μυαλό μας είναι ο φόβος της εγκατάλειψης, η ανησυχία ότι το παιδί δεν έχει επιμονή ή ότι χάνει μια σημαντική ευκαιρία. Ίσως θυμώνουμε, ίσως νιώθουμε απογοητευμένοι, ειδικά αν πιστεύαμε πως αυτή η δραστηριότητα ήταν «η μία και μοναδική» που του ταίριαζε.
Όμως, πριν αντιδράσουμε παρορμητικά, ας πάρουμε μια βαθιά ανάσα και ας ακούσουμε πραγματικά το παιδί μας.
Τι κρύβεται άραγε πίσω από αυτή την άρνηση;
Πριν αποφασίσουμε αν θα συνεχίσει ή θα διακόψει, είναι σημαντικό να καταλάβουμε τον λόγο που θέλει να σταματήσει. Είναι απλώς μια περαστική βαρεμάρα; Κάποιο άγχος; Μήπως νιώθει πίεση; Ή απλά δεν του αρέσει όσο νομίζαμε;
Η συζήτηση είναι το κλειδί. Χωρίς κριτική, χωρίς έτοιμες απαντήσεις. Ρωτήστε το παιδί: «Τι σε κάνει να μη θέλεις να συνεχίσεις;», «Πώς νιώθεις όταν βρίσκεσαι εκεί;», «Υπάρχει κάτι που σε δυσκολεύει;». Μερικές φορές τα παιδιά φοβούνται ότι δεν είναι αρκετά καλά ή νιώθουν άγχος για τις επιδόσεις τους.
Να επιμείνουμε ή να το αφήσουμε;
Δεν υπάρχει μία απάντηση που ταιριάζει σε όλους. Αν η άρνηση είναι αποτέλεσμα παροδικής κόπωσης ή δυσκολίας, ίσως αξίζει να ενθαρρύνουμε το παιδί να συνεχίσει λίγο ακόμα, ώστε να καταλάβει αν πράγματι δεν του αρέσει ή αν απλά περνάει μια δύσκολη φάση.
Αν όμως το παιδί δείχνει ξεκάθαρη δυσαρέσκεια, αν η δραστηριότητα έχει γίνει πηγή στρες και δεν του προσφέρει χαρά, τότε ίσως είναι καλύτερο να το αφήσουμε να κάνει ένα βήμα πίσω.
Και αν αλλάξει γνώμη;
Αυτό είναι ένα ακόμη δίλημμα που αντιμετωπίζουμε ως γονείς. «Αν το αφήσω να σταματήσει τώρα, μήπως το μετανιώσει και θέλει να ξαναρχίσει;». Η απάντηση είναι απλή: Ναι, μπορεί να αλλάξει γνώμη. Και αυτό δεν είναι κακό! Είναι σημαντικό τα παιδιά να έχουν την ελευθερία να δοκιμάζουν, να κάνουν πίσω και να ξαναπροσπαθούν. Δεν σημαίνει ότι είναι αναποφάσιστα ή ανεύθυνα, αλλά ότι μαθαίνουν τι τους ταιριάζει μέσα από την εμπειρία τους.
Ο ρόλος μας ως γονείς
Ο δικός μας ρόλος δεν είναι να επιβάλουμε, αλλά να καθοδηγούμε. Να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να μάθουν να ακούνε τον εαυτό τους, να ξεχωρίζουν τη στιγμιαία βαρεμάρα από την ουσιαστική ανάγκη για αλλαγή και να κατανοούν ότι η δέσμευση είναι σημαντική, αλλά όχι εις βάρος της χαράς και της ψυχικής τους ισορροπίας.
Άλλωστε, οι εξωσχολικές δραστηριότητες υπάρχουν για να εμπλουτίζουν τη ζωή τους, όχι να τις βαραίνουν. Και το πιο σημαντικό μάθημα που μπορούμε να τους δώσουμε είναι να ακολουθούν την καρδιά τους, δείχνοντάς τους υποστήριξη και αγάπη!
