«Οι ώρες που βάζουμε τα παιδιά για ύπνο σε αυτό το σπίτι είναι πιο δραματικές και από… σαπουνόπερες. Δύο μικρά παιδιά με διαφορά ηλικίας 4 χρόνων, μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο... Τους τελευταίους μήνες, η σύζυγός μου και εγώ δεν έχουμε πολύ χρόνο για εμάς. Στο τέλος μιας πολύ κουραστικής μέρας, συνήθως δεν προλαβαίνουμε να παρακολουθήσουμε ούτε 35 λεπτά μιας τηλεοπτικής σειράς – το οποίο ήταν κάποτε το αγαπημένο μας χόμπι –.
Τώρα που τα παιδιά μας μοιράζονται το ίδιο δωμάτιο, ο στόχος μας τους τελευταίους μήνες είναι να τα βάζουμε για ύπνο την ίδια ώρα, προκειμένου να συνδυάσουμε αυτές τις παράλληλες δουλειές σε μία. Αλλά αυτή η διαδικασία είναι γεμάτη προκλήσεις. Στα 6 του χρόνια, ο γιος μας επιμένει ότι πρέπει να μείνει ξύπνιος πιο αργά από ένα δίχρονο. Το πρόβλημα είναι ότι συμφωνώ μαζί του. Μπορεί να έχουν περάσει πολλά χρόνια από τότε που ήμουν κι εγώ παιδί, αλλά δεν μπορώ να μην αντιδρώ στην αδικία αυτού του "καθεστώτος".
Έχοντας μεγαλώσει σε ένα σπίτι με 5 αδέρφια, το να κοιμάται ο καθένας άλλη ώρα, ανάλογα με την ηλικία του, ήταν ο κανόνας. Οι μικρότεροι έπρεπε να πάνε για ύπνο από νωρίς, ενώ οι πιο μεγάλοι μπορούσαν να συνεχίσουν για λίγες ώρες ακόμα να βλέπουν τηλεόραση με τους γονείς. Αν ήθελες να μείνεις ξύπνιος ακόμα αργότερα, θα έπρεπε να ήσουν σε κατάλληλη ηλικία… για να πας φαντάρος. Οι μεγαλύτεροι στην οικογένεια επιτηρούσαν τους μικρότερους σα να ήταν… πεζοναύτες. Εγώ ήμουν ο μικρότερος απ’ όλα τα παιδιά, οπότε συνδέω ακόμα τους τίτλους αρχής των βραδινών τηλεοπτικών σειρών με το αυστηρό βλέμμα των μεγαλύτερων αδερφών μου, που "σάρωναν" το δωμάτιο για όσους παραβίαζαν την… απαγόρευση εξόδου.
Είναι ειρωνικό ότι, ενώ αντιστεκόμουν σε αυτή τη σηνθήκη ως παιδί, τώρα τη θεωρώ ιερή. Κοιτάζοντας τον 6χρονο γιο μου, που έχει εμμονή με τα κόμικ του, δεν μπορώ παρά να σκεφτώ ότι χρειάζεται μια ώρα ύπνου ξεχωριστή από αυτήν ενός βρέφους. Οπότε αποφασίσαμε να κάνουμε μερικούς συμβιβασμούς. Ξεκινάμε να τα βάζουμε και τα δύο για ύπνο ίδια ώρα, γύρω στις 7 μ.μ. Διαβάζουμε κάποιο παραμύθι στην κόρη μας για να την πάρει ο ύπνος, ενώ ο γιος μας απασχολείται με τα κόμικ του. Μόλις σβήσει το μεγάλο φως, του επιτρέπουμε να συνεχίσει να διαβάζει με έναν φακό στην ψηλή "κρυψώνα" της κουκέτας του κρεβατιού του -μια συνήθεια που έχει αγαπήσει, για την αίσθηση «εξέγερσης» που του προσφέρει -.
Όταν το δωμάτιο πλέον καλύπτεται με το ελαφρύ ροχαλητό της μικρής και το μουρμουρητό του "μεγάλου", που διαβάζει χαμηλόφωνα μέχρι να τον πάει κι εκείνον ο ύπνος, είμαστε επιτέλους ελεύθεροι να απομακρυνθούμε. Με αργά και σιγανά βήματα κατεβαίνουμε κάτω, για να ζήσουμε τις ενήλικες ζωές μας, να ξαναγνωρίσουμε τους εαυτούς μας και αν είμαστε αρκετά τυχεροί, να καταφέρουμε να παρακολουθήσουμε πάνω από 35 λεπτά της αγαπημένης μας σειράς… χωρίς να μας πάρει ο ύπνος!»
Πηγή: theguardian.com
