1. Η μητέρα που δεν ξεκουράζεται ποτέ
Ακόμα και τη νύχτα, όταν όλοι κοιμούνται, εκείνη ξυπνάει με το παραμικρό κλάμα ή θόρυβο. Μπορεί να είναι το μωρό που χρειάζεται αγκαλιά ή το μεγαλύτερο παιδί που είχε έναν εφιάλτη. Η ξεκούραση μοιάζει με πολυτέλεια, κάτι που κάποτε θεωρούσε δεδομένο αλλά τώρα της λείπει απελπιστικά.
2. Το αόρατο βάρος της τελειότητας
Οι μαμάδες σήμερα νιώθουν την πίεση να είναι τέλειες. Τα social media είναι γεμάτα εικόνες από μαμάδες που έχουν το τέλειο σπίτι, τα χαρούμενα παιδιά, το ισορροπημένο πρόγραμμα. Αλλά αυτό είναι μια βιτρίνα. Στην πραγματικότητα, πολλές γυναίκες νιώθουν ανεπαρκείς, γιατί δεν μπορούν να φτάσουν αυτά τα εξωπραγματικά πρότυπα. Και όμως, συνεχίζουν να προσπαθούν, να συγκρίνουν τον εαυτό τους και να αναρωτιούνται: «Μήπως δεν είμαι αρκετή;»
3. Η πίεση της δουλειάς και η έλλειψη βοήθειας
Οι περισσότερες μητέρες εργάζονται, όχι μόνο από επιλογή, αλλά και από ανάγκη. Όμως, η εργασιακή κουλτούρα δεν προσαρμόστηκε στις ανάγκες τους. Οι άδειες μητρότητας είναι σύντομες, οι εργοδότες συχνά δεν κατανοούν την εξάντληση και οι παλιές μορφές υποστήριξης – γιαγιάδες, παππούδες, κοινότητες – δεν είναι πάντα διαθέσιμες. Έτσι, η μητέρα του 2025 καταλήγει να κάνει τα πάντα μόνη της, νιώθοντας συχνά σαν να πνίγεται.
4. Η συναισθηματική εξάντληση
Το να είσαι μητέρα σήμερα δεν σημαίνει μόνο να φροντίζεις το παιδί σου πρακτικά. Σημαίνει να είσαι ο ψυχολόγος, ο δάσκαλος, ο εμψυχωτής, το ασφαλές λιμάνι του. Τα παιδιά αντιμετωπίζουν άγχος από πολύ μικρή ηλικία, και οι μητέρες επωμίζονται και το δικό τους βάρος. Θέλουν να είναι εκεί, να ακούνε, να καταλαβαίνουν, να ενθαρρύνουν. Αλλά αυτό σημαίνει ότι συχνά δεν έχουν χώρο να ακούσουν και να φροντίσουν τον εαυτό τους.
5. Η μοναξιά της μητρότητας
Παρότι η τεχνολογία μάς κρατά διαρκώς «συνδεδεμένους», πολλές μαμάδες νιώθουν απίστευτα μόνες. Οι φίλες είναι κι αυτές απασχολημένες, οι συζητήσεις περιστρέφονται γύρω από τα παιδιά και οι στιγμές προσωπικής ανάπαυλας είναι ελάχιστες. Κάποιες νύχτες, αφού όλοι κοιμηθούν, μια μητέρα μπορεί να καθίσει μόνη της στον καναπέ και να αναρωτιέται: «Ποια ήμουν πριν γίνω μαμά;».
Τι μπορούμε να κάνουμε;
Πρώτα απ’ όλα, να αναγνωρίσουμε ότι καμία μητέρα δεν μπορεί να τα κάνει όλα μόνη της. Η κοινωνία πρέπει να αλλάξει – να στηρίξει πραγματικά τις μητέρες με πιο φιλικές εργασιακές πολιτικές, καλύτερες δομές παιδικής φροντίδας, περισσότερη κατανόηση. Αλλά και οι ίδιες οι μητέρες πρέπει να αποδεχτούν ότι δεν χρειάζεται να είναι τέλειες. Αρκεί να είναι αρκετά καλές. Να επιτρέψουν στον εαυτό τους στιγμές χαλάρωσης, να ζητούν βοήθεια χωρίς ενοχές, να θυμηθούν ότι πριν γίνουν μητέρες, ήταν και οι ίδιες άνθρωποι με όνειρα, ανάγκες και δικαίωμα στη χαρά.
Η μητρότητα το 2025 είναι γεμάτη αγάπη, αλλά και απαιτητική όπως ποτέ άλλοτε. Ίσως, όμως, αν σταματήσουμε να πιέζουμε τόσο πολύ τον εαυτό μας, να γίνει λίγο πιο ελαφριά, λίγο πιο ανθρώπινη – όπως της αξίζει να είναι.
